Een al heel lang  (sinds 1988) bestaande bootleg, maar nog niet eerder hier besproken.

Track één.  12 Bar Original. Het klinkt wat ongepolijster en ruiger dan op de officiële CD Beatles Anthology 2 en de vier tellen vooraf zitten er niet aan.  Het duurt hier drie minuten en 53 seconden terwijl de officiële versie is ingekort tot twee minuten en 54 seconden.

Track twee. Come And Get It. In deze demo voor Badfinger van Paul zit heel veel nagalm in vergelijking met de officiële versie op Beatles Anthology 3. Paul doet op deze demo alles zelf, tot aan drumpartij aan toe. Speelduur: twee minuten en 30 seconden.

Track drie. Hold Me Tight. De zang is hier en daar wat anders dan op de officiële versie. Verder is het allemaal wat zwaarder aangezet dan op de elpee/CD With The Beatles.  Het handgeklap is hier en daar ook anders. Ik moet wel bekennen dat je zowat Beatoloog moet zijn om de verschillen te kunnen ontdekken.

Track vier. I Hate To See. Een bluesnummer, gezongen door Paul. Je hoort heel even John nog. De wijze van spelen doet me enigszins denken aan het introotje van de bootlegversie van het nummer Blackbird waarbij Paul een Amerikaans accent nabootst. Ik heb dit fragment nog nooit eerder gehoord. Het duurt een minuut en twee seconden.

Track vijf. I’ll Be On My Way. Bij een speelduur van een minuut en 30 seconden is er een hapering hoorbaar en dan valt ongeveer tien seconden lang het geluid weg. Daarna komt het wel weer terug, maar deze track is nu waardeloos geworden. In 1988 was het  zo misschien nog de moeite waard, maar sinds 1994 is het nummer  volledig te horen  op de officiële CD Live At The BBC.

Track zes. It’s All Too Much. De psychedelische effecten zijn duidelijk anders dan op de bekende elpee/CD-versie op Yellow Submarine. Het klinkt ook feller en scherper. De percussie en de zang zijn ook anders. Verder zit er voortdurende een duidelijke blazerssectie in die op de elpee/CD nauwelijks waarneembaar is. Een prima track al met al, die twee minuten en 27 seconden duurt.

Track zeven. She’s A Woman, take 7.  George Martin denkt even dat het take 5 is. Eerst het stemmen van de gitaren en dan van de bas. Het nummer moet twee keer worden ingezet. Een lekker ruig nummer, Paul op zijn best. Bij een speelduur van circa vijf minuten gaat hij helemaal uit zijn dak en maakt hij er een prachtige jamsessie van.

Track acht. Strawberry Fields Forever, take 7. Na enkele seconden speelduur zit er een zwieptoon in. Zodoende wordt de band opnieuw gestart. Wel is duidelijk het uittro heel anders door de percussie gespeeld dan  track van take 7 die ook op de officiële CD Beatles Anthology 2 staat. Deze versie duurt al met al vier minuten en vier seconden.

Conclusie: 

Sommige nummers zijn niet op de officiële Anthology-CD’s terug te vinden en een paar nummers wijken duidelijk af  van de betreffende versie op die Anthology-reeks. Door  track vier, I Hate To See is deze CD een echte aanrader.

Jan Hendrik Breeuwer
november 2015