Track één.  Because. Het gedeelte van de achtergrondzang, geheel zonder muzikale begeleiding. Prachtig gewoon.

 

Track twee. Hey Jude take 9. Paul zingt het heel gedragen aan zijn piano. De slaggitaar van John klinkt duidelijker dan op welke andere versie die ik ooit van dit nummer gehoord heb. De drumpartij zit heel mooi en weloverwogen in elkaar. 

 

Track drie. I Me Mine. Een prachtige stereotrack. De band wordt wat rommelig gestart en dan telt George heel langzaam en zachtjes vier tellen vooraf.  Er zit een heel mooi stukje akoestisch gitaarspel in. Het orgel en de sologitaar snerpen schitterend door het gehele nummer. Zo wordt het een schitterende stereo-opname. De achtergrondzangpartij is al helemaal klaar. Het kan zo aan de elpee Let It Be worden toevertrouwd hoewel het qua zang hier en daar nog net ietsjes anders klinkt. Aan het eind van de track zit nog een heel klein orgelpingeltje als slotakkoord. 

 

Track vier. Lady Madonna. Het begint ruig en met gelach ertussendoor. De bas klinkt opvallend mooi. Voor de rest lijkt het al opvallend veel op de single die uitgekomen is. Toch merk je als je goed luistert hoor en daar ander spel op de drums en nadrukkelijk ander gitaarspel. Het uittro zit ook echt anders in elkaar. 

 

Track vijf. Magical Mystery Tour. De versie zoals die ook in de film te horen is, compleet met de voice-over van John in de rol van alwetende verteller. 

 

Track zes. Ob La Di Ob La Da Xmas Time. Ob La Di klinkt alsof er in een holle ruimte wordt gespeeld. Er zit een leuke tingeltangelpiano in. Xmas Time Is Here Again is er gewoon aan vastgeplakt als fragment van grofweg 57 seconden. De logica hiervan ontgaat mij volledig.

 

Track zeven. One After 909. Het betreft de studioversie die we tegenwoordig ook op de officiële CD Beatles Anthology 1 kunnen horen. Daarop is het zelfs completer dan hier.

 

Track acht. Revolution. Hier en daar klinken de bas en de drums wat anders ten opzichte van de versie die als B-kant van Hey Jude is verschenen en welke ook op de dubbelelpee The Beatles (Witte Elpee) terechtkwam. Je moet eerlijk gezegd wel haast Beatoloog zijn om de minieme verschillen te herkennen.

 

Track negen. Strawberry Fields Forever take 1. Eerst wordt er even geoefend op de mellotron. Dan volgt de versie die we inmiddels ook kennen van de officiële CD Beatles Anthology 2. Het geheel duurt drie minuten en acht seconden. Op Anthology is het ingekort tot twee minuten en 33 seconden; met name het  vooraf oefenen op de mellotron zit er niet aan.

 

Track tien. What’s The New Mary Jane. Een zenuwslopend langzaam nummer dat behoorlijk avant-garde klinkt, bedoeld voor de Witte Elpee. Voornamelijk gespeeld op piano en compleet  met doordreunende bellen en  achtergrondzang door Yoko. Wat zeker niet wil zeggen dat het een slecht nummer is.  John kan het  uiteindelijk niet op een Beatles-elpee kwijt, zeker ook omdat het nog controversiëlere nummer  Revolution 9 al op de dubbele witte elpee komt. Mary Jane is dan net iets  teveel van het goede. John overweegt nog het nummer als een plaat van de Plastic Ono Band uit te brengen, maar ook dat plan belandt in de ijskast. Dit wellicht mede omdat George Harrison met een op dubbel spoor opgenomen gitaar meespeelt en hij is tenslotte geen medelid van The Plastic Ono Band. Het nummer vindt pas officieel het levenslicht wanneer het (uiteindelijk toch als Beatlesnummer) op de CD Beatles Anthology 3 wordt uitgebracht. Op die CD klinkt het trouwens allemaal net wat gepolijster dan hier.

 

Track elf. Xmas Time Is Here Again.  Eerst het stemmen van de instrumenten en het gesproken intro door John. Verder wijkt het weinig of niet af van de bekende versie die inmiddels via op diverse officiële kanalen te vinden is. Het duurst slechts één minuut en zeven seconden. 

 

Conclusie. Sommige nummers zijn niet op de officiële Anthology-CD’s terug te vinden en een paar nummers wijken duidelijk af  van de betreffende versie op die Anthology-reeks. Daardoor blijft deze CD een aanrader.