Nadat hij iedereen in hogere sferen bracht in de jaren 60 met hoogvliegers als Sgt. Peppers’ Lonely Hearts Club Band en Hey Jude, kreeg McCartney in de eerste 20 jaar na de split van The Beatles veel kritiek omdat hij zich vooral richtte op lichte popmuziek en omdat hij zo gelukkig was.
Maar in de jaren 90 begonnen critici toe te geven dat zijn solocarrière prachtig was. Hij was de ex-Beatle die alle muziekgenres vorm en kleur kon geven — reggea, soul, disco, meditatiemuziek, te gekke technodeuntjes, meezingers voor bij het kampvuur op doedelzak en psychedelische rock, en met The Fireman maakte hij zelfs een zijsprongetje met symfonieën en balletten.
Dus zijn hele carriere samenvatten in 10 nummers is moeilijk, neen onmogelijk. Toch wil ik proberen om bij het uitkomen van zijn 16de studio-album ‘NEW’ een samenvatting te maken van het werk van McCartney na The Beatles ... de nummers bewijzen dat Sir Paul de magie van The Beatles levendig hield in alles wat hij bracht. Geniet er van!
'Maybe I’m Amazed' (McCartney, 1970)
McCartney was er kapot van dat John Lennon stopte met The Beatles en trok zich terug op zijn boerderij in Schotland. Hij raakte verslaafd aan alcohol en andere geestesverruimende middelen en kreeg bijna een zenuwinzinking. Zijn vrouw Linda hielp hem er weer bovenop en dit lied is een eerbetoon aan haar. De vervorming van de gitaartonen suggereert de wan hoop van de dood van zijn Beatlesdroom, terwijl de orgelklanken, de gospelklanken de heling van zijn huwelijk symboliseren.
{qtube vid:= cm2YyVZBL8U ap:=0}
'Live and Let Die' (Live and Let Die, 1973)
In 1972 werd McCartney gevraagd om het thema van de James Bondfilm te schrijven. (En George Martin werd gevraagd om de rest van de muziek te schrijven.) Paul maakte een prachtige mini rock-opera — en hij hoopte hiermee zijn vroegere beatlesmaatjes te kloppen in de hitlijsten.
{qtube vid:= 2_9QooYDYtU ap:=0}
'Band on the Run' (Band on the Run, 1973)
McCartney maakte deze ode aan de outlaws na zijn eerste marihuanaervaringen. Je hoort in het nummer de opwinding van het opnemen in Nigeria met zijn vrouw en met Denny Laine, gitarist van Wings, in uiterst gevaarlijke omstandigheden. McCartney bleef dromen van een hereniging met Lennon, en de spirit van het nummer doet terugdenken aan de euforische dagen van Beatlemania.
'Silly Love Songs' (Wings at the Speed of Sound, 1976)
Net zoals alle critici zei ook Lennon dat Paul niet hard genoeg probeerde. McCartney reageerde met een heel melodieuze maar ingewikkelde compositie. Hij gebruikt zijn basgitaar als leadinstrument en kristalliseert het Philadelphiamoment in disco, het wordt de best verkopende single van 1976.
'Wanderlust' (Tug of War, 1982)
George Martin en een koperensemble zorgden voor een statige grandeur voor de klaagzang van McCartney over de achtervolging door de autoriteiten voor de drugs. Hij vond hiervoor de inspiratie in de tijd dat hij London Town opnam in 1978 en de amerikaanse douane zijn jacht met veel machtsvertoon overvielen.
'Put It There' (Flowers in the Dirt, 1989)
In deze mooie acoustische ballade brengt McCartney een eerbetoon aan zijn vader en blikt terug op de relatie met James, zijn eigen zoon.
'Hope of Deliverance' (Off the Ground, 1993)
Als McCartney terugkeert naar Liverpool om ‘Liverpool Ontario’ , zijn eerste klassieke werk te componeren, was hij vervuld met herinneringen aan zijn jeugd tijdens de tweede wereldoorlog. De titel weerspiegelt met ‘Land of Hope and Glory’, het Britse partiotisme, en de bossa-nova percussie doet terugdenken aan de Latin-hit Besame Mucho uit 1940. Dit laatste nummer was de favoriete song van The Beatles in hun begindagen in de donkere, duistere clubs.
'The Song We Were Singing' (Flaming Pie, 1997).
Geïnspireerd door de reünie voor The Beatles Anthology in het midden van jaren 90, kijkt McCartney terug naar onstuimige nachten van de jaren 60 waarin ze samen een pijp rookten, tokkelden op accoustische gitaren en dolkomische oplossingen zochten.
'Young Boy' (Flaming Pie, 1997)
In deze ode aan jonge mannen die op zoek zijn naar de ware liefde helpt Steve Miller, Paul’s oude vriend met de gitaren die moeten kinken als bij The Beatles en de hoge zangpartijen. Zoals Bob Dylan ooit zei: ‘Zijn melodieën zijn zo simpel en je bent er echt van onder de indruk. Hij is gewoon zo simpel en eenvoudig, het kost hem allemaal geen moeite.’
'Jenny Wren' (Chaos and Creation in the Backyard, 2005)
Nadat Linda McCartney stierf aan kanker en na zijn turbulente huwelijk met Heather Mills, maakt McCartney Chaos and Creation in the Backyard. Paul klinkt wat donkerder en kwetsbaarder. Jenny Wren doet denken aan Blackbird, hij gebruikt dezelfde fingerpicking en maakt ook gebruik van vogels als metafoor. (voor de vrouw in het nummer vond Paul zijn inspiratie bij Mills en bij een personage uit Our Mutual Friend uit Charles Dickens) Met dit album was hij niet langer een lichtgewicht, zelfs niet voor de meest kristische criticaste
{qtube vid:= 36dtjxUMWdM ap:=0}
(Bron: slate.com)
(Vert: Janien Nuijten-Colans)
