Een plaat vol nieuwe composities van Paul McCartney hadden wij na zijn met standards volgestouwde ‘Kisses on the Bottom’ van twee jaar geleden zo snel niet meer verwacht. Eenenzeventig, en zijn bijdrage meer dan geleverd, goed geweest. Dachten wij.
Zeggen dat wij na het horen van de single ‘New’ veel verwachtten van zo’n nieuwe McCartney-plaat, is de waarheid geweld aandoen. De titel alleen al deed geen eruptie van inspiratie vermoeden. Maar we hebben het over Paul McCartney, een van de grootste songschrijvers aller tijden, en als je fan bent, ruikt zelfs de grootste stront nog altijd een beetje naar rozenwater.‘New’ (de plaat) is geen stront, en in plaats van rozenwater krijgen we zelfs een paar keer Chanel No.5.
‘I got a feeling there’s a jungle rhythm beating in me, when I’m close to you,’ gaat het in opener‘Save Me’. Veelbelovende woorden bij een parel van een uptempo single. Het is duidelijk dat Macca in de liefde gelukkiger is dan hij in lange tijd geweest is, en waar Lennon voor de songschrijverij weleens van wat wrijving gediend was, kwam McCartney altijd al beter tot zijn recht in de volle zon. ‘You’re my woman / Keep me coming’: thanks for sharing, Paul. Woman in kwestie is uiteraard de fortuinrijke Nancy Shevell, waarmee hij in oktober 2011 in het bootje stapte.
Een evenement dat hem ook een producer opleverde: dj van dienst was Mark ‘Amy Winehouse’Ronson. Een producer, want ‘New’ huisvest er vier. Ronson, Paul ‘Adele’ Epworth, Ethan Johns (zoon van Glyn ‘The Rolling Stones’ Johns), en Gilles Martin (zoon van George ‘The Beatles’ Martin). Grote breuklijnen levert dat niet op, wel een hoop vakmanschap.
‘On My Way to Work’ heeft alles van een klassieke McCartney-ballade, op de scheurendeWhite Stripes-gitaren in het woordenloze refrein na. Ronson schuurt met zijn producties van ‘New’ (de single, die hier best wel lekker valt) en ‘Alligator’ (is het iemand al opgevallen wat een geweldige gitarist McCartney ook is?) dicht tegen Jeff Lynne aan, maar later doet Gilles Martin hetzelfde met ‘I Can Bet’.
Teken dat Paul goed wist wat hij wilde. Een song schrijven om te worden meegezongen, bijvoorbeeld — heeft hij zelf met zoveel woorden gezegd over ‘Everybody Out There’. Missie geslaagd: je hóórt het publiek, een kleine echo van ‘Band on the Run’, en ziet McCartney met een arm in de lucht. Zijn linker.
Macca’s stem is een beetje breekbaarder geworden, dunner, met een kleine ruis erop. Wat vooral in de twee looking way back-songs op ‘New’ een pluspunt is.
Zowel in ‘On My Way to Work’ als in ‘Early Days’ gaat hij terug naar de prille begindagen van The Beatles. ‘They can’t take it from me if they tried / I lived through those early days,’ zingt hij in dat laatste nummer over een dunne akoestische gitaar. McCartney zei onlangs dat hij soms zelf maar met moeite kan geloven dat hij in dit leven Paul McCartney is geweest. Dit lijkt de song bij die hersenkronkel.
De bonustrack is er nog eentje voor Nancy: ‘The simplest of words won’t come out of my mouth / Though I’m dying to set them free / Trying to let you see / How much you mean to me.’ Vinden wij lief.Groet,
(Bron: Humo — met dank aan Jo Klaps)
