Ringo Starr is de enige van de vier Beatles die niet als solo-artiest de top van de hitlijsten kon bereiken in zijn geboorteland Groot-Brittannië. Maar dit betekent helemaal niet dat hij geen uitstekende nummers heeft gemaakt.
In feite, hoewel het grootste deel van zijn albums die ver van de andere Fab Fourleden gemaakt werden, werd Ringo genegeerd en toch ... zitten er toch enkele pareltjes tussen. (Afgezien natuurlijk van een paar voor de hand liggende misbaksels die een comfortabel plekje in de muzikale prullenbak verdienen:. En dan viseren we vooral Ringo 4th.)
Waar zullen we beginnen?
Hier zijn vijf aanbevolen vergeten pareltjes van de muzikant, die officieel als Richard Starkey door het leven gaat ...
'Loser's Lounge' (BEAUCOUPS of Blues, 1970): Achteraf gezien is dit album niet helemaal uit het niets ontstaan - ondanks de kille ontvangst door de fans aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Starr had zijn stem al geleend aan de Beatlesnummers 'Honey Don’t' op 'Don’t Pass Me By'.
In de zangstem van Starr zit humor en ze klinkt pathetisch, en ze leent zich uitstekend voor country muziek, en dat is heel duidelijk op zijn tweede solo release 'Loser's Lounge', een billenkletser, een giller die perfect zou passen in de folk periode van The Beatles in 1965.
Toch voelt Starr zich op zijn gemak en is volkomen zichzelf. Hij werkt samen met een all-star cast van artiesten uit Nashville - Charlie Daniels, Dave Kirby, Pete Drake (die ook de productie op zich nam), Ben Keith, DJ Fontana en The Jordanaires - maar het duurde even voor de voormalige Beatle op de juiste golflengte zat . Tot Drake, die Starr had ontmoet toen ze allebei meewerkten aan ‘All Things Must Pass’, het triple-album van George Harrison, zei: 'Hoss, als je niet snel in gang schiet dan kom ik tot daar en kom eens flink op uw tenen trappen. '
Als 'Loser's Lounge' een indicatie zou zijn, Starr liep daar buiten met zijn tenen volledig in orde.
'HARRY'S SONG' (LIVERPOOL 8, 2008): Heeft alles wat je verwacht van een Ringo Starr-nummer. Dat wil zeggen, een Beatlesque nummer zonder te hard te proberen om er een te zijn. Opgedragen aan Harry Nilsson, de gekke genie - muzikaal medewerker en drinkebroer van John Lennon. Nilsson stierf in 1994.
Ringo werd gesteund door drie van de belangrijkste songwriters uit de muziekgeschiedenis maar het aandeel van Starr wordt vaak onderschat — bij het nummer 'Harry's Song' bloeit hij volledig open. Het begint met en speelse gitaarriff waarvan Lennon gek was, hij struikelt over een bijzettafeltje tijdens het geluid van een Vaudeville koor dat regelrecht uit het playbook van McCartney komt, gaat dan vlotjes mee in het psychedelische van George, schakelt dan over op en vrolijke afwerking die bijna overeenkomt met een utopisch slaapliedje dat geassocieerd wordt met de middenperiode van The Beatles.
Dit stukje zeemzoete folky pop is echt op maat gesneden voor Ringo.
'She’s about a mover' (OLD WAVE, 1983): Dit nummer is een van de weinige op het album, dat overeenkomt met wat de onstuimige, rebelse titel ‘Old Wave’ leek te beloven: Het is een rockabilly giller. In het begin, toch.
Na een paar rauwe minuten, met inbegrip van een getande gitaarsolo van producent, co-schrijver en toekomstige schoonbroer Joe Walsh, schakelt 'She’s about a mover' plotseling over op een werkelijk schitterende jazzmelodie - compleet met het geluid van een tuba. Starr klinkt, eindelijk, alsof hij weer plezier heeft na de lange donkere periode die hij doorworstelde na de vreselijke moord op John Lennon
.
Hij was verhuisd naar de voormalige woning van Lennon, die Starr van zijn voormalige Beatlesmaatje gekocht had in de vroege jaren 70, en deed het grootste deel van de opname voor Old Wave in zijn eigen omgebouwde studio. Maar hij had, tegen die tijd, geen label meer en het album werd stukje bij beetje uitgegeven op verschillende imprints wereldwijd. Old Wave zou het laatste studio-album van Ringo zijn tot 1992. Hij had tijd nodig.
'King of Broken Hearts' (VERTICAL MAN, 1998): Starr heeft, sinds de dood van Harrison in 2002, een aantal liefdevolle nummers geschreven als erbetoon aan zijn overleden vriend - in 2003 maakte hij ‘Never Without You ', met Eric Clapton. Toch ben ik niet zeker of deze laattijdige samenwerking niet eerder een verklaring is voor de kameraadschap die dit paar altijd al hadden in de schaduw van hun meer bekende bandleden.
Starr, McCartney en Harrison kwamen samen om een paar verloren Lennon tracks te voltooien voor de Anthology-serie, Starr vond 'King of Broken Hearts' terug en bracht het met een onverbloemd enthousiasme, een van de dingen waarom we zo van Starr hielden bij The Beatles. Het klinkt als een botsing tussen 'Strawberry Fields Forever' en 'Act Naturally'.
Je hebt Harrison die een huilende slide brengt, terwijl producer Mark Hudson's Beatles-geïnspireerde strings geeft in 'King of Broken Hearts' en dat doet ons naar adem happen en zwijmelen. Beide zouden Ringo naar de achtergrond verdringen maar in plaats daar van neemt hij de uitdaging aan en brengt het nummer met golven van intens verdriet. Het is een bovenstebeste prestatie.
'Walk With You'(Y-NOT, 2010): Een duet met collega-bandlid Paul McCartney. Hier hoor je de vriendelijke Starr smelten, je hoort melancholie — een beetje tegengesteld aan zijn jeugdige optreden als lid van de Fab Four. In dit nummer hoor je een volwassen Starr maar eentje met een donker kantje.
Het vocale werk van McCartney is een contrapunt, hij kiest de grote weg, terwijl Star zich er naast en onder tussenwringt. Paul was in eerste instantie uitgenodigd om de baspartij toe te voegen in het soms oppervlakkige 'Peace Dream'(een samenwerking tussen Starr en de legendarische componist en arrangeur Van Dyke Parks), maar hij werd getroffen door Pauls' vocale 'Walk With You.' - Een snelle ademhaling achter Ringo, het klinkt als een echo maar is maar een bijkomstigheid - herinnert aan hun frisse, offbeat Abbey Road constructies. Alleen zijn er de zachte randjes die te maken hebben met hun leeftijd en met verlies.
Door eindelijk samen te zingen zonder de andere helft van The Beatles maken ze een gewaagde sprong in het diep. Ze zijn gelukkig. Zij zingen samen maar voelen het gemis van twee vrienden.
(Bron: somethingelsereviews.com)
(Vert.: Janien Nuijten-Colans)
