Stel je eens zo'n quiz voor in een tienerblad, zo een die bedoeld is om te laten zien wat je favoriete muziek over jou zegt door leuke vragen te stellen over je muzieksmaak.
Maar dan eentje, die je ijskoud zou trakteren op een soort van schokkend inzicht in je eigen ziel om te verklaren waarom jij 'A Hard Day's Night' van The Beatles mooier vind dan 'Yellow Submarine'.
Hoewel ik je niet kan helpen aan een dergelijk zelfinzicht, is het een feit dat The Beatles steevast evolueerden in elke perioden tussen hun albums, op een manier die tot resultaat had dat zij zich heel breed ontwikkelden in een scala van stijlen en persoonlijkheden, aantoonbaar meer dan elke ander popgroep in de geschiedenis. Daarmee wisten zij wereldwijd de aandacht vast te houden, en waarschijnlijk is het zelfs de reden waarom jij dit nu leest.
Vandaag de dag behoren The Beatles nog altijd tot de meest besproken bands aller tijden. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik geneigd was dit te betwijfelen. In mijn jeugd heb ik niet veel van hun muziek meegekregen, behalve dan als 'Hey Jude' toevallig te horen was op Amerikaans radio station na zoiets als 'Hotel California' van The Eagles. Deze twee nummers waren voor mij niet zoveel verschillend van elkaar. Ik vond ze allebei saai en grijsgedraaid.
Snel doorspoelen naar een paar jaar later. Ik kwam op een keerpunt, zo gezegd, zoals dat moment in de film 'Almost Famous' toen de 15-jarige William Miller dat nummer draaide dat zijn leven zou veranderen. Toch was het in dit geval niet een specifiek nummer, dat zogezegd mijn leven veranderde, maar het waren wel deze tienerjaren die mijn ontluikende interesse in muziek en de daarmee gepaarde cultuur hebben gewekt.
In die periode heb ik duidelijk The Beatles herontdekt. Maar de muziek die ik nu hoorde, bracht geen herinneringen meer in mij op aan het onvermijdelijke, saaie wachten bij de tandarts op het pijnlijke aandraaien van mijn beugel. In plaats daarvan was het nogal opwindend, alsof ik een nieuwe band ontdekt had, een nieuwe Beatles.
Het was dus een andere kijk op de groep, als het ware, die nodig was om mijn interesse te wekken. Ik ging mij toen verdiepen in meer van hun muziek, en dat heeft mij ervan overtuigd, dat de onmiskenbare veelzijdigheid van de band, tezamen met hun muzikale vakmanschap, verklaren waarom hun populariteit de tand des tijds heeft doorstaan.
Zo heb je bij voorbeeld The Beatles van eind jaren '60, vlak voor het uiteenvallen van de band, de Beatles als ijzersterke classicrock act op hun albums 'Abbey Road' en 'Let It Be'. Deze muziek is heel goed toegankelijk, zelfs als je de wijdverspreide bewondering even buiten beschouwing laat. Voor wie het liefst bij de klassiekers blijven, zijn dit 'hun' Beatles.
En dan heb je de Beatles van daarvoor, de kleurrijke, psychedelische groep van ergens rond Revolver tot het bekende White Album, een door henzelf bedachte titel. Deze Beatles zijn als een kleurrijk circus met hun presentatie van wereldse strelingen voor het oor, waaronder enkele nummers waar de sitar op een sprankelende manier wordt gebruikt of nummers met vervormende niveaus. Deze Beatles laten hun grootse gevoel voor show zien en weten hun fans te boeien met hun optreden.
Ik raakte in eerste instantie verslingerd aan The Beatles door hun popmuziek uit de beginperiode in de vroege jaren '60, omdat ze een beroep deden op all my loving, yeah, van rock 'n roll-achtige muziek uit de jaren ’50 en beginjaren ’60. Ze zorgden voor pakkende, dansbare nummers waar terecht veel tienermeisjes opgewonden van raakten.
Dus ik was verslaafd en toen verlegde ik mijn interesse naar de Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, en stapte vervolgens over naar Rubber Soul en Revolver. Toen begon ik het album Hey Jude eigenlijk wel leuk te vinden, of, om precies te zijn, een albumvullende compilatie van B-kanten en singles die een maand of twee voordat de groep haar uiteenvallen aankondigde in april 1970 werd uitgegeven.
Het punt is, er is meer, en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog het gehele oeuvre van de band moet ontdekken. Maar nogmaals, ik zou er geen interesse in hebben om dat te doen als ik niet al een andere Beatles had ontdekt in de wachtkamer van de tandarts.
Natuurlijk, ze waren niet de enige muzikanten die dat soort muziek speelden en ze speelden een genre dat al populair was op dat moment, maar dat ze technisch uitstekende muzikanten bleven gedurende hun loopbaan is een heel ander verhaal.
Ik vertel dit alles niet om aan te geven hoezeer ik de Beatles bewonder. Er zijn andere artiesten die ook fantastisch zijn en die weer iets anders te bieden hebben. Wat ik me wel afvraag, is hoe de Beatles hun vakmanschap en hun markt bleven aanscherpen en dat ze die prestaties op veel grotere schaal hebben geleverd dan welke muzikant ik ook kan bedenken, en dat is wat bijdraagt aan de waarde die de Beatles nog steeds voor de wereld hebben.
Al met al kan je hieruit leren dat uitmuntendheid de waarde bepaalt van succes - of vice versa, dat weet ik eigenlijk niet - zoals ik ergens las op de muur van een kantoor.
(bron: houstonpress.com)
(Vert.: Marijke Snel, Linda Weller)
