Boven miljoenen meisjesbedden hingen posters met het vurig ogende portret van de jonge Paul McCartney, de knapste van de Beatles.
Zijn charme maakte de tieners gek, zijn muziek was het geluid van een heel tijdperk. Waarom de jongen uit Liverpool en zijn band niet na enige tijd in de vergetelheid raakten, maar zelfs nog meer dan een halve eeuw na hun start nog altijd nieuwe generaties fascineren, wordt door de Brit Howard Sounes in zijn omvangrijke biografie ‘Paul McCartney’ verklaard.
‘Macca’, zo werd Paul door John Lennon (1940-1980) graag genoemd, was de succesvolste van de Fab Four: Ook na het uiteenvallen van de groep - die in haar succesvolste tijd behalve uit hem, John Lennon, Ringo Starr en de in 2001 gestorven George Harrison bestond - bleef hij met zijn Wings en als solist in de business actief. Als componist heeft hij talloze hits geschreven - van ‘Yesterday’ tot ‘Long And Winding Road’ — en hij wist heel goed hoe zijn geld belegd moest worden. Bij de scheiding van Heather Mills in 2008 bedroeg alleen al zijn zakelijk vermogen 241 miljoen Pond — onroerend goed, investeringen, liquide middelen en kunst niet meegerekend. Niemand — behalve hijzelf misschien — had gedacht dat deze ‘verlegen, niet bepaald sportieve en naar overgewicht neigende jongen’ zou uitgroeien tot een van de succesvolste popsterren.
Sounes’ portret bevat zoveel feiten en meningen — de lijst van geïnterviewden in het aanhangsel is drie pagina’s lang — dat McCartney’s levensgeschiedenis in een kluwen van details verzandt. Toch komen interessante feiten aan het licht: bijvoorbeeld over het losbandige liefdesleven, niet alleen van de Beatles zelf, maar ook van hun vrouwen. Want ook Pauls latere echtgenote Linda zou geen toonbeeld van rechtschapenheid geweest zijn en met een van zijn medebewoners het bed in gedoken zijn. Daarnaast wordt men geïnformeerd over Pauls lievelingsdrank (whisky cola), zijn uitgesproken gevoel voor huiselijkheid en over de dag dat hij vegetariër werd. De auteur ontkracht het hardnekkige gerucht van de vijandschap tussen Beatles en Rolling Stones. Hij verwijst naar de goed band tussen Paul en Queen en weerstaat de verleiding om het onderwerp van zijn studie of de figuren om hem heen te verheerlijken. Paul is voor hem een buitengewone muzikant van wie hij de sterke karaktereigenschappen zoals zijn gulheid laat zien, maar ook zijn zwaktes zoals zijn overtrokken eergevoel en zijn beperkte gewetenloosheid.
Vrijwel geen vraag blijft onbeantwoord bij het lezen van de biografie, die in haar grondigheid voldoet aan wetenschappelijke normen. Boven alles is Sounes’ evenwicht tussen werk en deskundigheid overtuigend, want de Brit weet echt wel iets van muziek en kan Paul McCartney’s prestaties goed op waarde schatten.
(bron: volksfreund.de)
(Vert.: Paul van Riet)
