Apple Records was opgezet als een label dat zich zou onderscheiden van alle andere. Om te beginnen hadden ze The Beatles. Maar ze hadden ook — achter de schermen — Derek Taylor en Peter Asher, twee van de knapste en hipste mannen in de platen business op dat moment, en in het begin was de hele wereld benieuwd naar wat het label zou gaan doen.
Het eerste wat ze deden was verrassend, zo niet misleidend: ‘Hapiness Runs’. De Engelsen hebben een woord, ‘twee’ (soort van ‘mierzoet’), dat zich moeilijk laat definieren, maar als je er eenmaal aan blootgesteld bent, herken je het zodra je het hoort. De muziek van Mary Hopkin, een zangeres uit Wales waarvan Paul McCartney gecharmeerd was door haar op televisie uitgezonden deelname aan een talentenjacht, werd de eerste artiest die uitkwam op het Apple label. Haar single ‘Those were the Days’ is er in de jaren niet beter op geworden en haar album Postcard omvat naast de tracks ‘The Puppy Song’ en Donovan’s ‘Hapiness Runs’ een cover van ‘There’s No Business Like Show Business’. Ik moet bekennen dat ik er nooit toe kwam om het album af te luisteren, net zo min als haar tweede album, door de overdosis aan ‘twee’. Gelukkig verloste McCartney zichzelf korte tijd later uit zijn lijden.
Peter Asher was de helft van Peter and Gordon. De drummer van een band die Peter and Gordon had begeleid op de Amerikaanse tour van het duo, speelde ook in een band met de naam The Plying Machine, die net uit elkaar was gegaan. De zanger daarvan, tevens voornaamste songwriter, vertrok naar London met het telefoonnummer van Asher in zijn zak, zich niet bewust van de laatste carrière move van Asher. Hij stuurde hem een tape, die
Asher op zijn beurt liet horen aan McCartney en nog voordat James Taylor was bijgekomen van zijn jetlag had hij een contract bij Apple.
Afgaand op de demo die Taylor aan Asher stuurde, is wel te begrijpen waarom Asher zo opgetogen was over ‘Carolina in My Mind’. De van orkestpartijen voorziene versies van de songs, die op het uiteindelijke album uitkwamen, pasten helemaal perfect in het tijdsbeeld en Taylor zou misschien eerder een ster zijn geworden, ware het niet dat hij door zijn heroine verslaving in een afkickcentrum terecht kwam, terwijl de tour werd georganiseerd. Daardoor moest Taylor uiteindelijk wachten totdat Asher in 1970 terechtkwam bij Warner Bros., voordat hij echt carriere maakte.
Een andere vondst van McCartney waren The Iveys, ook afkomstig uit Wales, die werden omgedoopt in Badfinger en werden opgenomen in de soundtrack van de film The Magic Christian, waarin Ringo een gebochelde dwerg speelde. Zij behaalden al met al 20 Top 20 hits op Apple, allemaal nogal Beatles-achtige nummers, hoewel de vier albums op Apple ook hun veelzijdigheid aantonen; ze doen het ook vandaag nog altijd goed.
John, George en Ringo doen hun zegje
Paul McCartney was niet de enige Beatle die artiesten contracteerde voor Apple. Zo waren The Undertakers al een grote act op het toneel van de Merseybeat, waar ook The Beatles waren begonnen, en hun uitgedoste voorstelling verbloemde niet dat gitarist Jackie Lomax talent had als gitarist en songwriter. George Harrison zag er op toe dat hij bij Apple terecht kwam voor een album.
Ondanks de medewerking van George, Paul, Ringo, Eric Clapton en Keith Richard aan het album van The Undertakers, mislukte zowel het album als de single ‘Take My Word’ die ervan werd uitgebracht.
Harrison gaf ook gevolg aan zijn ontwaakte religieuze interesses toen hij de Radha Krishna Temple of London contracteerde voor het label, evenals gospel wonderkind Billy Preston en soul zangeres Doris Troy.
Zelfs Ringo mengde zich in de strijd door een verrassend contract: zijn broer bracht hem in contact met de muziek van componist John Tavener, waarvan in 1966 zowel het oratorium ‘The Whale’ - over de Bijbelse Jonah - als het ‘Celtic Requiem’ uitkwamen op Apple. Hoewel deze stukken nu gedateerd zijn, is Tavener uitgegroeid tot een van Engelands meest geliefde componisten.
En het Modern Jazz Quartet? Daarin had Peter Asher de hand: Hij had gehoord dat het oude jazz combo zonder contract zat en zo kwam het dat het twee excellente albums maakte op Apple, die hier opnieuw werden uitgebracht op een CD.
Apple bleef slechts bestaan tot 1973, en hoewel het slechts beperkte succesen behaalde met zijn uitgaven, zijn de meeste daarvan nog altijd waard om terug te luisteren en te horen wat je hebt gemist. Luister hier: http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=130838132
(Bron: npr.org)
(Vert.: Marijke Snel)
