Het is verbazingwekkend dat tot in de herfst van 1974, meer dan vier jaar nadat de band uit elkaar ging, niemand van de Beatles een tournee door Noord-Amerika heeft gemaakt.
Elke Beatle had solo in het na-Beatles tijdperk verrassende en goede singles en albums gemaakt, maar geen van hen, niet John, Paul, George of Ringo had een tournee gemaakt door de USA sinds de groep er zijn laatste tournee deed in 1966. Dat was zo, totdat de ‘stille Beatle’ de eerste was die op weg ging, de eerste ‘to hit the road’.
In 1974, kondigde George Harrison aan dat hij een 30-dagen durend tournee doorheen Noord-Amerika ging maken om er de liedjes te spelen van op zijn eerste solo album (het uit 1970 All Things Must Pass en het uit 1973 Living In The Material World) alsook enkele klassiekers van The Beatles. Harrison bracht een 10-koppige band samen, met onder andere Billy Preston, hoornspeler Tom Scott en gitarist Robben Ford. De vroegere Beatle bracht ook zijn vriend en mentor en Indische muzieklegende Ravi Shankar mee, die twee nummers zou brengen tijdens elk concert.
Hoewel Harrison enkele jaren voordien het ‘Concert voor Bangladesh’ had georganiseerd, had hij nooit eerder een tournee voor zichzelf georganiseerd. En dus was hij wat onzeker over hoe dat te doen, en zei 'Ofwel ben ik heel gelukkig na het beëindigen van deze tournee en wil ik overal ter wereld gaan optreden, ofwel ben ik diep ongelukkig en kruip terug in mijn hokje voor de volgende vijf jaren.'
Toen de concertreeks gedaan was, kroop Harrison terug in zijn ‘hokje’ en voor langer dan vijf jaar.
Harrsion begon onder een slecht gesternte. Hij maakte in een recordtempo zijn uit 1974 daterend album Dark Horse af, hij moest zijn stem beschermen tegen laryngitus, ontsteking van het strottenhoofd. Toen zijn tournee begon op die dag in 1974 —met een optreden in Vancouver, Britisch Columbia in Canada, in The Pacific Colloseum- was zijn stem verre van optimaal. Het werd zelfs erger, de tournee met veel dag en nachtoptredens ruïneerden de stembanden van George. Criticasters en journalisten begonnen er zelfs grapjes over te maken en zeiden dat het deel uitmaakte van de ‘Dark Hoarse’, de krassende en piepende tour.
Criticasters en fans waren niet echt enthousiast over het optreden van Shankar —menigeen vond dat hij het concert ruïneerde en vonden het ook te lang duren- en toch werden veel van de liedjes goed bevonden, als we de bootlegs van het optreden mogen geloven. Harrison bracht zijn solo hits ‘Give Me Love (Give Me Peace On Earth),’ ‘What Is Life’ en ‘My Sweet Lord’ en nog andere, en Preston kreeg de tijd om zijn radiohits ‘Will It Go Round In Circles,’ ‘Outta Space’ en ‘Nothing From Nothing’ te brengen. Zelfs Tom Scott bracht zijn eigen ‘Tom Cat’.
En ja hoor, sommige fans waren meer dan tevreden toen Harrison zijn herwerkte versies bracht van verschillende Beatlesnummers. ‘For You Blue’ kreeg een jazzmelodie, en van sommige liedjes werd de tekst aangepast naar de spiritualiteit van Harrsion. Bijvoorbeeld in ‘Something’ werd de tekst aangepast tot ‘When something’s in the way, we move it’ en ‘While My Guitar Gently Weeps’ werd veranderd in ‘While my guitar tries to smile.’Hij veranderde zelfs de woorden van het nummer van John Lennon’s ‘In My Life’, en zong ‘In my life, I love God more.'
Hoewel Harrison de filmmaker Davis Acomba had ingehuurd om beelden te maken van de concertreeks om er daarna een film van te maken, werd dit project aan de kant geschoven na de tour —waarschijnlijk waren de stemproblemen van de vroeger Beatle hiervan de oorzaak. De weduwe van Harrison, Olivia, heeft een hint gegeven over het wellicht opnieuw uitbrengen van een versie van de film (met beelden van optredens, en met beelden van John Lennon of van Paul McCartney die toen aanwezig waren), de film van Acomba wordt dan eindelijk aan het publiek getoond. (Interessante voetnoot: Acomba was ook de directeur van de Star Wars Holiday Special, een bizarre CBS TV special uit 1978 dat de cast, Art Carney, Bea Arthur en Jefferson Starship verfilmde.)
Was het door de negatieve reacties na de tour van 1974 of waren er andere factoren die een rol speelden, maar Harrison maakte nooit nog een tournee door Noord-Amerika. Tussen 1975 en zijn dood in 2001, wilde hij nog slechts een tournee maken —met Eric Clapton in Japan. Hij bleef platen maken en uitgeven, en toch wilde Harrison slechts sporadisch optreden op benefietconcerten en voor liefdadigheidsshows. Het lijkt dus echt wel dat de tour uit 1974 hem terug in zijn ‘hokje’ gedreven heeft.
(Bron: gibson.com)
(Vert: Janien Nuijten-Colans)
