Onder deze naam vond afgelopen zaterdag 2 oktober 2010 op beperkte schaal een festival plaats waarin twee coverbands en een soloartiest nummers van onze mannen speelden. De avond was van 21:00 uur tot circa 1:30 uur georganiseerd in 'bruin cafe annex dans- en concertzaal 'De Nozem En De Non' (naar de gelijknamige ballade van de helaas veel te vroeg overleden Nederlandse troubadour Cornelis Vreeswijk) te Heemskerk, Noord Holland.
Organisator en optredend soloartiest Marco Nicola had de week ervoor al uitgebreid reclame voor het gebeuren mogen maken in de Beatlesshow van deejay Ad Tervoort bij de lokale zender Radio Heemskerk. Iets na aanvangstijd bleek dat Nicola dat met verve heeft gedaan, want het hele gebouw was bomvol publiek. Daardoor kon het op voorhand al een geslaagde avond genoemd worden.
Naast Nicola, die met vertolkingen van enige nummers van George Harrison op de bühne zou verschijnen, prijkten tevens 'The Side Man' en 'The Old Brown Shoes' op het affiche.
Nicola had uit zijn privecollectie een mooie expositie van Beatlesmemorabilia samengesteld, die in de kleinere zal te bewonderen was. Er bevonden zich echte topstukken onder, zoals Beatlespoppen, de unieke speciaal voor Frankrijk in Nederland geperste epee 'Les Beatles Chansons Du Film Help!' en een exemplaar van het tijdschrift 'Nieuwe Revue' van 11 juli 1970 met op de omslag tóen recente Beatlesfoto's (vlak na het uitgeengaan van de heren en vlak na het uitbrengen van Let It Be) en de tekst 'Dag Paul, dag John, dag George, dag Ringo'.
In deze kleinere zaal werden beelden met het bijbehorende geluid vertoond van The Beatles zelf. Het Beatlesmuseum uit Alkmaar had hier een stand. De optredens vonden plaats in de grote zaal, maar gefascineerd door de promofilmpjes en andere historische filmbeelden merkten velen niet eens dat het miniconcert van Marco Nicola reeds begonnen was. Uw verslaggever heeft daarvan dan ook niet veel meer meegekregen dan de akoestische versies van 'Isn't It A Pitty' en een eigen interpretatie van 'Here Comes The Sun'. Mooi materiaal waar het publiek aan moest wennen. Voor niet-hardcorefans te onbekend materiaal, wellicht.
De tweede act was de band 'The Side Man'. Ze speelden geweldig, maar je kon een lichte voorkeur voor Paul McCartney ontdekken. Op zich is daar niets mis mee. Ze openden hun concert overigens met het nummer 'It Don't Come Easy' van Ringo. Ik vond het een meesterlijke vertolking, maar je kon merken dat het voor het grote publiek een volslagen onbekend nummer is. Onder andere werd verder 'Why Don't We Do It In The Road?', 'Back In The USSR', een ruige versie van 'Coming Up' en 'I'm Down' gespeeld.
Deze band vormde een prima opwarmer voor de band die het grootste gedeelte van de avond moest vullen: 'The Old Brown Shoes', Nederlands nummer een Beatlesband, volgens de promotiefolder voor deze avond. En dat geloof ik best, want een groot gedeelte ervan bestaat uit leden van de vroegere 'Mal Evans Memorial Band'
Het repertoire bestond ook hier uit het stevigere Beatleswerk. Een willekeurige greep: 'A Hard Day's Night', 'Paperback Writer', 'Can't Buy Me Love', 'Long Tall Sally', 'Jet', 'Revolution', 'Lady Madonna', 'Any Time At All' (!), 'Drive My Car' en 'Got To Get You Into My Life'. Natuurlijk kwam het onvermijdelijke 'Hey Jude' ook nog ergens voorbij. vanzelfsprekend vond het publiek het prachtig, maar gezien de gehele sfeer van de avond vond ik dit nummer vanwege het meezingkarakter ( de na na na's) nu juist misplaatst.
Hierna volgde voor een razend enthousiast geworden publiek een eerste toegift met de slotmedley van de Abbey Road-elpee en een pakkende versie van 'Get Back'.
Teruggeroepen door organisator Marco Nicola speelde de band nog 'Twist And Shout' en het voor het publiek onbekende maar goed ontvangen 'Dr. Robert'.
Een geslaagde avond zodoende, waarbij ik mijzelf afvroeg waarom het toch ook best stevige Harrisonnummer 'Old Brown Shoe' ontbrak. Voor een band die zichzelf uitgerekend zo noemt had die song zeker niet op het repertoire misstaan...
Jan Hendrik Breeuwer
