De beroemde Beatleshaarsnit is verdwenen. Ze dragen nu keurig witte pakken. Ze wiegen wat met de heupen, springen een beetje heen en weer, en proberen zo de stemming er in te krijgen bij het opgekomen nachtelijk publiek.
Van de ernst van de liedjes, die toen, in het revolutiejaar 1968 de vrijheid bezongen rest niets meer. Regisseur Florian Fiedler en de auteur Roland Schimmelpfennig hebben in het toneelhuis van Frankfurt het legendarische “Witte Album" van The Beatles voor de eerste keer op het toneel gebracht. De première op zaterdag was, zowel op dramatisch als op muzikaal gebied, een teleurstellend spektakel.
In het programmaboekje wordt het “Witte Album" aangekondigd als “concert met live-muziek"— een wit paard, een totaalspektakel. Het duo Fiedler/Schimmelpfennig maakt van het album een totaalspektaal zonder enige estetische achtergrond. Schimmelpfennig, die als een van de grootste dramaturgen geldt van het duitse drama, heeft de 30 teksten van het enige dubbelalbum naar het duits vertaald en de volgorde door elkaar gerommeld.
Rocky mit dem Revolvaaahh
Het beroemde “Cry Baby Cry" wordt zoiets als “Schrei baby Schrei" en “Und Rocky stand da —mit dem Revolvah" is nu niet direct het origineelste rijm. Songs die ooit muziekgeschiedenis maakten —zoals “Ob-La-Di, Ob-La-Da" of “Revolution No 9" worden met hotdogs, zaklampen en videoprojekten gemolesteerd. De 5 toneelspelers die de liedjes ten gehore moeten brengen, rommelen met de microfoons en waterflesjes en het geheel wordt als een tang op een varken. De liedjes zouden kleine verhaaltjes moeten vertellen.
Ook gaan Fiedler en Schimmelpfennig op geen enkel ogenblik dieper in op de achtergronden van het album : de witte titel op een witte hoes, de verdeeldheid van de groep, het revolteren, de prive-problemen, hun crisis en het naar zin zoeken in de meditatie, het in gang zetten van de Flower Power beweging, het drugsgebruik. Dit alles blijft onaangeroerd. Dan was er de band uit Hamburg, Piggies, -zo iets als de muzikale stromannen van de avond- vijf toneelspelers die overbelast werden.
Voor een concert was dit zeer slecht gezongen. Voor een toneelspel was het miserabel geregisseert. Maar een ding kreeg het enthousiaste publiek van de première zeker mee : de overweldigende liedjes van van de legendarische Beatles zijn eenvoudigweg niet dood te krijgen.
(Bron : volksfreund.de — DTSL)
(Vert : Janien Nuijten-Colans)
