HET TRIESTE TAMBOERIJN-MOMENT VAN RINGO STARR

 

Op de eerste single van de Beatles werd Ringo veroordeeld tot een tweederangspositie op de tamboerijn.

 

Het was op die dag in 1962 dat de band "Love Me Do" opnam, dat nummer 17 in de Britse hitlijsten haalde toen het in oktober van dat jaar werd uitgebracht, om twee jaar later boven aan de Amerikaanse hitlijsten te prijken toen het daar uitkwam.

 

Maar toen ze bij EMI in de Abbey Road Studios in Londen aankwamen om het nummer op te nemen, verzocht Beatles-producent George Martin Ringo Starr zijn stokken over te dragen aan een sessiedrummer. Starr was net een paar weken bij de groep, en Martin liep niet warm voor zijn sound. Hij vroeg Starr om op de tamboerijn te spelen op "Love Me Do", en op maracas op "PS I Love You", de B-kant van de single. Starr, beledigd, was jarenlang koel naar Martin toe, hoewel de producent later zijn verontschuldigen heeft aangeboden. In 1968 prees Martin het werk van Starr op Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, en zei hij dat Starr "waarschijnlijk de beste rockdrummer in de wereld" was.

 

Talloze gillende meisjes waren al tot die conclusie gekomen toen de single was uitgebracht, en op dat moment was de Beatlemania al in volle gang en kon geen sessiedrummer Starr meer onttronen. Zelfs de Engelse koningin-moeder leek ingenomen met het viertal, hoewel sommigen van de oudere generatie minder enthousiast waren. In 1963 plaatste de TIME een kleinerend artikel, waarin stond dat "Hoewel er geen één Beatle muziek kan lezen, verzinnen twee van hen de helft van het Beatles-repertoire."

 

"Love Me Do" was een van de nummers die zijn verzonnen door John Lennon en Paul McCartney toen ze zelf tieners waren, met teksten waarvan de Rolling Stone zegt dat ze in een schriftje waren gekrabbeld onder het kopje "Nóg een originele Lennon-McCartney."

 

De recensent van TIME vond het minder origineel. “Alhoewel de Amerikanen de Beatles misschien vertrouwd vinden klinken (hun nummers bestaan voornamelijk uit het 'Yeh!' schreeuwen onder begeleiding van drie gitaren en een daverend tromgeroffel), zijn ze blijkbaar onweerstaanbaar voor de Engelsen", verkondigt een anonieme artikel.

 

Toen in 1964 "Love Me Do" echter de Atlantische Oceaan was overgestoken, had het tijdschrift enige voorliefde voor de Beatles ontwikkeld, en met name voor Starr:

 

"Wat de Beatles meer dan iets anders tot aanbeveling strekt, is hun scherpe en zeer oneerbiedige houding ten opzichte van zichzelf en hun internationale grootheid. Verslaggevers gooien hen op scherp staande vragen toe, maar over het algemeen zijn het de antwoorden die explosief zijn. "

 

 

Het ging in elk geval niet om hun muziek, vond de criticus: "Het zijn bewierookte zangers waarvan drommen fans zo onverstoorbaar door elk lied schreeuwen, dat ze gewoonweg niet kunnen horen wat er gezongen wordt."