DANSLES

 

Al 45 jaar niet meer bij elkaar. Nog maar twee over. De spoeling wordt dun wat actuele Beatles onderwerpen betreft. 

 

Eerst maar eens terug naar mijn vorige column die ik begon met te schrijven dat ik Paul een fijn pensioen in 2015 wenste. Dat wens ik hem nog steeds maar niet in 2015. Welnee, ik schreef dat met een bepaalde bedoeling. Het begon al in een eerdere column waarin ik schreef dat ik niet meer naar een concert van hem zou gaan omkleed met fraaie onzinnigheden.

 

Allemaal flauwe kul. Ik wilde jullie even wakker schudden

Reacties uitlokken heet dat. En ik moet zeggen het heeft gewerkt.

Leuke reacties over de ruis op Abbey Road, en over de Flageolet-toon in Nowhere Man en natuurlijk over Paul. En ook leuk de bedankjes voor de audio fragmentjes, daarom gaan we daar ook mee door.

Het is gewoon leuk om reacties op je column te krijgen.

 

Maar vanaf nu geen verzinsels meer van mijn  kant, wel reageren graag.

En ik sta vooraan in de rij, mocht hij ooit nog eens in Nederland een concert geven. Hoewel, (ik kan het niet laten) dan hoop ik wel dat hij wat meer informatie geeft over de fab-four tijd. Ik weet nu wel dat hij die banjo of mandoline van George heeft gehad. En dat Scrambled eggs via een droom tot hem gekomen was. Ja hoor droom lekker verder.

 

Nee , ik zou zo graag willen weten wat er gebeurde toen ze met zijn tweeën in Studio 3 The Ballad off aan het opnemen waren. 

In mijn fantasie hoor ik Paul dan zeggen:

 

 

Natuurlijk weet ik ook dat John tijdens die opname tegen Paul zei:

 

Waar het mij omgaat is dat hij samen met Ringo inside informatie heeft die, als hij het ons niet verteld, voor altijd verloren gaat.

Of hij moet het aan zijn memoires toevertrouwen. Maar iets in die richting mocht ik helaas nog niet vernemen.

Kan ook nog zijn  dat hij veel anekdotes gewoon vergeten is. Wat gezien zijn  leeftijd nog te begrijpen is ook.

 

Iets heel anders nu, hoe ben ik in aanraking gekomen met The Beatles

Het zal begin jaren zestig geweest zijn. Mijn oudste broer had een Aristona bandrecorder, voor die tijd al heel modern. En bij vrienden had hij platen van The Beatles op zijn bandrecorder gezet.

Toen ik al die nummers hoorde, vraag mij niet welke, maar dat moeten gezien de tijd tracks van Please Please Me geweest zijn, was ik direct om.

 

De bandrecorder draaide bij afwezigheid van mijn broer alleen maar The Beatles. Nu hoorde het in die tijd bij je opvoeding om dansles te ondergaan.

Of je wilde of niet, je moest en dus ging je.

 

Hier in de IJmond gingen de meesten naar dansschool Bolhoven.

Geleid door een strenge eigenaresse die we heel oneerbiedig Moe Bolhoven noemden. Waagde het niet om weg te blijven want dan had je een week later een probleem. 

 

Maar in juni 1964 waren ze hier in Holland. We weten het allemaal.

En de Vara zond het op een zaterdag uit op TV. The Beatles op TV.

Nu niet iets bijzonders, maar toen iets fenomenaals. 

Maar ik had dansles op zaterdag. Niet naar dansles dat stond al vast.

Ondanks de toorn van ouders en Moe Bolhoven die over mij zou neerdalen.

Nee, nog geen tien paarden konden mij die zaterdagavond bij de TV vandaan houden. Het waren barre tijden voor Beatles fans in de 60’s.

 

Ik heb weer een leuk audio fragmentje voor jullie geknipt.

Het is 18 oktober 1965. in drie takes hebben ze In My Life opgenomen.

Alleen het middenstuk ontbreekt nog. 22 oktober gaan ze er mee verder.

George Martin probeerde het op een Hammond orgel. Maar dat klonk nergens naar. Een piano die klinkt als een klavecimbel. Goed idee.

Maar de solo die Martin in gedachten had was zelfs voor hem te moeilijk om op normale snelheid te spelen. Daarom speelde hij tijdens het opnemen de solo half zo langzaam als bedoeld. Daarna op dubbele snelheid afgespeeld en voila het klavecimbel geluid.

 

Ik heb zowel het orgel als de langzame piano en op dubbele snelheid 

midden in  het origineel gezet.

Volgens mij is het voor het eerst dat dit alles nu in een fragment te horen is. Laat me weten als iemand mij voor is geweest.