RINGO!

Eind maart 2015 verschijnt Ringo Starr’s 18e (!) studioalbum ‘Postcards From Paradise’ en hij heeft wederom een uitgebreide tour aangekondigd in, met name, Amerika.

Hoeveel mensen zouden er een vreugdedansje hebben gemaakt in de kamer na kennisneming van deze berichten? Of hoeveel mensen kunnen hun Ringo Starr spaarpot alvast stuk slaan? Een spaarpot die louter en alleen voor ‘Ringo Starr’-aangelegenheden is aangelegd. Om de aanschaf van nieuwe cd’s te bekostigen of om één of meerdere tourtickets inclusief transfer-, hotelkosten en merchandise te kunnen realiseren. Ben eens eerlijk, behoort u ook tot die categorie..?

 

Ik zal eerlijk zijn. Ik niet. Anders dan Paul McCartney, waarvoor ik mezelf direct in stelling breng zodra hij zijn neus laat zien of een scheet laat, vind ik Ringo’s muziek en verdere doen en laten niet zo interessant. En ik kan het mezelf als rasechte Beatlesfan niet eens kwalijk nemen. Ik ben namelijk geen uitzondering. Ik heb tenminste nog nooit iemand ontmoet die zichzelf pur sang Ringo-fan noemde. Ik heb Ringo Starr ooit een keer live gezien, in 1992. Samen met Beatlesvriend Koen stapte ik in Breda op een door Beatles Unlimited georganiseerde busreis naar Keulen waar Ringo Starr met zijn All-Starr band zijn opwachting ging maken.  Onderweg werden we in de bus ‘opgewarmd’ met een video van een live optreden van Ringo. We zaten er met afgrijzen naar te kijken: Ringo die als een volwaardig Prins Carnaval al zingende over het podium struinde en zwaaiend met zijn handen en wiegend met zijn kont zijn grote Beatleshit ‘With A Little Help From My Friends’ ten gehore bracht. We keken elkaar aan en waren in staat om nog vóór de Duitse grens te bus uit te stappen, wat we uiteindelijk maar niet hebben gedaan.

 

Ringo’s cd’s draai ik zelden of nooit. Alle goede bedoelingen ten spijt, maar ze klinken vlak en overgeproduceerd, zijn stem is monotoon en de melodieën zijn alles behalve avontuurlijk. Op enige échte diepgang of kippenvelmomenten heb ik zijn platen nooit kunnen betrappen. Zijn vroege jaren ’70 LP ‘Ringo!’ (1973) vind ik daarop een uitzondering. Maar die plaat is, eerlijk is eerlijk, meer door anderen gemaakt dan door Ringo zelf. Overigens ben ik ook nog wel gecharmeerd van ‘Y Not’ (2010). Niet eerder heb ik een cd van Ringo zo vaak gedraaid als die. En zelfs nu wil ik hem nog wel eens opzetten. Het kan verkeren in Ringoland. Maar helaas, de uitzonderingen bevestigen wél de regel.

 

Het moge duidelijk zijn. Wat mij betreft staat Ringo onderaan op de Beatlesladder. Maar tóch heb ik een zwak voor die man en schiet ik altijd fel in de verdediging als Ringo op feestjes en partijen weer eens gekscherend afgedaan wordt als de ‘slechtste drummer van de Beatles’. Want je kunt veel zeggen van Ringo Starr, een slechte drummer was hij helemaal niet. Sterker nog, Ringo is een fantastische drummer. Niet zozeer technisch hoogstaand, maar muzikaal tot in de botten met een dijk van een eigen geluid. Laat 10 drummers, waaronder Ringo Starr, om de beurt spelen en je pikt hem er blindelings uit. Zijn spel op Something, A day In The Life, Thank You Girl, Rain en de Abbey Road medley is fenomenaal mooi en ongeëvenaard. Het feit alleen al dat McCartney, Lennon en Harrison drummer Pete Best op de valreep van de grote doorbraak hebben verruild voor Ringo Starr zegt genoeg. De enige concessies die de Beatles ooit hebben gedaan waren aan de muziek. En Ringo wás in hun ogen de beste drummer die hun muziek kon vertolken. Anders had hij de Beatles niet eens geroken binnen een straal van 10 meter. Bovendien, Ringo wist als geen ander als lijm te fungeren tussen de scherpe en vaak botsende ego’s van de overige drie Fab4 leden. Dankzij Ringo zijn de Beatles 7 jaar lang fantastische muziek blijven maken. Dankzij Ringo klinken de Beatles prachtig, hecht, steady, herkenbaar en als een stevige eenheid. Daarom is Ringo, ondanks alles, één van mijn grote helden. Daarom verdient Ringo, net als de overige drie Beatles, een standbeeld tot in de hemel.

 

De man doet wat hij leuk vindt. Hij maakt muziek met zijn maten, treedt op voor volle enthousiaste zalen en maakt cd’s op de manier zoals híj dat wil. Pretentieloos, ontspannen en met heel veel energie, nog altijd. En dat met zijn bijna 75 jaar alweer. Hij heeft bereikt waar vrijwel niemand anders ooit van had durven dromen. Ik mag hopen dat ik op soortgelijke wijze ooit oud mag worden.

 

Ringo is en blijft een Beatle en daardoor voor altijd onaantastbaar. Wát we ook mogen vinden van alles dat hij na zijn Beatlestijd heeft gedaan. Ik zal altijd van je blijven houden Ringo, door dik en dun. En daarom kijk ik heel stiekem tóch weer uit naar je nieuwe cd.  Dat is wel het minste wat ik terug kan doen.