Waar zal ik het deze keer eens over hebben, is een veel voorkomende kreet bij columnisten. Zeker als het over The Beatles moet gaan.
Al 45 jaar niet meer bij elkaar. Nog maar twee over. De spoeling wordt dun wat actuele Beatles onderwerpen betreft.
Eerst maar eens terug naar mijn vorige column die ik begon met te schrijven dat ik Paul een fijn pensioen in 2015 wenste. Dat wens ik hem nog steeds maar niet in 2015. Welnee, ik schreef dat met een bepaalde bedoeling. Het begon al in een eerdere column waarin ik schreef dat ik niet meer naar een concert van hem zou gaan omkleed met fraaie onzinnigheden.
Allemaal flauwe kul. Ik wilde jullie even wakker schudden
Reacties uitlokken heet dat. En ik moet zeggen het heeft gewerkt.
Leuke reacties over de ruis op Abbey Road, en over de Flageolet-toon in Nowhere Man en natuurlijk over Paul. En ook leuk de bedankjes voor de audio fragmentjes, daarom gaan we daar ook mee door.
Het is gewoon leuk om reacties op je column te krijgen.
Maar vanaf nu geen verzinsels meer van mijn kant, wel reageren graag.
En ik sta vooraan in de rij, mocht hij ooit nog eens in Nederland een concert geven. Hoewel, (ik kan het niet laten) dan hoop ik wel dat hij wat meer informatie geeft over de fab-four tijd. Ik weet nu wel dat hij die banjo of mandoline van George heeft gehad. En dat Scrambled eggs via een droom tot hem gekomen was. Ja hoor droom lekker verder.
Nee , ik zou zo graag willen weten wat er gebeurde toen ze met zijn tweeën in Studio 3 The Ballad off aan het opnemen waren.
In mijn fantasie hoor ik Paul dan zeggen:
In the late 60s John and I recording The Ballad Off in studio 3,
When John said whe dont need Ringo anymore weve got Paul Star now.
Natuurlijk weet ik ook dat John tijdens die opname tegen Paul zei:
Beetje sneller Ringo en dat Paul tegen John zei:OK George
Waar het mij omgaat is dat hij samen met Ringo inside informatie heeft die, als hij het ons niet verteld, voor altijd verloren gaat.
Of hij moet het aan zijn memoires toevertrouwen. Maar iets in die richting mocht ik helaas nog niet vernemen.
Kan ook nog zijn dat hij veel anekdotes gewoon vergeten is. Wat gezien zijn leeftijd nog te begrijpen is ook.
Iets heel anders nu, hoe ben ik in aanraking gekomen met The BeatlesHet zal begin jaren zestig geweest zijn. Mijn oudste broer had een Aristona bandrecorder, voor die tijd al heel modern. En bij vrienden had hij platen van The Beatles op zijn bandrecorder gezet.
Toen ik al die nummers hoorde, vraag mij niet welke, maar dat moeten gezien de tijd tracks van Please Please Me geweest zijn, was ik direct om.
De bandrecorder draaide bij afwezigheid van mijn broer alleen maar The Beatles. Nu hoorde het in die tijd bij je opvoeding om dansles te ondergaan.
Of je wilde of niet, je moest en dus ging je.
Hier in de IJmond gingen de meesten naar dansschool Bolhoven.
Geleid door een strenge eigenaresse die we heel oneerbiedig Moe Bolhoven noemden. Waagde het niet om weg te blijven want dan had je een week later een probleem.
Maar in juni 1964 waren ze hier in Holland. We weten het allemaal.
En de Vara zond het op een zaterdag uit op TV. The Beatles op TV.
Nu niet iets bijzonders, maar toen iets fenomenaals.
Maar ik had dansles op zaterdag. Niet naar dansles dat stond al vast.
Ondanks de toorn van ouders en Moe Bolhoven die over mij zou neerdalen.
Nee, nog geen tien paarden konden mij die zaterdagavond bij de TV vandaan houden. Het waren barre tijden voor Beatles fans in de 60s.
Ik heb weer een leuk audio fragmentje voor jullie geknipt.
Het is 18 oktober 1965. in drie takes hebben ze In My Life opgenomen.
Alleen het middenstuk ontbreekt nog. 22 oktober gaan ze er mee verder.
George Martin probeerde het op een Hammond orgel. Maar dat klonk nergens naar. Een piano die klinkt als een klavecimbel. Goed idee.
Maar de solo die Martin in gedachten had was zelfs voor hem te moeilijk om op normale snelheid te spelen. Daarom speelde hij tijdens het opnemen de solo half zo langzaam als bedoeld. Daarna op dubbele snelheid afgespeeld en voila het klavecimbel geluid.
Ik heb zowel het orgel als de langzame piano en op dubbele snelheid
midden in het origineel gezet.
Volgens mij is het voor het eerst dat dit alles nu in een fragment te horen is. Laat me weten als iemand mij voor is geweest.
See You Beatle People.
Ad Tervoort
Reacties
Gelukkig hebben we tegenwoordig internet en daar is bijna alles nog terug te vinden. Ik kan de liefhebber helpen aan de 22 uur B day 29-2-1972 in mp3. de kwaliteit vind ik verbazing wekkend voor 1972 en de oude zee zender die vaak moeilijk te ontvangen was.
hans
De bandrecorder had mijn vader ook, maar dan van Philips. Maar ja, Aristona en Philips waren eigenlijk een merk.
Links zat de draaiknop vor de sporen 1-4 en 3-2, daarnaast de knop met stip, die moest je volgens mij indrukken. De rode knop was de opname knop, die je gelijk met de afspeelknop eronder moest indrukken. De rest van de toetsen spreekt voor zich. De microfoon heb ik uit elkaar gehaald (waar mijn vader niet blij mee was), maar er zat niet veel in. Een goudkleurig stukje folie en een membraam wat ging trillen als je ertegen sprak. Ik wilde gewoon weten hoe dat alles in elkaar stak. Alles heb ik weer keurig aan elkaar gelijmd. Aan de zijkant zat een vakje waar je deze microfoon in kon opbergen, plus zaten daar ook de aansluitpunten voor de DIN stekkers (mono). Ook zat er nog een aansluiting voor twee banaanstekkers. Aan de voorkant zaten de speakers.
Op deze bandrecorder heb ik dus "B-day" opgenomen, op 18 cm spoelen. Ik heb tot ongeveer 18.00 uur kunnen opnemen, toen legde het arme beestje het loodje. Van deze dag heb ik nog maar een spoel overgehouden, 4x anderhalf uur. De rest is door de vele verhuizingen (denk ik) weggeraakt.
Dus je begrijpt hieruit wel dat je column weer vele herinneringen oproept.
Zoals waar ik toentertijd woonde, dat was op de Tugelaweg in Amsterdam oost. En waar ik ook mijn eerste verkering ontmoette. Maar ook de tijd dat ik voor het eerst bij de fanclub betrokken raakte.
RSS lijst met reacties op dit artikel