GESCHIEDENIS VAN DE ROCK 1965 - KOM OP MET DIE GITAREN

 

 

Het meest spectaculaire concert in de geschiedenis van Amerika! Een uitnodiging van Frank Sinatra voor een feestje! Een koninklijke behandeling door de lokale autoriteiten! Een politiemacht die ruim een vierkante kilometer van de stad New York in de gaten houdt!

 

Allemaal dingen die The Beatles meemaakten tijdens hun eerste vier dagen van de historische toer door Amerika. Gedurende deze vier dagen waren John, Paul, George en Ringo de enige gasten op de 33e etage van het Warwick Hotel in New York.

 

Wanneer je binnen een halve mijl van het hotel via speciaal aangelegde barriéres het gebied wilde betreden, moest je de politie bewijzen dat je in het gebied woonde of er moest zijn. Zelfs de medewerkers van het hotel moesten via een Beatles-pas aantonen dat ze naar hun werk gingen. In de lobby van het Warwick Hotel waren bewakers, die de lift bewaakten naar de 33ste verdieping. Maar diezelfde beveiliging die mensen buiten moesten houden hadden ook de opdracht The Beatles binnen te houden.

 

Op een avond, toen we arriveerden in het hotel (afgelopen vrijdagavond) hadden The Beatles een bezoek aan de Supremes afgezegd!. De atmosfeer in de straten  broeierig en het maakt The Beatles woedend wanneer de politie weigert hen toestemming te geven het gebouw te verlaten uit angst voor ongeregeldheden.

 

Op maandagavond moesten The Beatles "nee" zeggen tegen een uitnodiging van Frank Sinatra voor een dineetje, later op de avond. "We wilden zo graag gaan," zegt George Harrison "maar de politie gaf geen toestemming voor wat dan ook. We zouden een enorme chaos veroorzaken wanneer we toch gingen."

 

De vertegenwoordiger van Sinatra werd teruggestuurd met de toezegging van The Beatles dat zij in hun appartement voor hem zouden optreden als hijzelf zou kunnen zorgen voor een bezoekje. Maar dat kon hij niet. The Supremes, Del Shannon en Bob Dylan waren de enige bellers die avond. Eerder op de dag was ook Paul Anka al teleurgesteld. Hij wilde The Beatles ook bezoeken op de 33ste etage, maar het lukte hem niet er te komen.

 

Via een duidelijk vooropgezet plan wisten The Beatles toch het hotel te verlaten. Onder zware politie-escorte gingen ze door de straten van New York op weg naar de CBS Studio om hun optreden in de Ed Sullivan Show op te nemen. De tocht ernaar toe was niet eenvoudig. Minuten voordat ze langskwamen was de weg al afgesloten.

 

Voor de show hernieuwden ze hun vriendschap met Sullivan die hen welkom terug heette in Amerika. Ze gingen naar beneden om te repeteren. John zegt later: "We hebben niet eerder zo hard gewerkt als op die avond. Ze kregen geen goede balans in het geluid en pas tegen zessen waren we klaar en we gingen terug naar het hotel!"

 

Ik vond hen aardig. Ik zat vier uur samen met Cilla Black (die ook in de show optrad) in het studiopubliek terwijl The Beatles steeds weer opnieuw hun nummers speelden, terwijl de technici bezig waren. De jongens deden precies dezelfde show als die ze eerder deden op 1 augustus in Black Night Out. Na dit alles keerden ze terug naar hun “gevangenis” op de 33ste etage.

Op zondagavond reisde ik met Mick Jagger, Keith Richards en Andrew Oldham naar het Shea Stadium. We hadden de dag doorgebracht op het luxe jacht Princess van de Amerikaanse advocaat van de Stones, Allen Klein. Overdag sprak ik al met The Beatles via de radio van het jacht en Mick sprak met George Harrison over hun plannen voor de avond. Op dat moment waren The Beatles erg angstig om na de show het jacht te bezoeken, maar de politiebewaking stelde hen gerust. George sprak met ons via het schakelbord van het hotel maar gedurende dat gesprek gaf hij ons het nummer van de privélijn van hun hotelkamer. Hij realiseerde zich niet dat, terwijl we aan het praten waren, meer dan 200 boten waren afgestemd op de radiotelefoon. Onnodig natuurlijk om te zeggen dat dat nummer gedurende de rest van ons verblijf in New York, vastliep.

 

Na het gesprek, tijdens een luier-momentje in de zon, vertelde Mick me: "Ik ben niet jaloers op The Beatles. Kijk wat een vrijheid wij hebben, terwijl zij opgesloten zitten in hun hotelkamer, niet in staat om zonder gedoe een ritje in de auto te maken, laat staan dat ze iets kunnen doen wat wij wel kunnen doen." Hij speelde de laatste single van Bob Dylan en danste op het dek op zijn extroverte manier, zoals hij ook op het toneel doet.

 

We ontdekten dat een radiostation het gesprek had gevolgd en zij zonden de plannen van de Stones uit, namelijk aan te leggen met het schip vlakbij het stadion. Wij renden de kade op en sprongen in een wachtende auto die onze kleine groep bracht naar een zij-ingang van het stadion. We staarden verbaasd naar de 56.000 kaartjes houders, opgesteld in rijen aan de open zijde van het hoefijzervormige stadion. "Het is beangstigend," zei Mick. Richards sprak over "Het is oorverdovend!"

Het geluid dat de menigte voortbracht was te vergelijken met het geluid van een dozijn straaljagers.

  

We renden door de artiesteningang en ontmoetten The Beatles die klaarstonden het podium op te gaan.

"Het zijn de beroemde Stones!, " schreeuwde John Lennon.

"Wie zijn deze lui?" schreeuwde een agent, die zich lastgevallen voelde.

"Ze zijn hetzelfde als The Beatles," brulde Lennon.

De agent brulde terug: "Niemand mag in dit gangpad komen. Op last van de brandweer."

"Dan gooi je ze er toch uit," grapte George. 

 

De politie gaf het op toen The Beatles het podium werden opgeroepen. Ze moesten via de honkbalpitch lopen naar het podium in het midden. Terwijl ze dat deden werden 56.000 fans hysterisch. Wij wisten op voorhand dat dit met zo'n publiek het grootste concert van The Beatles ooit zou worden. Maar niemand heeft kunnen voorzien dat er een ontketend pandemonium zou plaatsvinden, waarbij de koorts steeg van nummer naar nummer. Het publiek schreeuwde instemmend toen John achter het orgel plaatsnam en de band "I'm Down" speelde. Vele fans braken door het cordon van 2000-man politie, die stond opgesteld rondom de honkbal pitch om vervolgens weer te stuiten op een nieuw cordon van agenten vlakbij het podium. 

 

Het was een ongelooflijke ervaring. Er was tevens een enorme opluchting, dat het voorbij was. Het was heel spannend, niet alleen door de glans van The Beatles, maar ook door het gevoel wat er kan gebeuren als je de controle verliest over een grote groep mensen.

 

Maar het is allemaal goed afgelopen. George zei later in het hotel tegen mij: "Het was al verschrikkelijk toen we voor het eerst het publiek zagen. Ik denk niet dat ik ooit in mijn leven zo opgewonden was. Het was ongelooflijk dat zoveel mensen ons wilden zien. Ondanks dat we gewend zijn aan grote menigten, het verraste ons."

John voegde daaraan toe: "Het zou fijner zijn geweest wanneer het wat stiller was, zodat wij konden horen wat we aan het spelen waren. Ik wist in twee songs niet welke toonsoort ik speelde. Het was belachelijk."

Paul zei: "Fantastisch! Ik ben benieuwd of we nog ooit in staat zijn zoiets dergelijks te presteren."

Ringo knikte maar zei niets. Later sloten The Stones zich aan bij The Beatles voor een opvolgend feestje op de 33ste verdieping.

 

Er waren bijna relletjes, toen wij twee uur te laat, door motorpech in New York, in Toronto landden. De eerste show in de Meaple Leaf Gardens was een uur eerder geannuleerd en fans moesten in bedwang worden gehouden door de politie die met hun wapenstokken zwaaiden. The Beatles haastten zich naar de Gardens, maar iemand had over het hoofd gezien dat de rest van de show was afgelast en dat er van voren af aan moest worden begonnen. Chris Hutchins.

 

 

Ik keek naar The Beatles, die het weekend de dood in de ogen hadden gezien. Wereldwijd werd verkondigd dat een motor van ons vliegtuig zwarte rook liet zien en dat we uiteindelijk op drie motoren landden op het vliegveld van Portland (Oregon). Er had van alles kunnen gebeuren. Een brandweerauto reed in volle vaart over de baan naar ons vliegtuig omdat nu ook vlammen tevoorschijn kwamen.

 

Ik was zo gefascineerd naar The Beatles aan het kijken dat ik vergat om zelf bang te worden. Het was een onvergetelijke, zij het angstaanjagende gebeurtenis. Ik keek naar de gezichten van de vier. John en Paul zaten er stilletjes bij met een strakke uitdrukking. Ringo met een lijkbleek gezicht wilde weten wat er gebeurde en wat hij moest doen bij een eventuele crash. George stond bij de nooduitgang en merkte ironisch op: "Mensen zullen nu wel ophouden met het maken van grapjes hoe lang het nog gaat duren alvorens wij er zijn."

Ik denk niet dat hij een grijns op zijn gezicht had, maar het brak wel de spanning. John schreeuwde: "Beatles, vrouwen en kinderen eerst."

 

Er klonk een zucht van verlichting toen het vliegtuig landde en de brandweerauto niet nodig was. Het was het meest dramatische hoogtepunt sinds ik jullie bericht. We vlogen van Toronto (Canada) naar Atlanta (Georgia), in het zuiden van Amerika op weg naar wat mogelijk het beste concert van de hele toer zou blijken te zijn.

 

's Middags voor de show ging ik winkelen met Brian Epstein. Althans, dat was de bedoeling. Fans hadden al gauw de manager van The Beatles in de gaten. In de eerste winkel werd hij al opgejaagd en hij zocht zijn toevlucht in een kleedkamer. Terug bij het Stadion van Atlanta zaten The Beatles midden in een persconferentie.

"Vinden jullie het leuk Beatles te zijn?" vroeg een verslaggever.

"Zeker! Als we dat niet zouden zijn zouden we de Rolling Stones zijn!", antwoordde John. Voor ze in Atlanta het podium opgingen openden ze eerst even grote dozen met cadeaus, die ze van fans hadden gekregen. De inhoud varieerde van bandrecorders en een camera tot een elektrische laarzen reiniger, teddyberen en poppen. "Iedere dag weer is het kerst," zegt Ringo. "Ik houd van dit Atlanta. Kijk hoe wij ons als kleine kinderen gedragen," zegt John, terwijl hij nog meer pakjes uitpakt. Tijdens deze trip is geen enkel cadeau weggegooid; ze werden opgeslagen in het ruim van het vliegtuig. Het speelgoed zal naar John jr. en naar de te verwachten baby van Ringo gaan. Ze sorteren de geschenken, lezen de briefjes die erbij zitten en kijken naar de talrijke tekeningen en de tekeningen van henzelf. Ondertussen wacht een gretige en niet te stuiten menigte in het fantastische Atlanta Stadium. Eenmaal op het podium speelden The Beatles met heel hun hart hun songs daarbij enorm geholpen door een, wat Paul later noemde, "van de grootste geluidinstallaties, die ze ooit hadden." Je kon iedere noot horen en de balans was zo goed dat ze rustig regelmatig van gezichtsuitdrukking konden veranderen. De fans vonden het fantastisch! Zij stonden schreeuwend in het veld en wapperden met banieren met teksten als "Tallahassee Lassies Love Liverpool Laddies". Zeker, The Beatles zullen huiswaarts keren met fijne herinneringen aan Atlanta.

 

Zo was het niet in Houston, Texas! Er ontstond een ongelooflijke situatie bij hun aankomst op donderdag morgen. De politie faalde jammerlijk om de fans op veilige afstand te houden en ze zwermden rond het vliegtuig toen dat eenmaal was geland. Velen waren duidelijk geen fans. Dat waren onruststokers en er werd duidelijk gevreesd voor de veiligheid van The Beatles. Deze raddraaiers klommen op de vleugels en sloegen op de ruiten. Het was onmogelijk om met het vliegtuig weg te taxiën. Het plotseling starten van de propellers zou betekenen dat zeker zes mensen in stukjes zouden worden gedeeld. Een tractor nam het vliegtuig op sleeptouw, maar dit ging langzamer dan de menigte. De politie-officier weigerde een brandweerauto in te zetten om de menigte uiteen te drijven. "Ze zullen gewoon weer terugkomen" zei hij tegen de piloot. Na een belegering van meer dan 40 minuten "ontsnapten" The Beatles eindelijk. Via de nooduitgang achterin het vliegtuig konden ze meteen in een auto plaatsnemen, die de menigte had getrotseerd. De auto nam de jongens mee.

 

De rest van de passagiers moest nog meer dan een half uur wachten voordat de menigte zich verspreidde. Tijdens de persconferentie, later op de dag, vroegen we The Beatles hoe ze het hadden ervaren. "Het was verschrikkelijk," zei Ringo.

John antwoordt: "Dat gebeurt ons altijd als we in Texas komen - we worden bijna gedood.” Hij draait zo op zijn stoel dat een poster van de muur valt, vlak achter de tafel. "Ik dacht dat we neergeschoten werden."

 

De temperatuur in Houston was 39 graden en het leek erop of die temperatuur de gemoederen extra opzweepte. We waren op van de zenuwen en voor het eerst tijdens deze tour kroop John in zijn schulp.

Die avond hoorden we in het vliegtuig niets van hem: de andere drie deden zelfs geen poging om zijn stemming te veranderen.

Tijdens de persconferentie zaterdagmiddag in Minneapolis probeerde een 14-jarige jongen deze te verstoren omdat hij Ringo wilde vertellen dat hij leerde drummen door middel van de platen van The Beatles. "Je zult nooit naar me luisteren," sneerde Ringo. John vult aan: "en hij bespeelt pas dertig jaar de drums." Tijdens de persconferentie presenteerde George Harrison zijn nieuwe gitaar. Hij was daar erg blij mee en hij vertelde dat hij de afgelopen avond deze had bespeeld op het podium.

 

's Zondags waren er twee shows in het Coliseum in Portland en tijdens de show bezochten twee leden van de Amerikaanse topgroep The Beach Boys, Carl Wilson en Mike Love, het optreden. In een gesprek luisterden The Beatles geboeid naar het verhaal van Carl, waarin hij vertelt dat hun leider Brian Wilson weliswaar hun platen arrangeert en produceert maar dat hij niet langer met hen op het podium zal staan. In plaats daarvan speelt een vervanger, "Het gaat om de sound. Jullie drieën kunnen voor mij tijdens de volgende tour ook een stand-in gebruiken," grapt Paul.

 

 

Van al The Beatles kreeg George tijdens deze reis de grootste verrassing. Ringo werd teruggeworpen in zijn rol als de stille Beatle en tot vreugde van zijn miljoenen Amerikaanse fans, opende George met : "Het is waar dat ik betiteld word als de rustige Beatle, maar tijdens deze toer zijn er meer spandoeken met mijn naam erop en ik heb meer vragen beantwoord tijdens de persconferentie, dus heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen."

 

George sluit af met het verhaal dat hij pas voor zijn ouders in Liverpool een huis heeft gekocht. "Ze hebben verschillende huizen bezocht uit diverse jaren en verschillend van inrichting en ze hebben samen gekibbeld of ik het huis wel leuk zou vinden. Maar dat doet er niet toe want ik heb mijn eigen huis. Onlangs hebben ze een beslissing genomen en een huis gevonden. Ik heb het kantoor gevraagd de koop nog te regelen voor onze toer. Anders hadden ze nog een jaar moeten wachten."

 

Maandag om drie uur in de ochtend kwamen we aan in Los Angeles. Ze reden daarna onmiddellijk naar hun huis in ranch stijl in Benedict Canyon, precies achter Beverly Hills. Op de ranch, die de vorm heeft van een hoefijzer waren gedurende de week koks en dienstmeiden aanwezig. The Beatles hadden op aanraden van de politie van Los Angeles hun eigen bodyguards meegenomen. De politie kon niet instaan voor hun veiligheid. 

 

Maandag was voor hen een rustdag en ze bleven rondom het zwembad in de tuin. George leest NME, Paul tokkelt op zijn gitaar, John en Ringo bekijken de Amerikaanse standaardkleren die hen op hun verzoek was gestuurd door een boetiek in Hollywood. Ze ontvingen ook de eerste bezoekers, The Byrds, die door The Beatles waren uitgenodigd. Vrij recent hadden ze elkaar al eerder ontmoet in een nachtclub in London. Chris Hutchins.

 

In Hollywood-West, de stad die vol staat met palmen en waar de sterren volop aanwezig zijn, vond de organisatie voor de ontmoeting van de eeuw plaats - die tussen Elvis Presley en The Beatles. Ik kan onthullen en bevestigen dat de zanger uit Memphis en de groep uit Liverpool duidelijk wederzijdse bewondering voor elkaar aan de dag leggen. De vraag is alleen wie als eerste de uitnodiging van de ander zal aanvaarden. Elvis is erop gebrand hen te vermaken in zijn gehuurde huis in Bel Air. Maar The Beatles worden gegijzeld in hun huis in Benedict Canyon. Het verlaten van hun huis zal niet eenvoudig zijn.

 

Beider managers zijn erop gebrand het prestige van hun artiesten te beschermen en zijn er niet op uit om de ene artiest naar de andere te sturen. 

 

Afgelopen jaar arrangeerde ik een telefonische afspraak tussen Elvis Presley en Paul McCartney namens NME. Nu heb ik de opdracht deze historische ontmoeting te organiseren op neutraal terrein.

 

Mijn ontmoeting van gisteren met Presley was mijn eerste. Ik liet The Beatles alleen achter om wat tijd door te brengen met de manager van Elvis, Colonel Parker, in de Paramount film studios. We waren op weg naar de lunch toen de Colonel volledig onverwacht me door een deur een donkere kamer in loodste waar Elvis televisie zat te kijken! Het licht ging aan en de lange goed gebruinde man (even knap als dat de foto's suggereren) sprong op en schudde mij de hand (even hoffelijk als zijn reputatie doet vermoeden). Hij droeg een groen shirt met pofmouwen en een strak zittende broek.

 

Ik vertelde hem dat ik verrast was te vernemen dat hij terug was in Los Angeles. "We gaan eerder door met filmen dan was verwacht en we willen de film afronden in de studio," vertelt hij in zijn Tennessee accent. We praatten over verschillende dingen, waarop ik later deze week zal terugkomen.

Hij informeerde naar nieuws over de toer van The Beatles en of zij tevreden waren net hun onderkomen. Hij voegde daaraan toe: "Mijn vriendin heeft daar gisteren ook rondgelopen en ze keek op van de vele fans. Deze jongens krijgen ook nooit rust." Hij noemde niet de naam van het meisje! 's Middags werd ik meegenomen naar de set van Paradise, Hawaiian Style; ook daarover zal ik volgende week meer vertellen.

Op het eind van de filmsessie nam ik de Colonel mee naar het huis van The Beatles waar hij vertelde over de carriére van Elvis. Toen hij wegging verzekerde hij The Beatles dat hun lang gekoesterde wens Elvis te ontmoeten in vervulling kon gaan wanneer ik een geschikte tijd en plaats kon vinden. Chris Hutchins.

 

 

Gedurende vijf dagen koesterden The Beatles zich in de heerlijk Californische zon bij het openluchtzwembad van hun gehuurde huis in Benedict Canyon. Ofschoon het huis enkele kilometers van het centrum van Beverly Hills was gelegen leek het er op dat iedere fan in Los Angeles een pelgrimage naar de poorten van het huis maakten om hen een paar seconden te zien alvorens ze onder politiebegeleiding het huis verlieten.

 

Sommigen kwamen per helikopter, die ze hadden gecharterd, en wuifden vanuit de helikopter naar beneden. Anderen wandelden de steile helling op in de intense hitte. Een klein meisje met krukken ondernam de klim ook en deed daar vier en een half uur over. Zij overhandigde de wacht een ring die ze speciaal voor Ringo had gemaakt. Toen draaide ze om en ondernam de afdaling terug.

Zelden slipten The Beatles weg en dan was dat meestal nog 's nachts. Tijdens hun verblijf gingen George en Paul naar een opname sessie van The Byrds en hoorden de nieuwe Amerikaanse single van de Amerikaanse groep "The Times They Are A-Changin'". Er waren regelmatig bezoekers in het huis, waaronder ook Joan Baez, die op maandag de nodige tijd met John doorbracht aan het  zwembad.

 

Zaterdag vertrokken The Beatles. Op hun terugreis begaf hun limousine het en zij wachten langs de weg bij een mortuarium op een plaatsvervangende wagen.

 

Een andere vaste bezoeker in het huis van The Beatles was de acteur Peter Fonda, maar na twee volle dagen werd hij op de derde dag afgescheept. 

"Asjeblieft, bel me snel. Roosemary Clooney," was een typisch telegram dat The Beatles ieder uur kregen van de beroemde buurvrouw van The Beatles. "We kennen haar niet eens," zegt Paul.

 

The Beatles zwommen elke dag, maar John en Ringo, die beiden een gevoelig huid hebben, wikkelden zichzelf in handdoeken om zich te beschermen tegen de felle zon en dus niet te verbranden. Je moet er dus niet van opkijken wanneer niet alle vier The Beatles bruinverbrand thuiskwamen. Iedere avond maakte de kok steaks op een houtskoolgrill in de tuin als diner. Ze gingen zelden voor dag en dauw naar bed. John raakte opgewonden toen iemand hem een oude kopie gaf van "Be-Bop-A-Lula" van Gene Vincent en hij draaide het plaatje onophoudelijk.

 

Het is overbodig om te zeggen, maar de twee concerten van The Beatles in de Hollywood Bowl waren enorm succesvol. Ze verdienden ieder 15.000 pond, maar als de Bowl drie keer zo groot was geweest was die ook uitverkocht geweest. Ondanks het grote succes van hun toer en het rijke leventje in het huis in de heuvels van Benedict Canyon, John, Paul, George en Ringo waren allen ziek van heimwee voor het eind van hun derde verblijf in Amerika. Dit weekend zullen ze weer thuis zijn in hun eigen huis met hun ontelbare herinneringen van hun toer door Amerika.

 

Elvis Presley speelde basgitaar, na een kleine instructie van Paul McCartney; John Lennon speelde ritmische gitaar. De song die ze begeleidden was voor Cilla Black "You're My World".

 

John riep plotseling: "Deze beats praten, is het niet?" En zo was het: 's werelds nummer 1 solo ster en 's werelds nummer 1 groep ontmoetten elkaar voor het eerste en communiceren met elkaar door de muziek.

 

Dit samen zijn nam drie dagen in beslag en was omhuld door geheimzinnigheid om te vermijden dat de legertjes fans van The Beatles of Presley er van hoorden. The Beatles accepteerden de uitnodiging van Elvis om de laatste vrijdagavond (27 augustus) bij hem thuis door te brengen. Ik vond het hele eer om als enige journalist daarbij aanwezig te mogen zijn. Er zijn geen beelden van omdat er ook geen camera mee naar binnen mocht.

 

Colonel Parker vergezelde The Beatles naar het huis van Presley in Bel Air kort na tienen. Politie hield het verkeer tegen om te vermijden dat fans hen zouden volgen.  Een medewerker van Colonel Parker, Tom Diskin, en ik haalden Brian Epstein van het vliegveld in Los Angeles. Hij had voor deze gelegenheid een vlucht vanuit New York genomen om erbij te kunnen zijn. Enkele minuten nadat The Beatles arriveerden, kwamen wij aan. 

 

Toen we binnenkwamen, zat Paul aan de ene kant van Elvis en zijn huidige vriendin aan de andere kant. George zat met gekruiste benen op de grond. Ringo keek aan de andere kant van de kamer naar de verzameling langspeelplaten. Ze keken naar de kleurentelevisie die in het midden van de kamer stond, met het geluid uit. Wat later schalde een Amerikaanse hit door de kamer.

"Breng wat gitaren," vroeg Elvis. Een van zijn tien man tellende personeel, dat hem altijd vergezeld, gehoorzaamde. Drie elektrische gitaren werden ingeplugd en schalden door de ruimte. "Hier speel ik graag op de bas. Niet zo goed, maar ik doe het," zegt hij tegen Paul en hij speelt mee met een plaat, die opstaat. John voegt wat akkoorden toe terwijl George het derde instrument bestudeerd, alvorens het te bespelen.

 

Zo ging het het eerste uur. Elvis, John en George vormen het duurste backing trio bij een selectie van Britse en Amerikaans platen, waaronder een van The Shadows. Presley, gekleed in een shirt en een strak zittende zwarte broek, de kraag van zijn shirt omhoog gezet, liet zijn onnavolgbare heupswing zien om daarna in de stoel op de bas enkele akkoorden aan te slaan. The Beatles waren alledaags gekleed. Ringo in een witte coat en een witte broek, keek zonder te lachen naar de drie gitaristen. Elvis troostte hem: "Jammer, we hebben de drums in Memphis achter gelaten."

 

Ikzelf zwierf wat rond door de kamer. Prominent in de kamer stond een wagen met de tekst "All The Way With LGJ". Een witte vleugel stond in de hoek bij de bar en daarnaast stond een jukebox met Engelse plaatjes en een enkel plaatje van de eigenaar zelf zoals "Return To Sender". De medewerkers van Elvis zorgden voor de toevoer van drank voor The Beatles maar Elvis zelf dronk niets en rookte ook geen sigaret mee, dit in tegenstelling tot wat biografieën ook mogen beweren.

Zelfs in deze relaxte, ontspannen sfeer, hoorde ik hem nooit vloeken.

Net als ik waren The Beatles onder de indruk van deze uitgebalanceerde manier van leven. "Zo zou het moeten zijn," zegt Lennon met een spottend Peter Sellers accent. "Thuis met een paar vrienden en met muziek." Elvis glimlacht.

Achter in de kamer zaten Brian Epstein en Colonel Parker (die nog een vreemde move zou doen in dat huis) praatten wat met elkaar terwijl zij als ouders hun pupillen bekijken. Later speelden ze nog wat roulette. Epstein won enkele spelletjes, Parker verloor er ook enkele. 

 

Toen ze wat moe waren geworden van het musiceren leunden Elvis, John, George, Paul en Ringo wat achterover en ontspanden zich.

Onze gastheer opende een nieuw hoofdstuk in deze ontmoeting: "Er gebeuren zeker wel grappige dingen, terwijl jullie rondtoeren?  Ik herinner me een keer in Vancouver. We hadden pas twee nummers gezongen, toen het publiek het podium opkwam. Ik was blij dat we net op tijd weg konden komen. Ze braken de hele tribune af."

 

Paul: "Wij hebben ook wat gekke ervaringen. Een kerel rende het toneel op, haalde de stekkers uit de versterkers en zei tegen me: Een beweging en je bent er geweest."

Elvis: "Het is soms echt schrikken.

John: "Nou ben jij nog alleen. Wij hebben elkaar nog. Als iemand het toneel op komt en tegen me zegt "Je bent maar alleen", zoals jou overkwam, dan zou ik behoorlijk angstig zijn."

 

Het gesprek gaat over op vliegtuigen. Presley vertelt The Beatles een verhaal waarin hij zenuwachtig was om te vliegen. "Ik vloog in een klein vliegtuig vanaf Atlanta, Georgia en een van de twee motoren viel uit. Man, wat was ik bang; ik dacht nou is het met me was gedaan. We moesten scherpe voorwerpen uit onze zakken halen en ons hoofd op een kussen tussen onze knieën leggen. Toen we landden was de piloot zeiknat, hoewel er alleen maar sneeuw lag." In antwoord op dat verhaal vertelt George over zijn vlucht vanaf Liverpool waarin het raampje plotseling opensprong. Het onderwerp was uitgeput en ze gingen over naar auto's. Elvis zegt: "Ik heb een Rolls Royce Phantom..." John zei: "Ja dag zag ik. Ik zag hem buiten staan. De mijne is dezelfde alleen heb ik alle chrome onderdelen zwart geverfd."

 

Kort na tweeën 's nachts, vroeg voor The Beatles laat voor Elvis, besloot iemand dat het tijd was om te gaan. "Softly As I Leave You" lag op de draaitafel. The Beatles schudden handen en zij dankten hem voor de platenboxen, die ze van Colonel Parker namens Elvis hadden gekregen.

 

Wanneer ze in hun limousine stappen zongen een handjevol fans, die bij de muur hadden gewaakt, "Elvis is the King,"en "We want The Beatles." Onderweg spraken John, Paul, George en Ringo nog na over de onvergetelijke ontmoeting en een hoogtepunt in hun leven. Chris Hutchins.