DE VERSCHRIKKING VAN EEN WERELDTOURNEE

Laat ik één ding voorop stellen: ik ben dol op reizen. Het is dan ook niet voor niets dat ik deze column schrijf vanuit de bus van Siem Riep, Cambodja, naar Bangkok, Thailand.  Ik moet er echter niet aan denken om maandenlang van huis te zijn. Op wereldtournee.

Ik had er eerlijk gezegd nog nooit zo over nagedacht, maar ergens op het vliegveld van Hong Kong – wachtende op een vertraagd vliegtuig dat ons naar Phnom Penh zou brengen – besefte ik mij hoe afschuwelijk het moet zijn om als muzikant (of acteur, of auteur voor mijn part) de hele wereld over te moeten reizen. Vliegtuig in, vliegtuig uit. Met een jetlag je kunstje doen op het podium. En dan is er niet eens tijd om wat van je omgeving te zien, want dan moet je alweer verder. Of je kunt je gewoon niet buiten je hotel vertonen, omdat je dan belaagd wordt door een massa fans, dat kan natuurlijk ook.

The Beatles waren ook in Hong Kong. Op 8 juni 1964 kwamen zij aan vanuit Amsterdam (precies de route die wij twee weken terug ook namen!) en ik kan je vertellen: dat is best een reis. Bijna elf uur vliegen en een tijdsverschil van zes uur (in de zomer). Knappe Beatle die dan nog fris en fruitig voor de dag weet te komen.

Dat lukte dan ook niet.

Ik kan me goed voorstellen dat – wanneer het allemaal nog één groot, nieuw avontuur is – een wereldtournee een fantastische ervaring is. Zeker The Beatles werden al snel de gevangenen van hun eigen roem. Vrije tijd was er nauwelijks, maar verplichtingen des te meer en de jetlag werd uiteraard steeds groter. Even de stad in tijdens een verloren uurtje was er natuurlijk al lang niet meer bij, waardoor het maar de vraag is of ze überhaupt nog iets meekregen van die verre, exotische bestemming. Voor hun eigen veiligheid moesten The Beatles op hun hotelkamer blijven zitten. Tot het vliegtuig hen naar de volgende stop van hun wereldtournee zou brengen.

Daar heb je dus helemaal niets aan, hè?  Al die tientallen uren in het vliegtuig, de verstoorde biologische klok door het passeren van de tijdzones, algehele vermoeidheid… En dan zijn er niet eens de lusten die je als ‘gewone’ reiziger wel hebt, nadat je al deze lasten hebt doorstaan.

Onlangs las ik in het Beatlesnieuws dat Paul gevraagd was naar de zin ‘What about the night we cried’ in het nummer ‘Here Today’. De vraagsteller was benieuwd waarnaar gerefereerd werd. Het bleek een verloren avond tijdens een wereldtournee te zijn, weer eens wachtende op wat komen zou. Ik zou er ook van gaan huilen, inderdaad…

Nee, ik moet er niet aan denken om op wereldtournee te gaan. Ik wil zelf mijn eigen plan trekken, kunnen genieten van de plekken waar ik ben en nieuwe dingen ontdekken. Precies zoals ik nu doe!

Laura Alblas