Deze keer een CD, geperst in 1995, waar diverse concerten van The Beatles op zijn verzameld.
Track 1. Introduction by Paul Drew. Een zekere Paul Drew heeft de ondankbare taak het ongeduldige publiek te Atlanta in toom te houden, hij moet drie minuten aan elkaar kletsen terwijl de apparatuur nog wordt opgezet. Hij mag dan uiteindelijk wel The Beatles aankondigen. Allerlei storing volgt, terwijl de instrumenten nog gestemd moeten worden. Na wat ‘Hallo, Hallo’ en wat akkoorden aanslagen breekt de track af.
Track twee. Twist And Shout. Vier tellen vooraf en er volgt een geroutineerde uitvoering van dit rockertje. John kan het prima aan. Het duurt slechts één minuut en 21 seconden.
Track drie. She’s A Woman. Ook live in Atlanta. Paul bedankt tussendoor het publiek nog even. Even prima weergave van dit bijtende rockertje. De geluidskwaliteit is prima; er is geen last van het gillende publiek.
Track vier. I Feel Fine. Paul doet de aankondiging. Het intro komt er prachtig uit, John is goed bij stem. De achtergrondzang van George en Paul zijn ook prima, kortom weer een juweeltje uit het concert te Atlanta.
Track vijf. Ticket To Ride. Paul vertelt dat het volgende nummer, hun voorlaatste single is. John en Paul zijn prima bij stem. Het gitaargeluid is hartstikke goed. Een geweldige uitvoering derhalve.
Track zes. Everybody Is Trying To Be My Baby. George kondigt zijn eigen song aan. George blijkt hier en daar moeite te hebben om de zangpartij in het goede ritme te houden, maar al met al is zet hij live een geweldig nummer neer. De sologitaar komt lekker uit de verf. Wel is duidelijk dat George er moeite mee heeft tegelijkertijd goed te zingen en ook nog eens goed gitaar te moeten spelen. Het eerste doet hij matig, het tweede doet hij perfect.
Track zeven. Can’t Buy Me Love. Paul vraagt het publiek mee te klappen, ondanks dat hij de afgelopen drie dagen gemerkt heeft dat niemand dat ook werkelijk doet. Paul schreeuwt het nummer er perfect uit.
Track acht. Baby’s In Black. John kndigt dit walsje aan terwijl hij zijn bekende komische act doet. Muzikaal foutloos uitgevoerd natuurlijk, maar John gaat tekstueel weer eens in de fout. Live is het een van de zwakste nummers uit het Beatlesrepertoire.
Track negen. I Wanna Be Your Man. Paul vertelt dat het wel heel erg speciaal is, omdat er iemand uitzonderlijk moet worden aangekondigd: Ringo! Die racet dan ook door het nummer heen. The Beatles spelen als bezetenen; als of ze alle vier vijftien kilo peppillen in één keer tegelijk hebben ingenomen. Het is zodoende één van de beste live-uitvoeringen van dit nummer die ik ken.
Track tien. Help! John vertelt dat ze even een minuutje moeten wachten, omdat er een snaar van Paul is gebroken. Ook door dit nummer racen ze werkelijk heen, alsof de adrenaline zelfs The Beatles teveel wordt.
Track elf. I’m Down. Paul legt uit dat dit het laatste nummer van deeze avond is, omdat ze er weer vandoor moeten, Hij legt ook uit dat het de B-kant van Help! is. Een onberispelijke uitvoering natuurlijk.
Opvallend is de prima geluidskwaliteit van dit concert in Atlanta, dat is gehouden op 18 augustus 1965. Er is vrijwel geen gegil van het publiek hoorbaar, hetgeen op de reguliere Hollywood Bowl-elpee zo storend is.
Dan gaan we nu naar het concert bij Cirus Krone te München, gehouden op 24 juni 1966.
Track twaalf. Tuning. Het afstemmen van de gitaren dus. Hier en daar wat gefluit en rondzingen en John en Paul die ‘Hallo, hallo’ roepen. Dit duurt 42 seconden; eerlijk gezegd wat overdreven om dit als een aparte track te benoemen, maar goed…
Track dertien. Roack And Roll Music. Elektrisch zit het goed in elkaar. De zang van John verdrinkt echter in het lawaai. Een matige uitvoering zodoende.
Track veertien. Baby’s In Black. Twee keer op één CD dit heel zwakke nummer is gewoon teveel van het goede.
Track vijftien. I Feel Fine. Weer een weergaloze uitvoering. Het publiek is ook dolenthousiast.
Track zestien. Yesterday. George kondigt het nummer aan als komende van de elpee Beatles For Sale. Dat klopt natuurlijk niet. Het komt van Help! maar weet hij veel… Een elektrische uitvoering trouwens, wat mijns inziens het nummer ten goede komt.
Track zeventien. Nowhere Man. The Beatles hebben duidelijk moeite om het al wat geavanceerdere geluid van dit nummer live waar te maken. Desalniettemin een prima uitvoering.
Track achttien. I’m Down. George, John en Paul moeten even overleggen hoe het ook al weer gaat. Een teken dat ze voor deze Duitse tournee helemaal niet gerepeteerd hebben. Paul gaat later zelfs in de fout wanneer hij twee coupletten door elkaar haalt.
Over naar het concert te Seattle, Washington USA, dat is gehouden op 21 augustus 1964.
Track negentien. Itroduction. Een meneer kondigt The Beatles aan, nadat hij minutenlang het ongeduldige publiek zoet heeft moeten houden. Een ondankbare taak, maar kenmerkend voor de Amerikaanse concertreeks van zomer 1964.
Track twintig. Wist And Shout. De openingssong van deze hele Amerikaanse tournee. Een verkorte versie; het duurt slecht één minuut en twintig seconden.
Track 21. You Can’t Do That. Een lekkere versie, prima uitgevoerd door de heren.
Track 22. All My Loving. Hier blijkt maar weer eens hoe goed The Beatles al instrumentalisten waren. Vooral de korte solo door George Harrison is onberispelijk.
Track 23. She Loves You. Een ´oldie´ volgens John. De wat ouderen in het publiek herinneren het zich wellicht nog. Een grap die hij de hele tournee door gebruikte.
Track 24. Things We Said Today. Een gaaf nummer van Paul dat bedoeld was als single, maar na de komst van A Hard Day´s Night ergens op de elpee in de anonimiteit verdween. Live echter een sterk nummer.
Track 25. Roll Over Beethoven. Het heerlijke rockertje dat aan Gorge Harrison is gegund. The Beatles op hun ruigst en op hun best. In de Hamburgperiode was het overigens een nummer waarbij John altijd de leadzang voor zijn rekening nam.
Track 26. Can´t Buy Me Love. Paul op zijn ruigst. Geweldig natuurlijk en het publiek wordt gek.
Track 27. If I Fell. Even een rustpunt met dit meesterwerkje van John. Ook al van de elpee A Hard Day´s Night. Waardoor het opvalt dat A Hard Day´s Night zelf niet gespeeld wordt. Zou George hier nog steeds moeite met het spelen van de solo gehad hebben
Track 28. I Want To Hold Your Hand. De afsluiter van dit concert. Het moest natuurlijk, want het nummer betekende de definitieve doorbraak van The Beatles in de Verenigde Staten. Perfekt uitgevoerd natuurlijk.
Conclusie. Een prima live-CD, waarbij het concert in München het meest memorabel is, al was het alleen maar omdat John tijdens dit concert, voor het eerst, in het openbaar een bril droeg. Het concert in Seattle is weinig opzienbarend, omdat vrijwel de exacte setlist ook op de elpee Live At The Hollywood Bowl te horen is. The beatles veranderden tijdens deze tournee ook vrijwel niet van repertoire.
