Beatles Examiner stelde Bedford een paar vragen over zijn boek.
Vraag: Wat was uw inspiratie voor het boek?
David Bedford: Toen ik research deed voor mijn eerste boek, ‘Liddypool’, werd ik gefascineerd door het verhaal hoe The Quarrymen zich ontwikkelden tot The Fab Four. In een hoofdstuk met de titel ‘The Fab 27’ spoorde ik de leden van de band en andere medewerkers op die in de geschiedenis tussen 1956 en 1962 een rol speelden. Toen ik dat verhaal in het boek vertelde en het illustreerde met een schema waarin elk bandlid en de verschillende groepen voorkwamen, was daar zoveel belangstelling voor dat ik het gevoel had dat er nog meer verhalen in zaten, nog meer diepgang. Dat betekende voor mijzelf het nog verder duiken in de geschiedenis van de ontwikkeling van The Beatles. Ik herinnerde mij dat ik als jongen gitaar leerde spelen en hoe belangrijk het was dat twee vrienden mij daarbij hielpen. We speelden samen in een aantal groepen en met een van die vrienden, Derek, speel ik nu nog steeds samen gitaar, meer dan 30 jaar later!
Dat bracht me aan het denken over de rol die de vrienden, familieleden en anderen in het leven van The Beatles speelden, maar die wellicht nooit eerder genoemd werden. Er zijn voor de hand liggende voorbeelden, zoals Julia die John gitaar leerde spelen en Jim McCartney die Paul hielp, maar toen ik bij de geschiedenis kwam van Ian James die Paul de kneepjes van het gitaarspelen leerde, wist ik dat ik meer moest gaan uitzoeken. Wie inspireerde hen? Wie gaf ze les? Wie speelde en trad met ze op in die eerste jaren? Ik was heel erg verbaasd hoeveel mensen daarbij betrokken waren.
Vraag: Hoe lang heb je erover gedaan om dit boek samen te stellen?
David Bedford: Ik gebruikte een deel van de gegevens die ik in de negen jaar had verzameld voordat mijn boek ‘Liddypool’ uitkwam. Maar daarna heb ik nog eens drie-en-een-half jaar nodig gehad voor research, het interviewen van mensen en het schrijven van dit boek. ‘The Fab 27’ uit ‘Liddypool’ groeide tot Fab 35, 46, 76, 98 en uiteindelijk tot 104. Dat is het aantal personen dat een rol speelde in het verhaal. Ik kon het niet geloven toen ik bij 104 aanbeland was en ik nadacht over de titel ‘FAB one hundred and FOUR’, dat zoveel gelijkenis vertoont met de Fab Four. Ik wilde in de titel ook de ontwikkeling van The Beatles, van The Quarrymen tot de Fab Four, in de periode van 1956 tot 1962 tot uitdrukking brengen. Het verhaal gaat over de familieleden, de vrienden en de mensen met wie ze op het podium stonden die allemaal op hun manier een bijdrage hebben geleverd bij het vormen van The Beatles.
Vraag: Wat was de verrassendste ontdekking?
David Bedford: Dat was dat The Quarrymen, Johns eerste groep, op een andere manier tot stand was gekomen dan we altijd hadden begrepen. Het beginpunt van The Beatles zag er anders uit. In het boek 'Liddypool,' toen ik Eric Griffiths, een van de oprichters van The Quarrymen had geïnterviewd, zei hij mij dat een schoolvriend George Lee de eerste was die had voorgesteld een band te beginnen. Niemand wist alleen wat er van hem geworden was en hij heeft ook nooit deel uitgemaakt van die band.
In de zomer van 2013 ontving ik een email van iemand die het boek had gelezen en zeer geïnteresseerd was in het interview met Eric, aangezien George Lee zijn vader was! Kun je voorstellen dat ik opgewonden raakte? Ik werd al snel in contact gebracht met ´George´ Lee die eigenlijk Geoff heette. George´ was de bijnaam die hij op school gekregen had. Hij bevestigde het verhaal dat hij John Lennon had voorgesteld een skiffle groep te beginnen en gaf John zelfs zijn gitaar, wat de geschiedenis van The Beatles in wezen veranderde. Dit laatste toont aan dat de eerste gitaar die John bezat, niet de gitaar was die zijn moeder voor hem kocht maar die Geoff hem gegeven had. We kunnen dus gevoeglijk aannemen dat The Quarrymen eerder zijn begonnen dan tot nu toe werd gedacht. Toen vond ik ook nog een uitspraak van John waarin hij zegt dat de eerste gitaar waarop hij speelde geleend was van een schoolvriend. Geoff was nog nooit eerder geïnterviewd en zijn verhaal is voor de eerste keer verteld in ´The Fab one hundred and Four´. Ik denk dat dat de essentie van het boek voor mij is: mensen de waardering geven die zo nooit eerder kregen voor hun aandeel in de geschiedenis van The Beatles. Ieder van die 104 mensen vormt een stukje van de legpuzzel, maar zonder hen zouden we nooit de Fab Four hebben gehad.
Ik ben ook erg enthousiast over het feit dat ik voor de eerste keer foto’s van Norman Chapman, de drummer van The Silver Beatles heb gepubliceerd. Hij was misschien wel de ongelukkigste man in de Beatles geschiedenis. Ik slaagde erin zijn dochter op te sporen die mij, exclusief, de familie kiekjes gaf en zijn verhaal vertelde wat nog nooit eerder was gebeurd. Er zijn nooit foto’s van hem gepubliceerd in boeken of op het web en er bestaat slechts één kort radio interview met hem van heel lang geleden. Dus om al deze informatie boven tafel te krijgen, samen met een flink aantal foto’s was een van de opzienbarendste momenten tijdens het schrijven van het boek.
Vraag: Hoeveel meer valt er nog te ontdekken over de geschiedenis van The Beatles?
David Bedford: Ik denk dat mijn boek aantoont dat, hoeveel jaren we ook aan research besteden, er altijd meer zaken zijn om te ontdekken en dat het ‘definitieve’ boek er nooit zal komen. Zeker als het om de beginperiode gaat, zal er altijd de kans zijn dat er mensen naar voren treden, zoals Geoffs zoon, die ons weer nieuwe inzichten in het verhaal geven. Misschien niet zo ingrijpend als het verhaal van Geoff maar het zal ons een andere kijk geven om de geschiedenis van The Beatles beter te begrijpen. En, aangezien ik in Liverpool woon, ben ik op de juiste plek om nog meer mensen uit die periode te ontmoeten.
Vraag: Hoe kijkt u nu als schrijver aan tegen de song ‘Early Days’ van Paul McCartney?
David Bedford: Weer een geweldig nummer van Paul. Hij is weer teruggegaan in de tijd om de geschiedenis van zijn jeugd te vertellen en ik denk dat dit het eerlijke verhaal van hem is. Ik zal nooit beweren dat ik meer weet dan hij of dat hij verkeerd zat en ik kan me absoluut niet voorstellen hoe het voelt als zo veel schrijvers, bloggers, historici en zogenaamde experts over jouw leven schrijven. Het moet wellicht frustrerend zijn, maar dat is nu eenmaal de prijs van de roem. Ik zou nooit op pad op gaan om schandalen, roddels of dat soort verhalen te ontdekken. Ik wil alleen voor mijzelf als fan meer uitzoeken en dat dan delen met andere fans. Ik zou het geweldig vinden om hem een keertje zelf te mogen interviewen maar misschien moet ik genoegen nemen met het werk dat ik nu doe en praat met mensen die destijds in zijn omgeving verkeerden. Ik wil alleen maar eer betonen aan de erfenis van The Beatles, hoewel ik dat niet van alle schrijvers kan zeggen. Maar dat is nu eenmaal de manier waarop ik wil schrijven.
(Bron: examiner.com)
(Vert.: Paul van Riet)
