Als onderdeel van het artikel over de helden van Bailey in het maartnummer van GQ, blikt Yoko Ono en David Bailey terug op hun ontmoeting met John Lennon.
Yoko Ono over John Lennon:
In sommige opzichten was John een hoogst complex persoontje, maar langs de ander kant behield hij ook zijn onschuld en bleef hij het kind zoals hij was vroeger in Liverpool. Het feit dat hij zijn kinderlijke onschuld behield was zeker een voordeel bij het schrijven van songs, want hij bleef zich altijd herinneren hoe het was om kind te zijn.
De eerste keer toen we elkaar ontmoetten, wist ik helemaal niet wie hij was, maar ik vond hem heel aantrekkelijk – niet dat hij de knapste man was die er op deze wereldbol rondliep, maar hij was zo charmant. Ik denk dat het kwam omdat hij zo eerlijk was. Ik kwam van New York, en het duurde een tijdje voor ik optrok met Engelse jongens en John was de eerste waar ik een relatie mee begon; hij had zo iets menselijks. Het is niet altijd makkelijk om jezelf te zijn, maar John kon dat heel erg goed.
Eén van de meest ingrijpende herinneringen die ik heb aan John, is de eerste keer dat hij me deed lachen. Hij greep een appel die in mijn tentoonstelling (in 1966 in de Indica Gallerij in Londen waar Yoko Ono haar avangarde kunst exposeerde – de appel was één van de kunstobjecten en was te koop voor 350 euro) getoond werd, hij beet er in en keek me aan. Ik was boos, heel boos omdat het een kunstwerk van me was. Hoe durfde hij dat te doen, dacht ik - wat een grof persoon! Ik keek hem aan en zag dat hij het niet prettig vond en lachte heel verlegen en plaatste de appel terug op zijn plaats. Maar hoewel ik diep geraakt werd, vond ik het, nadat hij vertrokken was, ook wel heel lief.
Hij had een warme gevoel als hij terugkeek naar zijn verleden. Hij dacht altijd aan Liverpool als een mooie, fantastische stad. Er waren niet veel andere mensen die er net zo over dachten toen. Veel mensen die er waren geboren en groot groeiden hadden de stad verlaten en zeiden, ‘Ik ben zo dankbaar dat ik er weg ben’. Maar John vond het een fantastische stad en hij hield van Liverpool.
In de laatste week voor zijn dood, maakte hij plannen om Engeland te bezoeken. Hij wilde naar Liverpool gaan en de stad waar hij zo trots op was, tonen aan zijn zoon Sean.
Hij maakte heel interessante quotes de hele tijd, maar zeker naar het einde toe. Net alsof hij voelde dat er iets ging gebeuren dat alles zou veranderen. Maar als je naar de tekst van de song ‘Imagine’ luistert, dan zal je merken dat alles wat hij zijn zoon Sean wilde zeggen in dat lied vervat zit. Alles!
Bailey over John Lennon:
John was niet echt een vriend. Hij was gewoon iemand die ik tegen kwam in de Ad Lib (club). Ik herinner me dat John een jointje met me rookte en zei, ‘Shit. Ik ben aangekomen. Ik zit op het dak van de Ad Lib en rook een jointje met David Bailey!’.
Ik hield niet echt van The Beatles – ik hield van John. The Beatles waren een boys band. Maar dan was er plots het Witte Album en al hun platen passeerden en dan moest ik toch even denken dat ze interessanter en beter waren dan ik dacht ... maar al die rotzooi over Paul McCartney die dacht dat hij de Sixties gemaakt heeft. Het had helemaal niets te maken met de Sixties! Londen heeft The Beatles gemaakt. Het gebeurde allemaal in Londen, en het gebeurde echt niet in Liverpool.
John was een echte rebel, Paul was altijd de liefste, de zachtste man in de hele wereld. George, die leek altijd bang. Ringo die was Mr. Nice Guy. Maar John die was recht voor de vuist, een beetje gemeen en ik hield van hem.
Ik zag Paul onlangs en hij stelde me voor aan zijn nieuwe vrouw. Hij zei, ‘Dit is Bailey. Het eerste wat hij ooit tegen me zei was zo gemeen. Hij zei, ‘Michelle, my belle’ – ben je dan echt aan ’t grapjassen Paul?’ Maar toen ik hem dat zei, antwoordde hij dat ik moest opkrassen, en dat vond ik niet zo lief, niet zo erg Paul McCartney-achtig.
Ik wilde hem ook nog zeggen dat de titel ‘Eight Days A Week’ niet Ringo’s idee was, het was mijn idee. John Lennon was is de Ad Lib op een avond en vroeg me hoe hard ik gewerkt had. En ik zei, ‘Hoe hard ik werk? Wel ik zal het je vertellen John, ik werk wel acht dagen per week.’
Ik ben een beetje bezorgd over mijn werk dat het te veel Sixties invloeden heeft. Damien(Hirst) zegt dan, ‘Ik hou van je vroege werk’. Meestal weten de mensen niets anders te zeggen. Daar moet je mee leren leven. Ik moet leren leven met John Lennon.
(Bron:gq-magazine.co.uk)
(Vert: Janien Nuijten-Colans)
