Vorige week reisde Julia Baird van Liverpool naar New York om de 50e verjaardag van het Ed Sullivan-optreden mee te vieren. Zij is de halfzus van John Lennon en schreef ook een boek, ‘Imagine This: Growing Up With My Brother, John Lennon’.
Tijdens haar verblijf in New York City assisteerde Baird Gary Millar, burgemeester van Liverpool, bij een presentatie in het Hard Rock Cafe. Bezoekers kregen daar ook voor het eerst een interview van Maurice Hindle met John Lennon uit 1968 te horen. Coverband de Cavern Club Beatles, uitgedost als de fab four, bracht nummers van de band ten gehore. (Overigens is het Hard Rock Cafe gevestigd in het oude Paramount Theatre, waar de Beatles in 1964 een benefietvoorstelling gaven tijdens hun Amerikaanse toer). In de pauzes praatte ik met Baird.
Welke herinneringen heb jij aan de gebeurtenissen van 50 jaar geleden?
We zagen het thuis allemaal als tieners in Liverpool. Toen John terug was en ons erover vertelde was hij erg enthousiast. Hij zei dat Amerika geweldig was en dat ze het fantastisch vonden.
Wat dacht je toen je John en de Beatles in Amerika op de tv zag?
Nou ja, we hadden hem overal gezien. In de keuken, achterop vrachtwagens, in zalen en kerken… en we zagen hoe het steeds groter werd. De Beatles waren er niet opeens, er ging een lange leerschool aan vooraf en daar waren wij bij. Dit was gewoon de volgende fase. Maar niemand, ook zijzelf niet, hadden ooit verwacht dat het zo’n omvang zou krijgen. Het gegil kenden we al uit Engeland. Het begrip Beatlemania werd gelanceerd in november 1963, ten tijde van hun Royal Variety optreden. Toen mensen buiten het theater in Londen uit hun dak gingen, zei een journalist: ‘Dit is Beatlemania.’ Zo begon het, en in Amerika werd het in één klap overgenomen.
Wat zou mensen verbazen in John?
In feite was hij een erg zachtaardig mens, onzeker van zichzelf en een beetje verlegen. Als hij alleen was kon zichzelf uren vermaken met tekenen, lezen of gitaar spelen. Hij was niet altijd een aandachtstrekker.
En toen hij jonger was?
Hij was onze oppas, onze vriend, broer natuurlijk, en ook wel onze plaaggeest. Hij was bazig.
Wanneer wist jij dat hij musicus zou worden?
Er was altijd muziek in huis, dus dat was niks nieuws. Daar begon het al.
Waarom heb je het boek geschreven?
Er is zoveel onzin geschreven dat ik het goede verhaal graag wilde vertellen. De zogenaamde experts zijn ongeveer 30 jaar oud, wat weten zij ervan? Ze missen zelf nog veel levenservaring. Of oudere mensen die iemand kenden die bevriend was met iemand die John had ontmoet etc. Bovendien wordt er over mijn moeder geschreven, dus moet ik dingen rechtzetten.
Heb je een bijzondere herinnering aan John die je wilt delen?
John slaagde pas voor zijn rijbewijs toen hij al een tijdje een witte Mini had. Die had elektrische ramen. Niemand had toen geblindeerde elektrische ramen, maar hij wel. Mijn zus Jackie en ik gingen bij hem en zijn vrouw Cynthia logeren in Kenwood – hun huis in Surrey – toen ze daar net waren ingetrokken. Hij reed met ons in zijn Mini rond over een chique golfterrein. Voor mensen uit Liverpool een vreemde ervaring. Ik zei: ‘Dit kun je niet maken John. Waarop hij zei: ‘Ik ben een Beatle, ik kan alles doen.’
Je hebt ook contact met Yoko Ono?
We hebben elkaar recent ontmoet. Toen het boek van Hunter Davis vorig jaar werd gepresenteerd, ging ik daarheen met mijn zus en mijn neef en zijn vrouw. Yoko was er ook. Mijn indruk was dat we het allemaal wel goed vonden zo, leven en laten leven. Daar heb ik vrede mee, het leven is te kort.’
(Bron: parade.condenast.com)
(Vert.: Frank Kremer)
