Paul McCartney zijn, is Paul McCartney’s grootste voor- en nadeel. Als medeschrijver van een van de meest duurzame en geprezen catalogi van de popmuziek, en daar de vruchten van plukken, is de prestatie van zijn leven.
Maar door die prestatie te leveren voor zijn dertigste, zat er voor McCartney enkele decennia lang — momenteel vier, en we tellen nog — niets anders op dan muziek te maken die onvermijdelijk vergeleken zou worden met dat van The Beatles.
Het spreekt voor hem, dat McCartney, op 71-jarige leeftijd, nog altijd niet van plan is om zich te koesteren aan de gloed van vergane glorie. Hij verlangt er nog steeds naar om in het middelpunt van belangstelling te staan. Hij gaat nog altijd op tournee en vult hiermee stadions over de hele wereld. Hij flirt nog steeds met de vrouwelijke fotograaf die zijn portret schoot voor de cover van een recent nummer van Rolling Stone. Hij zoekt nog steeds veel jongere mensen uit om mee samen te werken, zo bewijst zijn muzikale uitstapje met de voormalige leden van Nirvana.
En op ‘New’, dat deze herfst uitkwam, kwijten hij en zijn medemuzikanten zich behendig aan de delicate taak om een eigentijdse draai aan de nummers te geven die, voor het merendeel, nog steeds duidelijk ‘McCartney’ zijn.
Het is zeker niet onmogelijk voor rockers om zichzelf een nieuw, creatief leven in te blazen wanneer de pensioengerechtigde leeftijd nadert, of gepasseerd is. Voormalig leider van Creedence Clearwater Revival John Fogerty en een verzameling bewonderaars van de laatste dagen bliezen CCR nummers nieuw leven in op zijn bejubelde album ‘Wrote a Song for Everyone’ uit 2013. In 2007 werkte brulaap Robert Plant van Led Zeppelin, nu 65, samen met bluegrass zangeres Alison Krauss aan het Grammy-winnende Americana album ‘Raising Sand’.
Van de lichtinstallatie op de voorkant dat de naam van het album spelt in abstracte letters, tot zijn keuze voor producers van het project: McCartney geeft het signaal dat ‘New’, zijn eerste verzameling van nieuwe nummers in zes jaar, iets fris was. Als een grappige verwijzing naar toen-en-nu-continuïteit stelde hij Giles Martin, zoon van Beatles producer George Martin, aan als executive producer van ‘New’. Ook huurde hij Mark Ronson, die eerder prestaties leverde met Amy Whitehouse, Adele, Bruno Mars en Lil Wayne (Ronson was ook de DJ op de bruiloft van McCartney en Nancy Shevell in 2011), Ethan Johns, zoon van Rolling Stones en Led Zeppeling producer Glyn Johns, die werkte met Kings of Leon, Ryan Adams en Countin Crows, en Paul Epworth in, die samenwerkte met Adele, Cee Lo Green en Florence and the Machine.
Met de hulp van een verzameling muzikale veteranen, waaronder leden van zijn tourband, hebben McCartney en zijn productieteam een samenhangend album gemaakt dat meer is dan achtenswaardig, en soms zelfs behoorlijk goed. ‘New’ opent goed met het nummer ‘Save Us’, met versterkte gitaren. McCartney en Epworth schreven samen ‘Save Us’ en namen het samen op, met Epworth op de drums en McCartney die de zang, gitaren en de bas voor zijn rekening nam.
In het door Ronson geproduceerde 'Alligator’ zitten enkele ingenieuze wendingen en krijgt Macca de kans om zijn kopstem te gebruiken. Het hoogtepunt van het album is ‘On My Way to Work’, een bitterzoete mijmering geïnspireerd op McCartney’s jeugd van voor de Beatles. De hoofdfiguur uit het lied herinnert zich dat hij weggegooide, lege sigarettenpakjes verzamelde in een dubbeldekkersbus, wat McCartney als jongen deed. ‘Hoe kon ik toch zoveel dromen hebben’, vraagt de verteller, ‘waarvan er een geen werkelijkheid is geworden? Hoe kon een sterveling overal zoeken, zonder te weten wat hij moest doen?’
‘Queenie Eye’ kan doorgaan voor een vergeten nummer van de Wings uit het midden van de jaren ’70. Zijn rijmwerk is wel eens beter geweest en de melodie kan er maar net mee doorgaan, maar het lied heeft desondanks een sympathieke uitstraling. Het lieflijke, nostalgische ‘Early Days’ begint met zijn stem begeleid door een heldere akoestische gitaar; hij herinnert zich hoe hij en John Lennon, beiden met de ambitie om muzikant te worden, ‘van top tot teen gekleed waren in het zwart/twee gitaren op onze rug/We liepen in de stad over de straten, op zoek naar iemand die wilde luisteren naar de muziek die we thuis hadden geschreven.’ Hij vervolgt: ‘Nu heeft iedereen er ineens een mening over, wie dit deed of dat deed/Maar wat mij betreft: ik snap niet hoe ze zich dat kunnen herinneren, aangezien zij er niet bij zijn geweest.’
Met die zin maakt hij duidelijk dat, ondanks alle boeken en artikelen die de Beatles tot vervelens toe hebben geanalyseerd, er slechts twee levende zielen zijn die het ware verhaal kennen. Waarvan hij er een is.
Het levendige ‘I Can Bet’ deint mee op een makkelijke, aangename melodie. Het titelnummer ‘New’ is een zwierige parade met het levendige van ‘Sgt. Pepper’ (behoeft vergelijking met de Beatles, check). Een saxofoon, trompet, klavecimbel, Mellotron, sambaballen en een bouzouki: ze doen allemaal mee.
Er zitten ook minder geïnspireerde momenten in ‘New’. Het matte ‘Hosanna’ sleept een beetje. Met ‘Appreciate’ gaat ‘New’ op een bedenkelijke manier back-to-the-future. Door Martins productie wordt het arrangement ingepakt in een waas van klanken, met het gedempte geluid van drums en geknepen en vervormde stemmen.
Het past niet echt bij McCartney. Het eigentijds zwierige van ‘Looking At Her’ zou meer effect sorteren als het lied beter was, evenals het afsluitende ‘Road’ (luister het wel uit, voor de niet nader vermelde eindklanken van piano en stem).
Met ‘Everybody Out There’ zit hij in een meer vertrouwde omgeving en geeft hij een inkijkje in wat hem drijft. ‘Daar gaan we, jij en ik, slechts bij de gratie Gods/wij zijn de stralendste hemellichamen… Doe iets goeds voor je afscheid neemt.’
En wees nooit bang om iets ‘New’ te proberen.
{qtube vid:= 5CfLUmVso30 ap:=0}
(Bron: nola.com))
(Vert.: Laura Alblas, Linda Weller)
