Een van de allergrootste supergroepen kwam tot stand zonder veel tromgeroffel. Het leek ook te mooi om waar te zijn. Bob Dylan, George Harrison, Jeff Lynne, Roy Orbison en Tom Petty in een band? Neem je moeder in de maling. Maar zie; op 18 oktober 1988 kwam er hard bewijs van de Traveling Wilburys.
Los van de beroemde gezichten op de hoes was er weinig aan de ‘Traveling Wilburys Vol. 1’ dat op een schat aan rockervaring wees. De nostalgische vormgeving en het gebruik van pseudoniemen - Nelson (Harrison), Otis (Lynne), Charlie (Petty), Lefty (Orbison) en Lucky (Dylan) — deden eerder denken aan een grap dan aan een bundeling van groot muzikaal talent.
Maar toen de muziek eenmaal uit de speakers klonk, werd snel duidelijk hoe bijzonder de plaat was. Hoewel openingsnummer en eerste single ‘Handle With Care’ geen enorme hit werd, was het een perfect intro en een voorbeeld van wat alle leden meebrachten. Het nummer belichaamde meteen de ontstaansgeschiedenis van de band. Harrison had een b-kant voor een Europese single nodig en vertelde over zijn plannen aan Lynne (die zijn vorige plaat ‘Cloud Nine’ had geproduceerd) en Orbison (die met Lynne werkte aan zijn album ‘Mystery Girl’). Op zoek naar een studio namen ze contact op met Dylan om te kijken of ze die van hem konden gebruiken. Op weg daarheen stopte Harrison even bij het huis van Petty om een gitaar op te pikken.
Het was allemaal een groot toeval maar resulteerde wel in een paar memorabele platen. Ze gingen meteen aan de slag met allerlei individuele projecten en vonden elkaar snel. Petty’s ‘Full Moon Fever’ (geproduceerd door Lynne, met bijdragen van Harrison en Orbison), Lynne’s ‘Armchair Theatre’ (met Harrison en Petty), ‘Mystery Girl’ (Lynne, Petty en Harrison) en Dylan’s ‘Under the Red Sky’ (Harrison) waren de eerste vruchten.
Helaas veranderde de muzikale mix al een paar weken na verschijning van de plaat. Orbison overleed opeens aan een hartaanval op 6 december 1988. Hij werd alom gemist en zijn dood betekende ook een groot verlies voor de Wilburys. Weliswaar leek de plaat veel op een gelegenheidsproject, maar de dood van Orbison wierp een schaduw over de promotiecampagne. En toen de vier overgebleven leden in 1990 het vervolg (‘Volume 3’) opnamen, ontbrak er duidelijk iets.
Voor de fans van de Wilburys, en fans van rockmuziek in het algemeen, blijft ‘Vol. 1′ gelukkig een bijna volmaakt document van een prachtig toevalsmoment.
{qtube vid:=L8s9dmuAKvU ap:=0}
(bron: ultimateclassicrock.com)
(Vert.: Frank Kremer)
