Het laatste nummer op Sgt. Pepper refereert aan krantenkoppen, de routine van de buitenwijken en drugsgebruik en heeft misschien wel het meest gedenkwaardige slotakkoord in de popgeschiedenis. Vier lezers vertellen hier waarom het hun favoriete Beatles-nummer is.
Een van de nummers die het meest genoemd is door de lezers als hun favoriet is A Day in the Life, het slotnummer van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. In 1967 opgenomen in de Abbey Road Studio’s, in totaal meer dan 34 uur, en vaak genoemd als een van de beste Lennon-McCartney samenwerkingen. Damon Albarn beschreef het nummers eens als ‘een van de eerste liedjes zonder supermarktleegte’, naar verluid speelde het een rol in Brian Wilsons verworpen werk op de Beach Boy’s Smile en de handgeschreven songteksten zijn zo gewild, dat ze $ 1,2 miljoen (£700,000) opbrachten op een veiling in 2010.
{qtube vid:= P-Q9D4dcYng ap:=0}
Een nummer dat je achtervolgt en zorgt dat je mee neuriet
A Day in the Life bevat de meeste dingen die The Beatles groot maken. Onzinnige teksten die ervoor gemaakt zijn om te klinken als poëzie; het samensmelten van de stemmen van Lennon en McCartney is typerend voor hoe ze elkaar aanvullen; zonder Starrs subtiliteit die aan alles ten grondslag ligt zou het nummer van zijn schoonheid ontdaan zijn; Harrisons maraca-spel is net zo bedachtzaam als het representatief is voor zijn veranderlijkheid als muzikant. De talenten van George Martin zijn duidelijk: A Day in the Life bestaat eigenlijk uit twee nummers die hij tot een heeft gemaakt en, door het zo samenhangend te laten klinken, is zijn betekenis voor The Beatles duidelijk. A Day in the Life vat het beste van The Beatles samen in vijf minuten — een nummer dat je achtervolgt en ervoor zorgt dat je ondertussen mee neuriet: de mooiste van alle dieren.
De omvang van hun verbeelding is haast ongelofelijk
Dit is het geluid van een band die door de barrières van populaire muziek heen breekt. Een artistiek stuk met een kwetsbare, schitterende Engelse tekst dat bij de luisteraar donkere en surreële beelden oproept. Lennons tedere, akoestische gedeelte leidt naar Macca’s korte, opzwepende verhaal over een haastige reis naar het werk die dan verandert via een stijgende, dromerige passage in de moeder van alle slechte trips. De omvang van hun verbeelding in dit ene, vijf minuten durende nummer is haast ongelofelijk.
Mooi, verdrietig en spookachtig
Ik weet nog steeds dat ik A Day in the Life voor het eerst hoorde; ik was 10 en het was compleet anders dan alles wat ik ooit had meegemaakt. Het greep me aan, en anderen waarmee ik sprak hadden gemerkt dat ook zij er een sterke reactie op hadden. Het is enorm inventief, ambitieus en origineel — maar ook mooi, verdrietig en spookachtig, een vreemde samensmelting van geluiden en sentimenten die allemaal samen perfect bij elkaar passen. Wat A Day in the Life zo bijzonder maakt, is het vleugje euforie dat ik bespeur op het einde; het bouwt langzaam op, van Lennons suggestieve teksten aan het begin, via McCartney’s zwierige middenstuk, wordt opgetild door de orkestrale crescendo’s voordat het volledig gecompleteerd wordt door dat verbazingwekkende slotakkoord. Het is een blijvend, vooruitstrevend en emotioneel meesterstuk waarnaar ik van tijd tot tijd terugkeer en een perfecte manier om Sgt. Pepper te eindigen.
Een buitengewone prestatie
Voor het laatste akkoord waren drie piano’s nodig, Mick Jagger verscheen in het bizare, bijbehorende filmpje en de gekke crescendo’s hebben blijkbaar een toon die alleen honden kunnen horen. Het is duidelijk dat alleen The Beatles met zo iets als dit konden komen en dat het alleen maar gemaakt kon worden op toen ze op hun allerbest waren. Het is een buitengewone prestatie waarbij geen enkele andere band ook maar bij in de buurt kan komen, zo lang als we leven. Zeker de titel van het beste nummer van de beste band aller tijden waard.
(bron: guardian.co.uk)
(Vert.: Laura Alblas
