Het VS-ministerie van Werkgelegenheid heeft in een recente nieuwsbrief verteld over de tijd in 1964 toen de minister van Werkgelegenheid W. Willard Wirtz de Beatlesfans moest geruststellen dat de groep de toegang niet geweigerd zou worden als ze het land in zouden willen komen.
Blijkbaar was er toen een wettelijk voorschrift om de toegang te beperken voor buitenlandse ‘entertainers’. Het departement maakte zich zorgen dat Amerikaanse entertainers oneerlijke concurrentie zouden hebben en had de regels strenger gemaakt voor buitenlands talent dat de Verenigde Staten wilde binnenkomen.
Hierdoor maakten de jonge Beatlesfans zich zorgen.
Janelle Blackwell uit El Dorado, Arkansas, schreef in een brief van 3 april 1964: 'Ik kan alleen maar hopen en bidden dat deze brief gelezen wordt. Ik en drie andere meisjes waren zo overstuur dat we vandaag niet naar school konden, omdat we een artikel in de krant lazen dat de Beatles niet weer naar de VS kunnen komen totdat de regering toestemming geeft.'
'Misschien volgden ze de regels van de immigratiewetgeving niet, maar u zult het er allemaal over eens zijn, dat de jongeren van de VS hen terugwillen. Ik mag mij er eigenlijk niet mee bemoeien, maar ze moeten echt terugkomen, alstublieft. Ik hoop oprrecht [sic] dat u op een of andere manier mij een antwoord op deze brief zult geven.'
'Geeft u alstublieft indien dat mogelijk is antwoord of en wanneer ze wel of niet kunnen terugkomen. Met heel veel hoogachting, Janelle Blackwell.'
'P.S. Dit is een serieuze zaak voor mij en voor elke andere fan van de Beatles. Stuurt u alstublieft een antwoord terug in een brief. Dit is een serieuze brief en hij zou ook als zodanig behandeld moeten worden, heer Willard Wirtz, meneer, of wie deze brief ook leest. Deze brief is niet keurig volgens de regels. Maar ik voel me hel [sic] slecht. Ik ben 15 maar voel me 80.'
De angst dat de Beatles niet meer toegelaten zouden worden, was zo sterk dat een petitie naar het ministerie van Werkgelegenheid opgestuurd werd. In een brief die te vinden is in het digitale archief at Children & Youth In History, schrijft een van de organisatoren daarvan, Bonnie Wilkins, gepassioneerd aan Wirtz op 24 april 1964. In die brief toont ze haar vastbeslotenheid om de ‘ban’ ongedaan te maken.
'Maar in dit geval kunnen we de uitspraak dat 'Je nooit kunt winnen van het bestuur' niet accepteren. We gaan ervoor vechten, debatteren, onderhandelen en blijven u duizenden namen sturen totdat er iets gedaan wordt' is een stukje uit de brief. 'Ik weet zeker dat er ook in uw jeugd rages waren en er is echt geen noodzaak om zo met de Beatles om te gaan, alleen maar omdat ze uit een ander land komen. We zijn de Amerikaanse zangers een beetje beu en de Beatles zijn een verfrissende verandering.'
Wirtz stuurde al snel - ongeveer anderhalve week later - een antwoord terug op 4 mei. Nadat hij de fans complimenteert met hun 'vastbeslotenheid en vindingrijkheid' schrijft hij: 'De berichten dat ik probeer de Beatles buiten het land te houden zijn volkomen onjuist. Het spijt me dat deze verkeerde indruk is ontstaan door een incorrect krantenartikel.' Hij schrijft verder dat hij zeker weet dat 'de Beatles toestemming zouden krijgen om de VS binnen te komen net zoals ze die eerder dit jaar kregen.' En hij eindigt zijn brief met een kleine geruststelling: 'Misschien stelt het je gerust dat, ook al is de regering van de VS oud, ze niet bestaat uit ouderwetse zeurkousen. Hoogachtend, W. Willard Wirtz, minister van Werkgelegenheid.'
(bron: examiner.com)
(vertaling: Jolanda van der Lee)
