Op vrijdag 13 april 2012 was het precies vijftig jaar geleden dat de beroemde Starclub in Hamburg haar deuren opende. Dat was voor de 76-jarige Horst Fascher aanleiding om een feestje te geven in Grosse Freiheit 36, de club naast de Kaiserkeller en tegenover de vroegere Starclub.
Hoewel de Starclub in 1969 al weer gesloten werd en het gebouw later ook tot de grond toe afbrandde, heeft de club in de popgeschiedenis een belangrijke rol gespeeld. Al was het maar vanwege de vele grote artiesten die daar zijn opgetreden maar zeker ook omdat daar in 1962 zo ongeveer de successtory van de Beatles begon. In dat verband waren voor het feest ook enkele artiesten uitgenodigd die een relatie met de 'Fab Four' hadden.
Meet & Greet
‘s-Middags vond in Galerie 36 een persconferentie plaats, tevens een 'Meet & Greet' met de Quarrymen, ter gelegenheid van hun nieuwste cd 'Grey Album'. De huidige groep bestaat nog uit Colin Hanton (drums), John Duff Lowe (piano), Len Garry (gitaar) en Rod Davis (gitaar). Zij zijn allemaal in oude bezettingen naast John, Paul en George opgetreden. Ik had mezelf voor deze persconferentie aangemeld en kon zonder problemen de ruimte betreden en met de bandleden spreken. Die dag vierde John Lowe, de jongste van het stel, zijn zeventigste verjaardag, wat Rod Davis de uitspraak ontlokte: 'Welcome to the club'. Colin Hanton zei nog altijd met plezier terug te kijken op de beginperiode toen hij als tiener zo gelukkig was om een echt drumstel te bezitten. Dat was in de skiffletijd niet heel erg gebruikelijk. En John Lowe is nog altijd trots als hij terugdenkt aan de allereerste opname in de studio van Percy Phillips in Kensington, Liverpool. De groep is een keer eerder in Hamburg opgetreden en zou vrijdagavond wederom te beluisteren zijn.
Ook Pete Best, zijn zoon Roag en andere leden van zijn band waren aanwezig. Ik vertelde Pete dat ik afgelopen jaar tijdens de Beatlesweek in Liverpool zijn Best Fest in de Casbahclub had bezocht en ook dit jaar weer van de partij zou zijn. Daarop zei hij dat het dit jaar nog beter dan vorig jaar zou worden. Ik ben benieuwd!
Concert
De aanvang van het concert was 19.00 uur maar al twee uur eerder stonden de eerste bezoekers, waaronder ikzelf, te wachten om zo verzekerd te zijn van de beste plaatsen. Klokslag zes uur gingen de deuren open en dromden de eerste toeschouwers naar binnen. Het lukte mij om een plekje op het balkon te vinden van waar ik een goed uitzicht had op het podium. Al snel waren de weinige zitplaatsen bezet en waren zowel de vloer als het balkon goed vol, zonder dat het echt dringen geblazen was.
De spreekwoordelijke Duitse stiptheid getrouw, begonnen Jimmy & the Rackets om zeven uur te spelen. Zij hadden in 1965 een nummer een hit in Duitsland met het nummer 'Skinnie Minnie'. Verder traden ze regelmatig op in het voorprogramma van Beatles, Stones en Kinks. De band is gevormd rond gitarist/zanger Jim Duncombe (Ian Duncan) die in Engeland in de Deltones speelde. Zijn dochter Miriam speelt bas en zingt bij een aantal nummers. De set duurde precies een uur waarin behalve hun grote hit nog een flink aantal covers van o.a. Buddy Holly, Roy Orbison, Dion en Otis Redding langs kwamen.
De tweede act van de avond was de Starclub All Star Band waarin o.a. Jackie Lomax, Brian Griffith, Bobby Thompson en Joe Fagin speelden. De bandleden waren allen persoonlijk door Horst Fascher uitgenodigd. In het totaal bestond de band uit zeven man die allemaal hun solootjes mochten afwerken. Hun setlist bestond uit klassiekers zoals 'Memphis Tennessee', 'Hippy Hippy Shake', 'Kansas City', 'Morning Dew', 'Johnny B. Goode' en 'I’ll Be Your Baby Tonight'.
Om 22.00 uur was het tijd voor Mike Pender’s Searchers. Nadat Mike in 1985 de Searchers had verlaten zocht hij naar een eigen muzikale richting maar is uiteindelijk toch weer qua muziek bij zijn roots teruggekeerd. Natuurlijk kwamen ook nu weer alle bekende nummers van deze groep voorbij met een enkel uitstapje naar Roy Orbison, P.J. Proby en Otis Redding. Het was verrassend dat de toegift niet een mooi harmonieus nummer was, maar het werkelijk lekker spetterende 'Summer Of 69' van Brian Adams. Overigens speelde in deze band de zoon van Mike Pender, Mike Jr. op drums.
Quarrymen
Naar het optreden van de vier Quarrymen die vanaf half twaalf het toneel op mochten, had ik echt uitgekeken. Wat konden die mannen van in de zeventig die geen van allen professionele muzikanten waren, nog brengen? Dat viel in het begin nog alleszins mee. Ze speelden veel skiffle nummers zoals 'Maggie Mae' waarbij iemand uit de zaal het wasbord mocht bespelen. Het publiek werd echt enthousiast toen 'In Spite Of All The Danger' werd ingezet, het allereerste nummer dat John, Paul en George, samen met Colin Hanton en John Duff Lowe op 12 juli 1958 opnamen. Even later gevolgd door de B-kant van die acetaat single 'That’ll Be The Day'. Je kon wel merken dat Len Garry die de zangpartijen voor zijn rekening nam, moeite had met de wat hogere noten. Verder is het drummen van Colin Hanton in de loop der jaren nauwelijks ontwikkeld. 
Quarrymen (v.l.n.r: Rod Davis, Len Garry, Colin Hampton en John Duff Lowe)
Aan het eind van hun set kwamen nog twee echte Beatles nummers aan bod: ' One After 909' en als hommage aan John Lennon 'In My Life'. Dat laatste nummer ging helaas een beetje de mist in omdat Rod Davis teveel fouten maakte bij de gitaarsolo’s. Het optreden van de Quarrymen werd besloten met twee toegiften 'Long Lost John' en 'Blue Suede Shoes'. Een tweetal nummers van hun optreden heb ik op YouTube gezet:
http://youtu.be/9suGAvoIW7I
http://youtu.be/zkGD0Rfvc_o
Pete Best Band
Al ver na middernacht was het de beurt aan de Pete Best Band die flink rockend uitpakte met allerlei Beatles songs uit de beginjaren maar ook met het instrumentale 'Cry For A Shadow' en 'My Bonnie', het nummer waarmee de Beatles in Engeland eigenlijk zijn ontdekt. Naast Pete die natuurlijk de drums bespeelde, zat ook zijn zoon Roag achter het (tweede) drumstel. Dat was weer een heel andere maar nog meer spetterende ervaring. Verder speelde de band met een aantal sessiemuzikanten.
Pete (l) en Roag Best (r)
Het was alleen jammer dat er kennelijk weinig afstemming tussen de verschillende acts was geweest zodat vrij kort na de uitvoering van de Quarrymen ook de Pete Best Band 'One After 909' speelde. Ook andere nummers kwamen die avond wel twee of drie keer langs. Ook van het optreden van de Pete Best Band heb ik twee nummers op YouTube geplaatst:
http://youtu.be/iGPgKwqrCek
http://youtu.be/wasECl6nxos
Even na twee uur ’s-nachts werd deze set afgesloten met 'Twist And Shout' en 'Kansas City'. Er zou later nog een optreden van een Duits duo volgen maar dat vond ik te laat worden. Overigens was er, gelijktijdig met de optredens in Grosse Freiheit 36, ook in de naastgelegen Kaiserkeller nog een aantal bands actief. Dat waren o.a. de Mojo’s en de Undertakers. Om mijn mooie plekje in de grote zaal niet in gevaar te brengen ben ik daar maar niet naar toe gegaan. Uiteindelijk lag ik tegen half drie, moe maar vol van alle mooie indrukken, in mijn hotelbed.
Paul van Riet
april 2012
