Toen ik met Louise Harrison aan de telefoon sprak terwijl zij thuis in Florida zat, deed ik mijn ogen dicht en deed ik wat ik bij ieder interview doe ¡V proberen om me voor te stellen hoe het is om hen te zijn.
En ook al woont ze al bijna 50 jaar in Amerika, ik kon nog steeds een beetje van haar Britse accent uit haar jeugd horen. Haar stem was warm en vriendelijk, haar leeftijd (80, vertelde ze) verborg ze door het woord 'gig'(straattaal voor optreden, vert.). Harrison zou deze week in Northhampton zijn met een band die ze samenstelde om geld op te halen voor muziekopleidingen. Ze vindt dat muziek verschillende delen van de hersenen stimuleert. En het is ook nog leuk. In Liverpool, waar ze opgroeide, kregen Louise en haar drie broers allemaal muziekles op school, maar George, haar jongere broer leerde ook zichzelf de gitaar.
George stierf in 2001 en Louise ondernam haar missie vooral omdat hij zo'n grote voorstander was van muziekles. Een halve eeuw geleden zat George in een rock 'n' roll band. Ze oefenden soms in een van de slaapkamers in zijn moeders huis. Ook al had de middenklasse het in die tijd ¡V de jaren na de Tweede Wereldoorlog ¡V erg moeilijk, toch zeiden de Harrisons niet tegen George dat hij een 'echte' baan moest zoeken.
'Ze waren geweldig en moedigden ons aan om dingen te doen die we graag wilden in het leven,' zei Louise. George's band bleek het erg go ed te doen. Ze hadden enkele hits in Engeland en wilden graag doorbreken in Amerika.
Toen was Louise, George's 11 jaar oudere zus, al getrouwd en verhuisd naar de Verenigde Staten. Haar moeder stuurde haar wat singles van de band en, zoals het een goede zus betaamt, ging ze langs de lokale radiostations. De DJ's zagen het niet bepaald zitten.
'Het was erg moeilijk om een eigen plaatje op de radio te krijgen,'zei Louise.
Louise schreef brieven aan de manager van de band Brian Epstein en de producer George Martin om hen te laten weten wat zij had geleerd over de Verenigde Staten en de cultuur daar.
'Ik zei tegen Brian dat hij zijn best moest gaan doen voor iets bekends,' zei ze, 'zoals de Ed Sullivan Show.' Gelukkig kre gen ze precies die kans. Toen George en zijn vrienden, die zich The Beatles noemden, naar Amerika vlogen, ging Louise naar New York om ze te zien en verbleef in hun hotel.
Ze zag dat haar broer ziek was. 'George had flinke koorts,' zei ze. 'Ze vroegen me om voor hem te zorgen.¡ ¨ Louise zorgde voor haar broer tot hij voldoende hersteld was om mee te spelen met de band bij Ed Sullivan. Zo ongeveer iedere Amerikaan, waaronder ikzelf, keek naar die show. De rest van het verhaal is geschiedenis. Voor bijna tien jaar waren The Beatles de meest beroemde mensen op aarde. Hun faam was zo overweldigend dat de rest van ons het eigenlijk niet kan bevatten. De vier jongens uit Liverpool hadden niet alleen mooie gezichtjes, ze zaten in de hoofden van mensen.
Onbekenden droomden over hen, plaatsten ze in hun eigen fantasiescenario’s. Ik kan me een beetje voorstellen hoe dat is als ik het vergelijk met constant in de zon kijken.
'In het begin waren het vrolijke, onbezorgde jongens', aldus Louise. 'De intensiteit was voor hen als individu moeilijk om mee om te gaan.'
Tegen alle verwachtingen in probeerden ze een zo ‘normaal’ mogelijk leven te leiden: relaties, een gezin. Enige privacy was echter teveel gevraagd.
George trouwde en kreeg een zoon, maar moest zijn huis in Engeland omringen met een veiligheidssysteem nadat de een of andere gek zijn bandmaatje John Lennon had doodgeschoten, voornamelijk omdat John in zijn hoofd zat. Desalniettemin brak een verwarde man in 1999 in bij George en stak hem meerdere malen in de borst. Anders dan John overleefde hij het.
Ik vroeg aan Louise hoe ze omging met de beroemdheid, hoe ze normaal met haar broer omging tussen alle hype en heisa door. Alhoewel haar vaak gevraagd is hoe George was als kind, zei ze dat ze daar nooit over wilde praten. Zijn volwassen leven was al publiek bezit, en ze vond dat zijn kindertijd dan tenminste nog van hemzelf moest zijn.
Onlangs heeft ze echter besloten een boek te schrijven over de beginjaren, al was het alleen maar om rare mythes over de Beatles te weerleggen.
Net zoals sommige van de andere Beatles-families werkten de Harrisons hard achter de schermen voor de band door fanbrieven te beantwoorden en te proberen iets van de liefde waarmee de jongens werden overladen terug te geven.
'Het is een functie die we in ons leven hadden te vervullen', zei Louise. 'We waren de ambassadeurs van de Beatles.'
Ik heb niet gevraagd naar de ‘echte’ George, maar Louise liet wel dit los over dat hij ‘de stille Beatle’ was.
'Ik kan je wel vertellen', zei ze lachend, 'hij was niet stil.'
George overleed in 2001 aan longkanker. Een van de laatste dingen die hij deed is Louise vragen om bij hem te komen. Ik zei dat het al moeilijk genoeg is om een broer te verliezen zonder dat de hele wereld over je schouder meekijkt. George’s aanvaarding van de dood maakte het gemakkelijker, aldus Louise
'George was op het punt in zijn spirituele zoektocht waar hij klaar was met alle onzin die zich op deze planeet voordoet', zei ze.
Bob Dylan zei dat toen George overleed, hij de kracht van honderd man had. 'Hij was de zon, de bloemen en de maan', zei Dylan, 'en we missen hem ontzettend.'
Natuurlijk mist Louise hem. Hij was haar kleine broertje.
(Bron: masslive.com)
(Vert.: Ellen Clement, Liesbeth te Boekhorsty)
