`Ik heb een heleboel familie hier bij mij vanavond, en daarmee bedoel ik niet alleen kinderen, ik bedoel kleinkinderen!` zegt Paul McCartney, schier eeuwig jong en nog altijd voorkomend op z’n 69e. Hij strijkt door zijn verdacht donkere haar als in een soort schijn- verwondering. `Wat zullen zij wel niet denken? Dat is Opa daarboven, die staat lekker te rocken?`
Gelukkig heeft het fortuinlijke nageslacht van McCartney er geen weet van dat jaren geleden met Opa de spot werd gedreven, hij werd betiteld als de on-hippe Beatle, de recht-toe-recht-aan populist, die het moest stellen zonder de opportunistische populariteit van John Lennon.
Zoals iedereen in de arena, zullen zij genoten hebben van de uitstekende live show die dicht in de buurt kwam van perfectie.
Zwaar leunend op klassiekers van The Beatles en minder op nieuw materiaal, staat deze avond model voor de live shows waarmee McCartney de afgelopen 10 jaar regelmatig op tournee was. Maar die vertrouwdheid vormt toch geen voedingsbodem om zijn ongeëvenaarde muziek catalogus te minachten. Daarbij helpt het dat hij tijdloze nummers in al hun melodische pracht, zoals Paperback Writer en Eleanor Rigby, speelt met evenveel vuur en ambitie als 40 jaar geleden.
Zijn grappen en geklets tussen de nummers in zijn eveneens zo gladjes, dat het erg lijkt op een ingestudeerde routine, maar komt toch welgemeend over. McCartney’s eerbewijs aan John Lennon, voor het nummer Here Today, waarin hij betreurt hoe hun levens uiteen liepen, blijft een tranentrekker, terwijl hij in een evenzeer roerend eerbetoon aan George Harrison ‘Something’ tokkelt op een ukelele.
Het is maar goed dat McCartney kan teren op een overschot aan charme, want zijn wonderlijke capriolen op het podium — de steevast aanwezige zelfspot, zijn danspasjes en het gekke rasta-accent waarmee hij zijn neven-project, the Fireman’s Sing the Changes aankondigt — zouden anders zijn kleinkinderen en de rest van de arena doen ineenkrimpen.
Een genie is maar zelden gezegend met een zo prettige verschijning, maar geniaal is het ongetwijfeld: The Long And Winding Road is nog steeds een betoverende meditatie over sterfelijkheid en je kon een speld horen vallen tijdens een adembenemende a cappella uitvoering van Blackbird, opgedragen aan de Amerikaanse vrijheidsbeweging van de jaren 60.
Een laat in het concert geplande reeks nummers met All You Need Is Love, Day Tripper, Get Back — met een lijkwitte Ronnie Wood — en Yesterday wordt, schier moeiteloos, zo beeldschoon neergezet, dat het op een haar na ‘over de top’ is.
Volmaakter krijg je popmuziek niet, hoewel een fan van middelbare leeftijd in de rij om de arena te verlaten toch nog niet tevreden is: `Hij was fantastisch,` zegt ze tegen haar metgezel. `’Maar snap je nou dat hij Imagine niet heeft gespeeld.`
(Bron: guardian.co.uk)
(Vert.: Marijke Snel)
