De 'On The Run' Tour van Sir Paul McCartney deed donderdag 1 december 2011 het Duitse Keulen aan. De Beatle speelde met zijn begeleidingsband een drie uur durende 'Rockshow' in een uitverkocht Lanxess Arena. 15.000 fans genoten volop van een concert met vooral veel Beatlesrepetoire.
'Tot de volgende keer!' riep Paul McCartney, nog geen twee jaar geleden in het Arnhemse Gelredome.
Dat was toen de tweede keer dat ik hem zag optreden en ik hoopte vurig dat er een volgende keer zou komen. Gister was het zo ver, dit keer niet in mijn eigen Arnhem maar in het Lanxess Arena in Keulen. Samen met een goede vriendin, die eigenlijk Stonesfan is reed ik naar Duitsland.
Voor haar was het de eerste keer dat ze naar Paul ging kijken.
De Duitser hadden alles goed georganiseerd, mensen stonden netjes in een rij, maar nergens hoefde je lang te wachten. Voor een ieder was er een braadworst en een glaasje sect of een halve liter bier te bestellen. Er hing een gemoedelijk sfeer. De leeftijd van het publiek varieerde van 7 tot 77.
Rond kwart over acht gingen de zaallichten uit en het applaus barstte los, inderdaad verscheen Sir McCartney op het podium. Openingsnummer: Hello Goodbye, gevolgd door het wat minder bekende Juniors Farm, een uptempo Wingshitje uit 1974. Des te groter was het enthousiasme van het publiek toen het derde nummer, All My Loving werd ingezet.
Tussen twee nummers door vroeg Paul voor een momentje voor zichzelf.
Hij ging op de rand van het podium staan en keek de zaal in spreidde zijn armen en baadde zich in het applaus. Hij genoot zichtbaar van zijn publiek.
Vergeleken met de Good Evening Europe tour van 2009 waren er een aantal nieuwe nummers bij.
Vooral in de eerste helft van de show zaten de grootste veranderingen. Het vrolijke niemendalletje
'Come and get it' is een van de opvallendste toevoegingen. Het nummer wat McCartney in 1969 in z'n eentje in een verloren uurtje opnam gaf hij weg aan de Apple groep Badfinger. Later verschijnt zijn versie op Anthology 3.
Een andere zeer welkome aanvulling is 1985. 'Speciaal voor de Wingsfans' riep hij er bij.
IJzersterk pianospel van Paul, een mooie vertolking.
Paul bleef nog even achter de piano zitten voor Maybe I'm Amazed. Tijdens de hoogste passages van het nummer moest hij toch aanzienlijk in volume inleveren, bijna fluisterend wist hij toch nog de hoogste noten te treffen.
Regelmatig sprak hij het publiek in het Duits toe. Hij vertelde dat hij op school zelfs Duitse les heeft gehad en kon nog een lesje opzeggen. Daarna vertelde hij dat hij in Hamburg ook nog wat erbij geleerd had maar dat dat niet zulke nette taal was.
Op naar het akoestische gedeelte van het optreden.
Het vrolijke I've Just Seen A Face, het breekbare I Will, het schitterende Blackbird en de ode aan John, Here Today. Een mooi rustpunt waarin Paul volop schittert en er een intieme band met publiek ontstaat.
De band voegt zich weer bij Paul. Het moet even gezegd: dit is de beste band van Paul na 1970.
Het tempo opgevoerd met Dance Tonight en Mrs Vanderbilt.
De rest van het concert bestaat voornamelijk uit Beatles hoogtepunten.
Bij Obladi Oblada gaan de voetjes van de stijve Duitser eindelijk van de vloer. Via A Day In The Life, Let it be en de vuurwerkshow van Live and let Die, komen we bij het slot van het eerste gedeelte: Hey Jude. Natuurlijk mogen de mannen eerst, dan de vrouwen 2 keer en tot slot allen ten samen. Nanananananana nananana Hey Jude.
De eerste toegift opent met The Word van Rubber Soul, waaraan het refrein van All You Need Is Love is geplakt om vervolgens te eindigen in She Loves You Yeah Yeah Yeah Yeah.
Ik weet dat Paul een zwak voor 'The Word' heeft omdat het net als All You Need Is Love, de liefde predikt. Maar wat mij betreft komt de medley komt wat gekunsteld over. Day Triper en Get Back swingen als een trein en ondertussen is het stadion helemaal los gegaan.
Zijn tweede toegift opent hij met Yesterday, een klassieker natuurlijk maar toch ook een beetje dood gedraaid de laatste 46 jaar. En dan toch kippenvel als je het hem zo ziet spelen op zijn gitaar. Het concert wordt afgesloten met Helter Skelter en het laatste gedeelte van de Abbey Road Medley. The End.
Mijn goede vriendin had zichtbaar genoten van het concert en toen ik haar op weg naar huis vroeg wat ze er van vond zei ze dat ze het hele concert een 'stoned' gevoel had gehad. Ik herken dat wel, een eufonische vreugde die zich ook van mij meester maakte tijdens het concert. Het is een genoegen om erbij te zijn als de oude meester zijn klassiekers live speelt.
'Tot de volgende keer!' riep Paul weer. Wat mij betreft graag. Beatlesmuziek is een drug en ik ben er aan verslaafd. En mijn goede vriendin? 'Ben je nu ook een beetje beatlesfan?' vroeg haar nog.
Ze keek me verbaasd aan en zei 'Iedereen is toch wel een beetje Beatlesfan.' En zo is het.
Youtube filmpjes: http://www.youtube.com/user/petervanderham?feature=mhee#p/u/0/NAypMsZVQrM
Peter van der Ham
(Klik op de foto voor een verrassing)
