Ik geef toe, het verrast me dat ik verrast ben om weer de eerste nummers die de Beatles in Hamburg in 1961 en ‘62 hebben opgenomen te horen.
Ik heb die acht nummers, die geproduceerd zijn door de Duitse orkestleider Bert Kaempfert, ik weet niet hoe vaak gehoord de afgelopen jaren, maar ik ging ervan uit dat ik er net zoveel over wist als elke Beatlesfan zou moeten weten.
Ik had het niet meer mis kunnen hebben.
Alhoewel in andere landen in de afgelopen jaren verschillende versies van deze opnames zijn verschenen, heeft het 50 jaar geduurd voor de luisteraar in de VS om een ‘officieel’ pakketje songs in handen te krijgen die waren bedoeld om de carrière van de Britse zanger en gitarist Tony Sheridan in te luiden. Oke, een dubbele cd met dezelfde acht nummers, telkens maar weer herhaald in vaak bijna dezelfde mixen, is vaak alleen maar interessant voor verzamelaars, volledigheidsmaniakken en muziekwetenschappers. Zelfs wanneer het de Fabs betreft zijn er velen onder ons die, als we al serieuze aandacht aan deze verzameling besteden, dit eenmalig doen voordat we haar opbergen om nooit meer terug te zien.
Het verhaal achter deze opnames is min of meer bekend. Nadat Kaempfert Sheridan en de Beatles samen had zien optreden in de Top Ten Club in Hamburg, contracteerde hij hen bij zijn eigen maatschappij en daarna bij Polydor Records. In juni 1961 namen ze vijf nummers op waarbij de Beatles de achtergrondspelers waren, en de facto Jordannairres voor de Elvis-imitatie van Sheridan. Dit waren ‘My Bonnie’, ‘When the Saints Go Marching In’, ‘Why’, ‘If You Love Me, Baby (Take Out Some Insurance on Me, Baby)’, en ‘Nobody’s Child’. John, Paul, George en Pete Best mochten twee eigen nummers opnemen, ‘Ain’t She Sweet’, met Lennon als leadzanger, en ‘Cry for a Shadow’, een instrumentaal nummer, geschreven door Lennon en Harrison. In de volgende lente gingen de Beatles terug naar Hamburg, na een optreden in Liverpool, als achtergrondband voor Sheridan’s nieuwe single ‘Sweet Georgia Brown’, en namen ze ook ‘Swanee River’ met hem op — dit laatste nummer is verdwenen in de nevelen van de geschiedenis.
Er werden verschillende versies van deze nummers voor verschillend publiek opgenomen. Zo werden bijvoorbeeld introducties in Engels en Duits opgenomen bij ‘My Bonnie’, maar bij vele releases zijn deze verdwenen. Twee versies van dit nummer staan bekend als de ‘twist’ en ‘rock’ versie, naar hun respectievelijke aanpak. Er is een versie van ‘If You Love Me, Baby (Take Out Some Insurance on Me, Baby)’ waarbij Sheridan ‘some God damn insurance’ zingt, een versie die niet vaak op de radio te horen was. Sommige nummers werden later nog opnieuw gemonteerd.
Sheridan schreef zelfs een nieuwe tekst voor ‘Sweet Georgia Brown’ die de draak stak met de groeiende populariteit van de Beatles: ‘In Liverpool she even dared to criticize the Beatles’ hair / with their entire fanclub standing there’.
Op zowel het origineel als latere opnames van dit nummer deed pianospeler Roy Young mee. Hij is een vergeten figuur in de Beatles geschiedenis. Young kon het aanbod van Brian Epstein, om met de band mee terug te gaan naar Liverpool, niet aannemen omdat hij een driejarig contract met de Star Club had.
Als voorbode op de Amerikaanse neiging om Beatles albums af te slachten, sleutelden de Amerikaanse bedrijven MGM en Atlantic in 1964 aan de nummers voor hun eigen versies. Ze haalden een minuut van 'Nobody's Child' af en voegden een gitarist en drummer toe - waarschijnlijk Cornell Dupree en Bernard 'Pretty' Prudie - aan verschillende nummrs zonder dat Amerikaanse kopers hier vanaf wisten.
Disk 1 van deze zet is in mono; disk 2 is vooral dezelfde lijst in stereo. Er zijn een paar 'medley' versies aan toegevoegd, die om een of andere reden de openingen van andere nummers bevatten. Bijvoorbeeld, 'My Bonnie' gaat opeens over in een klein stukje 'A Taste of Honey' van Herb Albert. Wat is het verhaal achter deze 'medleys'?
Dat atwoord zul je niet krijgen in het verder uitstekende boekje bij de disks. Er zijn foto's van de legendarische Astrid Kirchher, posters en platen, replica's van platencontracten en de handgeschreven biografieen die The Beatles op de keukentafel van Kaempfert hadden geschreven toen ze die contracten tekenden. Verder vertelt Hans Olof Gottfridsson nog de vermoeiende geschiedenis van de opnames. Hij zet de geloofwaardige informatie op een rijtje waarmee de meeste luisteraars tevreden zijn; de serieuze verzamelaar zal ongetwijfeld naar meer details op zoek gaan. Een paar voorbeelden: andere bronnen beweren dat Sheridan een grote invloed had op Harrison's gitaarspel; en zowel Sheridan als Lennon weten van vier meer nummers die blijkbaar zijn verdwenen.
Je moet echt een toegewijde Beatles fan zijn om deze collectie nodig te hebben, maar je hoeft niet zo fanatiek te zijn om met plezier naar tenminste een disk te luisteren. Ik luisterde graag naar nummers die op vele manieren veel beter zijn dan de Decca demo's die John, Paul, George en Ringo maakten kort na de 'Sweet Georgia Brown' sessie. Ik was gefascineerd door de verschillende mono en stereo mixen, die me de kans gaven om te luisteren naar het muziek maken en de achtergrondzang zonder de kenmerkende harmonieen van Beatlemania. Aan de andere kant is het ook een beetje verontrustend om te denken: 'He, dat is een geweldige solo, George,' om er dan achter te komen dat het Sheridan is. Al met al is het de moeite waard om in de tijdmachine te springen en nog een keer terug te gaan naar het begin. Ik vraag me af of Sheridan de 'Elvis Beatle' was die John Lennon niet wilde zijn.
(Bron: blogcritics.org)
(Vert.: Liesbeth te Boekhorst, Ellen Clement)
