John Parry spreekt over zijn liefde voor The Beatles en herinnert zich de eerste keer dat hij ze live zag.
In 1962 hoorde ik voor het eerst een naam, die de komende 49 in mijn leven een belangrijke rol zou gaan spelen; die naam was The Beatles. Ik ging met mijn vader en een vriend kijken naar de wedstrijd West Ham - Liverpool in Anfield en na de wedstrijd gingen we in de stad nog wat eten en wachten tot het verkeer wat minder werd, voordat we terugreden naar Londen. We wandelden wat rond op zoek naar een Wimpy Bar of een vistentje (het was ongeveer 15/20 jaar voor McDonald's en Pizza Hut). We liepen een straat in, niets speciaals, en kwamen langs een rij luidruchtige tieners. De straat was Mathew Street en zij stonden in de rij bij een tent die de Cavern Club heette. We liepen naar het begin van de rij en zagen een poster aan een afgebladderde deur hangen, waarop stond: 'Vanavond The Beatles - Deuren open om 19.30 uur'. Ik keek op mijn horloge - het was 17.40 uur, dat duurde nog wel even. 'Ik heb nog nooit van ze gehoord,' zei ik. Dat klopte - maar slechts zes maanden later kwam 'Love Me Do' uit en toen wist ik wel wie ze waren. In maart 1963 spaarde ik mijn geld, net als een miljoen anderen, en kocht het 'Please Please Me' album en zo begon een 48 jaar lange obsessie, die alsmaar sterker wordt.
In 1964 had ik het geluk om The Beatles vier keer live te zien; de eerste drie keer was onderdeel van een tour in prestigieuze zalen als The Lewisham Odean, The Woolwich Granada en The East Ham Odeon. Ik zeg dat ik ze gezien heb, want ik heb ze zeker nooit gehoord; Beatlemania was op zijn piek; ik schreeuwde zelf ook, op een mannelijke manier natuurlijk.
De vierde keer dat ik ze zag was in de Wembley Arena tijdens The Ready Steady Go Mod Ball, dat was zo cool!
Dus al 48 jaar lang ben ik gek op Beatles dingen en vanaf 1970 volgde ik de solocarrieres van John, Paul en George met passie (sorry Ringo, maar mijn kinderen waren wel gek op Thomas the Tank Engine). Ik heb John of George nooit live gezien, maar Paul gelukkig wel tijdens vier memorabele evenementen.
Genoeg nostalgie.
De laatste paar weken zijn geweldig geweest voor het voeden van mijn Beatles passie. Ten eerste bijvoorbeeld, heb ik mijn vrouw mee uitgenomen naar de nieuwe show ‘Backbeat’ in het Duke of York's Theatre in St Martins Lane, een nieuwe toneelbewerking van Iain Softley naar de film met dezelfde naam uit 1994. Het gebeuren vindt plaats in Liverpool, Hamburg en Londen tussen 1960 / 1963, waarbij het verhaal zich afspeelt van in de vroege jaren van de groep tot aan de release van hun eerste single, ‘Love Me Do’. Het verhaal concentreert zich vooral rond de relatie tussen John Lennon en Stuart Sutcliffe en hoe het dynamisme verandert nadat Sutcliffe een relatie krijgt met Astrid Kerchherr. Dit is allemaal pre Ringo, en dus ook Pete Best en zijn relatie met de andere bandleden wordt onder de loep genomen. Het is geen musical, maar een drama-spel met muziek, er worden sets gespeeld in de Cavern en in Hamburg. De zes jonge acteurs spelen en zingen met passie en de sfeer is elektrisch geladen, het geheel wordt afgesloten met een toegift in de vorm van een rechte oude rave die overweldigt.
Uitje nummer twee was de gelijktijdige release in de bioscopen en op dvd van de biografie van George Harrison, ‘Living In A Material World’ van Martin Scorsese, die in Londen in première ging op wat de71e verjaardag van John Lennon zou zijn geweest, 09 oktober (nu weet ik dat ik ben oud.). Om het wat gemakkelijker maken voor mijn familie heb ik al een antwoord op de ‘wat wil je voor Kerstmis’- vraag. Ik wil met veel plezier wachten tot Xmas om dan de film uit mijn kerstpresentje te voorschijn te halen.
Uitje nummer drie. Afgelopen vrijdag was er de publicatie van een boek met de titel ‘Blues and The Beatles’ van Neil Roberts, de zoon van een zeer goede vriend van mij, Colin. Het boek is eigenlijk een autobiografie die Neil's leven in grafiek zet en wat nog belangrijker is zijn relatie met zijn vader en vervolgens de relatie met zijn eigen zoon. Het vertelt ook het verhaal van de twee grote passies in zijn leven, Everton Football Club en The Beatles, en hoe op vele manieren ze zijn leven en zijn liefdes veranderd en gevormd hebben. Het is een ontroerend, grappig en informatief boek en Evertonian, Beatle fans of niet, het is een geweldig boek om te lezen en ik kan het echt iedereen aan raden, (zelfs als je uit de Red helft van Liverpool komt).
Tenslotte werd vorige week bekend dat Sir (pas getrouwde) Paul McCartney zal optreden in O2 op 5 december en ik heb twee kaartjes! Ik voel het geschreeuw en de ambiance, ik voel de adrenaline al. Een geweldige week om naar uit te kijken, want voor de 7e heb ik kaartjes voor mijn nieuwe favoriete zanger, de man uit Blackpool, Alfie Boe, die het panel wist te overtuigen en al de anderen wist te verslaan.
Eindelijk, eindelijk, en als we het dan toch over grote geweldige stemmen hebben, terwijl ik op een cruise was eerder dit jaar, nippend aan een biertje in de bar, luisterend naar een aantal zeer gemiddelde Karaoke kwelers tussen het lawaai van een paar honderd feestvierders door, leek het alsof iedereen plotseling het zwijgen werd opgelegd door een uitstekende vertolking van Leonard Cohen's ‘Hallelujah’. Er volgde een staande ovatie en een geweldige ‘nog nog nog’ en niemand wilde vertrekken tot ze dit liedje nog een keertje gehoord hadden. Het zangeresje was een dertienjarig meisje, Elin Pembrey. Zoek haar eens op You Tube en als iemand mensen kent in de muziekbizz laat het me dan weten. Ze zingt prachtig, ze heeft talent. Ik sprak met haar vader en zei dat ik het evangelie zeker zou verspreiden.
(Bron: iaindale.com)
(Vert: Ellen Clement — Janien Nuijten-Colans)
