Vandaag de dag is er maar een album van The Beatles dat ik altijd terug beluister, en dat is Abbey Road.
Dit komt niet echt als een verrassing voor de regelmatige lezers van Blog on the Tracks, ik heb het immers al zo vaak gezegd. Weet je, ik leerde drums spelen op dit album. Ik bedoel, natuurlijk heb ik ook enkele lessen gehad op school. Maar mijn moeder stelde voor dat ik gewoon zou proberen mee te spelen met de platen. Dus toen ik mijn eerste drumstel kreeg, werd het in de logeerkamer gezet, aan het eind van het huis en ik ging daar oefenen. Ik probeerde ‘Come Together’ en ‘Something’ en ‘Maxwell's Silver Hammer’ en ‘Oh! Darling’ en ‘Octopus’s Garden’, en ‘I Want You (She's So Heavy)’ mee te spelen.
Het kostte me veel meer tijd om kant twee van de plaat uit het hoofd te leren - maar ik begon door gewoon mee te jammen als het liedje begon, ‘Here Comes the Sun’, en hier kreeg ik de kans om mijn penselen te gebruiken.
Maar door zo vaak te werken met kant een van Abbey Road, mijn ouders hadden het origineel exemplaar in vinyl, betekende dit dat de nummers ingebakken zaten. Jaren later, leerde ik om de nummers goed en correct te spelen - maar de tijd dat ik gewoon op het gevoel mee drumde was echt heel erg leuk. En het begon allemaal langzaam vorm aan te nemen. Ik zou de nodige tijd nemen om goed naar kant twee te luisteren.
Dan kocht mijn vader een cd van Abbey Road - in die eerste uitbarsting van enthousiasme helemaal aan het eind van de jaren 1980 en in het begin van de jaren 1990 toen platencollecties massaal werden gedumpt in het voordeel van het nieuwe formaat dat de markt veroverde. En dat was makkelijker voor mij om mee te spelen. Ik kon nummers overslaan met de afstandsbediening (ik had niet altijd zin om mee te jammen met ‘Something’ of ‘Maxwell’, ik was de nummers een beetje beu gespeeld. Soms zou ik ‘Oh! Darling’ twee keer spelen. Zelfde met ‘Come Together’ en ‘I Want You’). Ik heb altijd met bewondering geluisterd naar ‘Her Majesty’ als een kleine coda, sommige muziek beluisterde ik tussendoor als ik van achter mijn drumstel kwam om de volgende CD uit te kiezen om mee te spelen (veelal Crème van Eric Clapton of Band on the Run).
Ik heb nooit getwijfeld aan het feit dat Abbey Road de plaat is die ik het meest beluisterd heb in mijn leven. Ik heb mijn 10.000 uur gedaan op dit album alleen. En dan heb ik met plezier het spelen van dit alles weer opnieuw beleefd toen ik begon mee te spelen met de Beatlesnummers door The Beastie Boys Paul’s Boutique (in feite is dat album waarschijnlijk een goede tweede op de lijst van de meest gespeelde platen).
Abbey Road heeft altijd naast me gestaan, sinds ik de plaat ontdekte toe ik 12 was.
Ik beluisterde het op CD en op een zelf opgenomen cassette gedurende mijn schooltijd. Op de universiteit had ik een exemplaar in vinyl, voor een tijdje dan, want ik was zo dom om ze weg te geven.
Uiteindelijk kocht ik een verzamel-cd met alle albums van The Beatles - zo had ik mijn eigen exemplaar. En dan in 2009 kocht ik de geremasterde versie in stereo. Ik heb het album ook opgenomen op twee iPods. En vorig jaar, vond ik een LP in goede staat, die ik kocht voor $ 20.
Zie daar al mijn ervaringen - een van de redenen waarom ik dit album blijf afspelen en koesteren. Het zit in mijn bloed, het heeft me gevormd in het luisteren naar muziek, in zijn oorspronkelijke vorm en later in de gesampelde versie van de Beastie Boys. En het was/is gewoon een verrekt goed album. Eentje waar een aantal van mijn favoriete Beatles-songs op staan, van mijn favoriete songs in het algemeen.
Van het luisteren naar teveel Beatles-albums raak ik tegenwoordig niet meer zo opgewonden. Ik heb ze allemaal op cd, ze staan ook allemaal op mijn iPod. En de meeste, zeker mijn favorieten, heb ik ook op vinyl. Mensen hebben het altijd over Rubber Soul en Revolver en natuurlijk, dat zijn fantastische albums. Als je die nog nooit hebt gehoord, moet je dat zeker doen. Het zijn nagenoeg perfecte popalbums.
Maar onlangs kwam ik erachter dat ik wat verzadigd ben van het luisteren naar deze platen, en in feite naar alles behalve Abbey Road. Die vroege albums doen me nu denken aan de matige bandjes die zo hun best deden om diezelfde sound te bereiken. Je wilt niet naar Rubber Soul luisteren en dan The Boo Radleys horen. Dat geeft geen goed gevoel.
Maar zo’n gevoel krijg ik nooit bij Abbey Road. Nooit en te nimmer. Dan denk ik alleen aan de Beatles. Op hun best. Op Abbey Road zijn ze alle vier in hun rol gegroeid en leveren ze allemaal een geweldige uitvoering.
George komt met zijn twee meest gedenkwaardige hitsongs. Paul en John grijpen met verve terug op hun rock’n’roll-roots. De onderlinge competitie is natuurlijk sterk, maar hun zangprestaties en composities zijn verbazingwekkend. Ringo mag ook zijn nummer doen, maar zijn drumspel is super. Steeds inventief, voortstuwend, perfect. Er zijn veel geweldige vondsten van hem te beluisteren. Luister bijvoorbeeld naar het bijzondere slotstuk van She's So Heavy of de zware beat in Come Together. Zijn bijdragen aan Oh! Darling en Something. Magisch. Allemaal magisch.
En dan is het gitaarspel van de andere drie Beatles ook formidabel. Het hoogtepunt wordt natuurlijk bereikt in The End — de perfecte finale voor de Beatles. Ringo krijgt eindelijk zijn drum-solo; je kunt je de grijns van de andere drie bijna voor de geest halen. Vervolgens mogen ze alle drie aan de bak, ieder met zijn eigen kenmerkende gitaarstijl. Drie personen uitgeschreven in muziek. En tot slot het laatste couplet van hun laatste song: ‘And in the end the love you take/is equal to the love you make’… de perfecte uitdrukking van alles waar McCartney voor stond (en staat) als componist en mens. Dat is hem, gekristalliseerd in een couplet.
Maar een discussie over Abbey Road is niet eerlijk zonder naar de medley te kijken. Voor mij is het gewoon 1 van de 2 kanten van de plaat: voor mij komt dat, zoals ik heb uitgelegd, dat ik 1 kant gebruikte om te drummen en 1 kant om naar te luisteren. Maar het voelt echt als een album met twee kanten. Kant 1 is de gewone rock 'n' roll en kant twee is het concept: de medley - een lijn van kleine stukjes muziek. Deze stukjes zijn vooral onzinnig, maar het is een genot om doorheen te gaan; de flow is indrukwekkend. De bas van McCartney is fantastisch (luister maar naar 'She Came in Through The Bathroom Window'). En het is perfecte lapwerk van ideeen: opnieuw met George die een paar indrukwekkende riedels laat horen, Ringo die bijna zijn handen breekt om het te completeren.
Lennon is niet te weinig vertegenwoordigd op Abbey Road. Hij schreef niet veel, maar wat hij schreef was ongelofelijk - luister maar naar 'Because'. De drie stemmen van John, George en Paul zijn triple-tracked om zo negen stemmen te creëren. Het is de perfecte inleiding voor de medley. Het is alsof het hun vocale definitieve verklaring is en de andere boekensteun voor de medley is hun laatste instrumentale verklaring; de 'jam'.
Over boekensteunen gesproken, Lennon's nummers maken de kracht van kant 1, geven het een vorm, terwijl McCartney en Ringo de nummers van dwaasheid voorzien - iets wat sommige mensen niet waarderen. Maar ik denk dat het de juiste balans is van Abbey Road.
Het is een groots album, er zit zoveel in. Een passende finale, de logische plek voor The Beatles om te eindigen. Al het andere - waaronder het nummer 'Her Majesty' - was gewoon een coda. Voor mij is dit het einde van The Beatles. Op deze manier geven zij toe dat ze gefrustreerd zijn en dat ze er klaar mee zijn. Maar ze waren van plan om het nog een laatste duw te geven. Het resultaat is een van mijn favoriete albums aller tijden - eentje die ervoor gezorgd heeft dat ik ben gaan drummen (ook al heb ik in een band nog nooit een versie van een van deze nummers gespeeld. En het album heeft zo vaak tegen me gesproken in al die jaren.
Ik weet dat ik al eerder over Abbey Road heb geschreven. Ik zal er weer over schrijven (je bent gewaarschuwd). Ik luister nog steeds naar het album en ontdekt nog steeds nieuwe dingen. Dat heb ik niet met veel van mijn andere albums - meer dan 40 jaar oud en dat ik er zeker de helft van die tijd naar geluisterd hebt - en dat ik er nog steeds van geniet. En dat is wat ik wil vieren.
Wat is jouw favoriete Beatles album? Als je er geen een goed vindt, hoef je niet te reageren. Maar zijn er nog meer Abbey Road fans hier? Wat vind je er goed aan? Heb je een favoriete kant van Abbey Road? Als je echt geen Beatles fan bent - en dat is echt vreemd als je van muziek houdt - wat is dan het album waar jij het langst naar luistert? En waarom vind je dat album dan zo goed?
(Bron: stuff.co.nz)
(Vert.: Janien Nuijten, Frank Kremer, Ellen Clement)
