Het nummer heet 'Here Today.' Het is geschreven door Paul McCartney kort nadat John Lennon op 8 december 1980 werd vermoord. Terwijl McCartney het nummer aankondigt zegt hij dat het ons er allemaal aan herinnert om te zeggen wat je wilt zeggen tegen de mensen om je heen, omdat je nooit weet wanneer die mensen van je worden weggenomen.
'Dit heb ik geschreven nadat mijn goede vriend John was overleden,' zegt hij, alleen op het podium met zijn akoestische gitaar. 'Het is een gesprek dat we nooit hebben gehad.'
Terwijl hij zingt, 'I still remember how it was before. And I am holding back the tears no more. I love you,' krijg je koude rillingen en vraag je je af wat Lennons weduwe en jongste zoon van dit optreden zouden vinden.
Vrijdagavond in de MGM Grand Garden Arena hoefde men zich dat niet af te vragen. Yoko Ono en Sean Lennon waren aanwezig en zaten (en stonden vaak) aan de linkerkant van het podium.
Daar is ze dan, een in het zwart geklede Yoko Ono, de vrouw die de meeste Beatlesfans de schuld geven van het uiteenvallen van de groep, de vrouw die McCartney ergerde door in de Abbey Road studio's te infiltreren en op de versterkers te zitten en een wig te drijven tussen het beroemdste songwriting partnership in de geschiedenis van de popmuziek.
Yoko Ono, ooit de boosdoener, kijkt nu omhoog naar het podium, haar handen gevouwen en tegen haar gezicht gedrukt.
'What about the night we cried? Because there wasn't any reason left to keep it all inside.'
Aan het einde realiseer je je dat je er niet eens aan gedacht hebt om adem te halen. Er volgt een enorm gejuich en Ono klapt vol energie. Net als Sean en Olivia Harrison, die links naast Ono zitten. En boven zit Sir George Martin met zijn zoon Giles, en ook zij staan te applaudisseren.
Give peace a chance, zoals een wijs iemand ooit sprak. Dat was de verheven sfeer die de 13.500 fans in de MGM Grand Garden Arena ervoeren terwijl McCartney drie uur lang speelde ter bekroning van de week waarin de show 'Love' zijn vijfde verjaardag aan de Strip vierde in de Mirage.
Dat was de reden dat McCartney, Ono, Harrison en de Martins allemaal in Las Vegas waren, om die mijlpaal te vieren. Alleen Ringo Starr was afwezig omdat hij met zijn All-Starr Band door Oost-Europa tourde. Het is niet bekend hoeveel McCartney-optredens Ono heeft bezocht, als ze die al heeft bezocht, maar ze leek net zoveel plezier te hebben als de rest van het publiek, vaak staand en met haar armen zwaaiend en het vredesteken makend.
'Let It Be' en 'Back in the USSR' waren twee duidelijke favorieten.
Als voortdurend tourende artiest van bijna 69 (a.s. zaterdag) speelt McCartney al negen jaar met zijn huidige band - een jaar langer dan hij met de Beatles was. De bij de fans geliefde nummers 'I Saw Her Standing There,' 'Here There and Everywhere' en 'Coming Up' waren van de nieuwe setlist verdwenen en vervangen door afgestofte klassiekers als 'And I Love Her,' 'Ob-La-Di, Ob-La-Da,' en 'I'm Looking Through You.'
De show kan in drie delen worden gesplitst die ieder een fase uit McCartneys unieke carrière bestrijken: The Beatles, Wings en zijn solowerk; de muziek uit die periodes wordt als een spel kaarten door elkaar geschud en vanaf het podium de zaal in gegooid.
Onder de Beatles klassiekers bevonden zich 'Magical Mystery Tour' (als opening van de show), 'All My Loving,' 'Got to Get You Into My Life,' 'Long and Winding Road,' 'Eleanor Rigby,' 'Blackbird,' 'I've Got a Feeling,' 'Paperback Writer' en, uiteraard, 'Hey Jude.'
'Day Tripper,' 'Get Back,' 'Yesterday,' een zoals gewoonlijk heftig 'Helter Skelter' en de playout van 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band,' en de drum/gitaarjam aan het einde van Abbey Road 'The End' werden voor de twee toegiften bewaard.
McCartney heeft ook de ukelele afgestoft voor 'Something,' om het publiek eraan te herinneren dat 'George Harrison een hele goeie ukelele-speler was.' Steeds wisselend van gitaar gebruikte hij dezelfde bas - de Höfner die hij sinds 1962 bespeelt. Voor 'Yesterday,' maakte hij gebruik van de akoestische gitaar die hij ook bespeelde toen hij het nummer in 1965 tijdens 'The Ed Sullivan Show' speelde.
McCartneys beste werk met Wings sluit daar mooi op aan. 'Jet' en 'Band on the Run' zijn betrouwbare rockers. 'Live and Let Die' bood het verwachte vuurwerk. McCartney lijkt steeds meer vuurkracht voor het nummer aan te slepen en verliet het podium gehuld in een dikke rookwolk terwijl gitarist Rusty Anderson met zijn rug op het podium lag.
'Mrs. Vanderbilt' leidt iedere keer tot een singalong en '1985' doet herinneren aan de beste momenten van McCartneys uitstapje met Wings.
McCartney hield het bij de bewezen nummers en speelde geen van de wat minder bekende solonummers waar hij tijdens zijn meest recente optreden in Vegas in The Joint in het Hard Rock Hotel in april 2009 een voorkeur voor had. Er was geen 'Calico Skies' of 'Flaming Pie' van het gelijknamige album. Maar hij speelde wel een nummer van het zeer goede 'Fireman' album 'Sing the Changes.' Onverwacht (met name voor degenen die de setlist hadden gezien) speelde hij een van zijn beste solonummers, 'Maybe I'm Amazed,' waarbij hij zich door een groot deel van het nummer gromde terwijl de onvermoeibare Abe Laboriel de drums er flink van langs gaf.
Net als bij eerdere tourstops heeft gedaan, speelde McCartney nummers die hij niet voor het grootste deel heeft geschreven of gezongen. Hij koos een nummer dat door zowel Rolling Stone als Sean Lennon tot het beste Beatles nummer ooit werd bestempeld: 'A Day in the Life.' Op het moment dat het nummer zijn climax bereikte, schakelde hij over op 'Give Peace a Chance,' wat in feite een Lennon/Ono hymne is, maar dat Lennon als een Lennon-McCartney nummer liet registreren in een poging de vrede te herstellen tijdens het vijandige uiteenvallen van de Beatles.
Toen McCartney riep, 'All we are saying is give peace a chance!' kwam Ono uit haar stoel terwijl ze op het grote videoscherm te zien was, zingend en lachend en het vredesteken makend.
In de lange geschiedenis van de Beatles, hebben peace and love het gewonnen. Uiteindelijk.
(Bron: lasvegassun.com)
(Vert.: Kees van der Linden)
