Tot voor kort nam ik nooit de moeite om te luisteren naar het solowerk van John Lennon. Ik speelde elke Beatlesplaat tot vervelens toe.
Toen ik de behoefte voelde van een nieuwe uitlaatklep voor mijn Beatlemania, ben ik begonnen met het draaien van de platen van Lennon. Tot mijn grote verbazing waren zijn solo albums evenredig met zijn werk met de Beatles.
Als je Lennon beluistert hoef je geen Beatles deel 2 te verwachten. Zijn solo werk bestaat uit minder krachtige popmuziek dan popmuziek die de Beatles brachten. Het heeft een meer stripped-down rock sound. De ‘psych-rock Lennon’ schreef voor Sgt. Peppers en Magical Mystery Tour maar die is hier volledig afwezig. Lennon richt zich meer op de teksten, op iets dat echt belangrijk is.
Natuurlijk zullen sommigen de teksten van Lennon een beetje idealistisch vinden. Hij zingt veel over het geloof in liefde en vrede. Ik vind het verfrissend. Ik moet echter toegeven, John schreef iets te veel liedjes over 'Dit is echte liefde' en 'Ik voel me zo goed'
Ik denk dat John zich gelukkig voelde in zijn romance met Yoko Ono. Nu natuurlijk kunnen we John gemakkelijk de schuld geven van het binnenbrengen van Yoko in de groep, ze kreeg te veel speelruimte en meer van dat. We kunnen het hem echter niet kwalijk nemen dat John liefdesliedjes schreef voor Yoko. Of wel misschien?
Wees gerust, John schreef ook enkele zeer zware nummers, maar ze gingen dan meestal niet over de liefde. Integendeel, hij klaagde over 'God', het ontgiften van heroïne ('Cold Turkey') en de held uit de arbeidersklasse 'Working Class Hero.'
Ik geef je mijn kijk op de beste albums van Lennon..
Shaved Fish
Dit is een album om mee te beginnen als je nooit eerder het solowerk van Lennon hoorde. Het album is gevuld met commerciële hits en een heleboel geweldige singles, te beginnen met 'Mind Games'.
Dit is een groots nummer. Het is een mysterieuze song. John's stem klinkt melancholisch, maar ik zou het niet triest noemen. Tekstueel, herinnert hij ons hoe magisch het leven is. 'Mind Games' is, net als het leven, een delicaat evenwicht tussen tragedie en ontzag.
Lennon is weergaloos in het schrijven van drie minuten popsongs. Er is geen twijfel mogelijk, nummers als 'Mind Games', 'Instant Karma' en 'Imagine' zijn geschreven volgens een formule, maar dan wel een verdomd goede formule. Keer na keer grijpt John Lennon naar de cliches van de popmuziek, hij maakt gebuikt van zijn krachtige stem en voegt er teksten die diepgang hebben aan toe.
Imagine
Hoe kan iets beter klinken dan de harmonie van Lennon / McCartney? Simpel, je laat McCartney vallen en laat Lennon in harmonie treden met zichzelf. Dit krijg je dan als John zingt 'Oh Yoko!' Het geluid is opwindend en bezorgt je een elektrische schok.
Ik vernoem hier ook 'Gimme Some Truth' - waar Lennon echt gepikeerd is en een tirade geeft over hoe nep en fake de wereld wel is.
Dit album is echt geweldig als je liedjes wilt horen over het trieste leven, als je de weg even kwijt bent. 'Why?' En 'It's So Hard' zijn bijzonder zwaar op de hand. In beide nummers heeft Lennon het over zelfmoord. Maar het is dan weer de typische Lennon die ons vertelt om door te gaan, vol te houden.
John Lennon / Plastic Ono Band
Dit album is gevuld met gevoelige nummers. 'Working Class Hero 'is een geweldig nummer voor 20-plussers die een helse buiteling maken naar de volwassenheid. Muzikaal past dit liedje bij de canons die Bob Dylan bracht in zijn beginjaren.
John Lennon / Plastic Ono Band is geschreven toen John aan oerschreeuwtherapie deed - je schreeuwt het uit om de pijn binnen in je te verlichten. Niet verrassend dus dat dit album gevuld is met Lennon’s boos geschreeuw.
'Isolation' begint als een aardige Paul McCartney ballade, dan uit het niets schreeuwt Lennon 'isolaaaaation' en je hoofd staat op barsten . Andere grote schreeuwerige partijen komen voor op 'Mother.' Als Lennon schreeuwt 'Mommy don’t go, Daddy come home' hoor je geen Beatle. Je hoort hier een verweesd kind uit het verleden van Lennon.
Sometime in New York
Ik beschouw dit album als het meest politieke. Het bestaat voornamelijk uit protestsongs als 'Attica State.' Lennon zingt met verontwaardiging over de moord op de gevangenen in de Attica State rellen. Als hij zingt 'we’re all mates with Attica State' voel je de revolutie in zijn stem openbarsten.
Het echte hoogtepunt van dit album -'Woman is the Nigger of the World'- is onmiskenbaar de meest controversiële song van Lennon. Het is een feit de titel zegt dat vrouwen als slaven behandeld worden. Hoe dan ook, veel mensen vonden de tekst te racistisch, zodat het lied werd verbannen op de radio. De politiek terzijde, je hoort er een hete saxofoon en gitaar op..
(Bron: thesheaf.com)
(Vert: Janien Nuijten — Colans)
