De goedgezinde dubbelganger van de Kerstman, Sir Peter Blake, 78 jaar, was een van de baanbrekers van de Britse popart in de late 50’s en 60’s.
Bekend van zijn cover van het Beatles album ‘Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, waarvoor hij maar £200 kreeg. Hij ontwierp ook de hoes voor de single: ‘Do They Know It’s Christmas?’ in 1984 en het Grootste hits album ‘Stop the Clocks’ van Oasis in 2006.
Zijn meest recente popsamenwerking is een kunstboek met Beach Boy Brian Wilson. ‘That Lucky Old Sun’ van ‘Genesis Publications’ is nu uit voor £900.
Hij is geridderd in 2002 en woont nu met zijn tweede vrouw, Chrissy, in Londen.
Alles wat er voor nodig is, is een persoon die je talent herkent. Op 14 jarige leeftijd, na een jaar op de middelbare school, ging ik naar de technische school om een opleiding te doen. Er werd me verteld dat ik geen leven kon leiden als schilder. Een leraar, Peter Todd, stond erop; Hij geloofde in me en moedigde me aan om naar het ‘Royal College of Art’ te gaan. Tegen de wensen van de rest van het bestuur hielp hij me om mijn portfolio bij elkaar te krijgen. Ik had geluk dat de opdrachtgever een schilderij zag dat ik van mijn zus had gemaakt en hij kon zien dat mijn talent hulp nodig had.
Wanneer je start, heb je niets te verliezen als je het opneemt tegen de grote jongen.
In tegenstelling tot wat je zou verwachten, is het werk waar ik het trotst op ben mijn zelfportret met badges (1961). Ik was toen een jonge docent op Saint Martins; het kostte me drie maanden schoolvakantie om hem te maken. Ik stuurde hem naar de vooraanstaande John Moores competitie in Liverpool, waar hij het op nam tegen al mijn grote tijdsgenoten. Het was een opwindend moment toen me werd verteld dat ik de eerste prijs in de junior selectie had gewonnen, en het spoorde me aan.
Vergeet nooit de offers die anderen hebben gedaan om je te helpen naar waar je nu bent. Mijn moeder kwam uit Newcastle en werkte als naaister; tegenwoordig zou ze een modeopleiding gedaan kunnen hebben, maar die dingen waren anders in de 30’s. Mijn vader was een bouwvakker die, toen ik een kind was, fascinerende tekeningen voor me maakte. Hij overleed jong, op 53 jarige leeftijd, maar hij leefde nog toen ik de John Moores competitie won. Gelukkig leefde mijn moeder tot ze 93 was — Ze had niet trotser op me kunnen zijn toen ze me vergezelde naar het Buckingham Palace toen ik geridderd werd in 2002.
Wees niet zo’n student die klaagt over de lusteloze leraren. Want weet je, dat is maar een excuus. Zoek iemand die bereid is om je te begeleiden, te inspireren, want er zal altijd iemand zijn die wil helpen. Wanneer de meeste kinderen naar de universiteit gaan, beseffen ze niet wat voor een fantastische leerervaring ze geboden wordt. Je moet gepassioneerd en geconcentreerd zijn.
Als er geen hokje is waar je in past, maak dan een nieuwe. Om maar de beroemde Star Trek zin te stelen, ik ging dapper waar geen andere man ooit was geweest in de late vijftiger jaren. Mijn doel met pop art was om iets te creëren wat het equivalent van pop muziek was, kunst die gewaardeerd kon worden door leken, niet de protserige kunstcritici. Ik begon met wat ik het beste kende - autobiografische afbeeldingen van het leven wat ik geleid had.
Om een creatief succes te hebben, moet je bezeten zijn. Niet door de duivel, maar door wat de ultieme artiest Leonardo da Vinci curiosita noemde, wat betekent dat je een onverzadigbare nieuwsgierigheid naar het leven en een onverminderde passie voor leren moet hebben. Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe sneller ideeën komen, en terwijl ik werk aan een idee, plan ik de volgende alweer. Een werkelijk creatief persoon raakt nooit door zijn ideeën heen.
Diversifieer altijd - het geeft je mogelijkheden (en het redde mijn hachje). Vertrouw nooit op een talent. Al vroeg heb ik de keuze gemaakt voor een portfolio carrière - dat wil zeggen, om mijn tijd te verdelen over lesgeven, grafische ontwerpen maken en schilderen. Op die manier spreidde ik mijn risico’s. Het heeft zeker geholpen toen ik onverwacht een grote belastingrekening kreeg tien jaar geleden. Ik had niet genoeg geld gespaard, dus ben ik simpelweg meer lucratieve druktechniek klussen gaan doen.
Als artiest hoef je niks uit te geven om te groeien. Het kan ongelooflijk duur zijn, maar eigenlijk is er geen reden voor een artiest om ooit te stoppen met werken, omdat je altijd papier en een potlood kan kopen om te schetsen. Je hebt geen geld nodig om geld te verdienen. De lage toelatingseisen voor dit beroep houden in dat het toegankelijk en divers is.
Het heeft geen zin om spijt te hebben. Ik kan het weten - ik heb slechts £200, zo’n €230,-, gekregen voor het ontwerp van Sgt. Pepper. Ik zou mezelf wel kunnen schoppen en er verbitterd over kunnen zijn (ik heb niet eens aandelen in de opbrengst gekregen, ondanks dat de hoes legendarisch is geworden) maar wat heb ik daaraan? Ik moet doorgaan. Richt je op wat je kan doen, niet op wat je niet kan of wat je gedaan zou moeten hebben.
Niemand is immuun voor kritiek…
Het kan wreed en kwaadaardig zijn, en leeftijd en ervaring beschermen je er niet van. Nadat zijn expositie in de Tate Gallery in 1994 de grond in werd geboord, kreeg de vrouw van de Amerikaanse artiest RB Kitaj een aneurysma en stierf. Hij schold op zijn critici, gaf hun de schuld voor haar dood, en pleegde uiteindelijk twee jaar geleden zelfmoord.
… Maar je kan een dikke huid ontwikkelen. Een manier waarop ik aanvallen ontkrachte, was door mijn pensioen aan te kondigen toen ik 65 was. Het opende nieuwe mogelijkheden voor me. De druk was van de ketel en alles wat ik vanaf toen zou gaan doen zou een toegift zijn. Ik heb altijd geprobeerd om gevoel voor humor in mijn kunst te laten zien. Veel mensen zullen me in een hokje geplaatst hebben en gezegd hebben dat ik niet afwisselend genoeg ben. Ik hoop dat ik hun de laatste 15 jaar het tegendeel heb bewezen.
(Bron: dailymail.co.uk)
(Vert.: Tanja van Alfen en Frances Vermeulen)
