Je kunt niet naar Sean Lennon kijken of luisteren zonder aan zijn vader te denken. Het timbre van zijn stem, zijn gezicht en baard, de bril, zijn gevatheid en zelfs het officierstenue dat hij droeg tijdens het uitverkochte optreden in Boston herinnerde aan de voormalige Beatle. En ook hij heeft zijn Yoko, in de persoon van Charlotte Kemp Muhl, in alle opzichten zijn partner als singer/songwriter in de band genaamd The Ghost of a Saber Tooth Tiger.
Het duo - vakkundig terzijde gestaan door trompettist C.J. Camerieri (van Sufjan Stevens’ band) - speelde voor het eerst in deze bezetting en opende in Boston een tour langs vijftien clubs in de VS. Sean (35) gaat duidelijk zijn eigen gang en Ghost is een speelse, zeer onderhoudende band. De gespeelde set duurde 65 minuten en bevatte acht nummers van hun gelijknamig debuutalbum en een cover van Bob Dylan, Girl from the North Country. Lennon en Muhl, beiden gezeten, zongen vaak in fraaie harmonie, zij iets hoger dan hij. Muhl wisselde accordeon en akoestische gitaar af, Lennon speelde ook akoestische gitaar en drumde met zijn voeten. Camerieri ondersteunde hen op de trompet en met effecten.
De muziek bestond uit rustige psychedelische folk-pop. De nummers deden denken aan sobere uitvoeringen van ‘Sgt. Pepper’ of ‘Julia’, met een vleugje ‘Terrapin’ van Syd Barrett en ‘Space Oddity’ van David Bowie. Lennon and Muhl praatten er vermakelijk tussendoor, op hun gemak als stel en als musici. De veelzijdige Lennon was wat nodeloos bescheiden over zijn eigen vaardigheden, misschien door de zenuwen. ‘Ik heb nog nooit zoveel tegelijk moeten doen’, grapte hij, ‘behalve tijdens een kwartetje met drie studiegenoten.’
Ghost hanteerde een ongehaast tempo en schotelde het publiek surrealistische teksten voor, zoals dit couplet van ‘Candy Necklace’: ‘Walls melting like ice in scotch/His face ticks like a pocket watch’ (‘Muren smelten als ijs in scotch/Zijn gezicht tikt als een zakhorloge’). Nummers als ‘Rainbows in Gasoline’, ‘Lavender Road’ and ‘Dark Matter, White Noise’ hadden een wat melancholische lading.
Als de oudere bezoekers vooral kwamen om ‘de zoon van’ te zien, werden ze zeker niet teleurgesteld. De jongeren zagen in ieder geval een primeur van een frisse, boeiende nieuwe band.
(Bron: bostonherald.com)
(Vert.: Frank Kremer)
