Wie was de Vijfde Beatle? Meerdere personen in het Beatleskamp claimen die titel, maar niemand verdient hem meer dan de zachtaardige reus Mal Evans. Hij was er vanaf de eerste dagen in de Cavern tot de implosie van de band in ‘70er jaren.
Evans was overdag een medewerker op een postkantoor en ’s nachts een uitsmijter bij de Cavern Club, toen de manager van de Beatles, Brian Epstein, hem inhuurde als assistent roadmanager samen met Neil Aspinall. Vanaf dat ogenblik waren hij en the Beatles onafscheidelijk. Hij deed mee in drie van hun films, was een getuige bij het huwelijk van Paul McCartney en speelde zelfs orgel op Rubber Soul.
Toen de band was opgehouden met opnemen, werd hij een allround assistent, en werkte met de band tot het definitieve einde.
Evans bleef bij Apple tot 1974, toen hij verhuisde naar Los Angeles, naar verluidt om te werken als producer. Hij verliet zijn vrouw en kinderen en hij trok in bij Fran Hughes, die hij ontmoet had in L.A.’s Record Plant opnamestudio. Keith Moon had Mal ingehuurd om zijn soloalbum te produceren, maar hij had hem ontslagen wegens slechte opnames. Blijkbaar was Evans niet geknipt voor produceren. Hij raakte steeds meer in isolement en werd depressief.
Op 5 januari 1976 belde een dronken, valium slikkende Evans naar John Hoernie, de schrijver van zijn autobiografie, en vertelde hem dat hij en zijn assistent het boek zeker moesten afmaken. De bezorgde Hoernie ging naar het motel/appartement waar Evans was op 8122 West 4th Street om te praten met de duidelijk depressieve man.
Tijdens dat gesprek pakte Evans een geweer op.
Mal was een grote man, een zachtaardige reus. Iedereen zei dat er geen enkele manier was voor Hoernie om hem te overmeesteren. Fran Hughes belde de politie en toen hun arriveerde, stonden de agenten David D. Krempa en Robert E. Brannon tegenover Evans. Toen ze hem zeiden zijn wapen neer te leggen, weigerde hij en de politie vuurde zes schoten af. Mal Evans stierf terplekke.
Tijdens een interview jaren later, haalt Harry Nilsson, Evan’s popster/vriend, herinneringen op aan de bizarre gebeurtenissen die volgden op de tragische schietpartij.
‘Ik kreeg een telefoontje van zijn (Evans) vriendin, die zij dat ze in de gevangenis was, en vastgehouden werd als getuige en dat de politie zojuist Mal had doodgeschoten,’ zegt Nilsson. ‘Dus ik zei, ‘Jeezus! Rustig aan, waar ben je?’ Ze vertelde het en ik ging erheen en haalde haar eruit. Ik bracht haar thuis en gaf haar wat Valium. Mijn vrouw en een andere vriend gingen langs en maakte het appartement schoon. Dat was dapperder dan wat ik gedaan had.
De volgende ochtend, zette ik haar op het vliegtuig naar Philadelphia en ik ging naar Forest Lawn en zei dat ik hier niet echt mee bekend was, maar wat moest er nu gebeuren? Ik zei dat ik dacht dat hij gecremeerd moest worden omdat dat goedkoper zou zijn voor de familie. Dus cremeerden ze hem en terwijl ik naar buiten liep zei ik ‘Trouwens, hoe krijg je zijn as naar Londen?’ Ze zeiden, ‘Nou, we hebben deze kartonnen kokers.’ Ik zei, ‘Je wil echt een moeder het restant van haar zoon sturen in een kartonnen koker? Wat heb je nog meer?’ En zij zeiden, ‘We hebben deze prachtige met diamanten bezette, robijnen, oude… We hebben dit koperen ding hier met smaragden.’ Dus zocht ik een mooie vorm uit die er duur uitzag en die toepasselijk was, en die stuurde ik naar Londen.’
‘Een paar dagen later belde Neil Aspinall van Apple en hij bleef roepen, ‘Harry, Harry! Waar is Mal?’ En ik zei, ‘Nou, ik heb hem opgestuurd.’ En toen zei hij dat ze hem niet konden vinden, dat hij daar niet is, en dat zijn moeder beneden is, en zijn vrouw Lil is er en ze zijn allemaal aan het huilen, wat moet ik ze vertellen? Dus werden er speurders naar beide vliegvelden gestuurd en uiteindelijk kreeg ik een telefoontje van het vliegveld dat ze hem gevonden hadden. Ik vroeg waar, en zij zeiden, ‘In het kantoor van onbestelbare stukken!’’
(Bron: gibson.com)
(Frances Vermeulen)
