Toen de minder bekende bandleden van de Quarrymen (de Liverpoolse band waar drie jonge rock 'n' roll sterren in zaten genaamd John, Paul en George) in 1997 bij elkaar kwamen voor de 40-jarige reünie, vroeg een plaatselijk radiostation een man op de straat wat hij van hun optreden vond.
'Verschrikkelijk!' klaagde de man. 'Deze mannen zijn in 40 jaren niets vooruitgegaan'.
Nou, precies ja, dachten de bandleden. 13 jaar na hun reünie spelen Davis, Len Garry en drummer Colin Hanton nog steeds de skiffle en oude rock 'n' rollnummers zoals ze die speelden toen ze bij elkaar werden gebracht door de destijds 16-jarige John Lennon. Lennon, die op 9 Oktober 70 jaar zou zijn geworden, is het onderwerp van de 30e jaarlijkse John Lennon Tribute dat op vrijdag 12 november plaats heeft gevonden in het Beacon Theatre in New York met gasten zoals Patti Smith, Jackson Browne en Aimee Mann.
Na een voorstelling van de nieuwe Lennon film 'Nowhere Boy', speelden de overgebleven Quarrymen op een podium (nabij Boston) nummers zoals 'I Got a Woman' van Ray Charles, 'That'll Be the Day' van Buddy Holly en twee Beatles nummers die fans kennen van het 'Let It Be' album: 'Maggie Mae' en 'One After 909'. Ze speelden ook 'In Spite of All the Danger', een van de eerste nummers geschreven door Paul McCartney en George Harrison dat ook in de film voorkomt.
Maar de liedjes bleken bijna een bijzaak te zijn. Het publiek bleek zeer nieuwsgierig te zijn naar de verhalen die de groep had over hun korte rol in de formatie van 's werelds grootste rockband.
'We houden het in z'n verband', legde Davis uit, wiens Liverpoolse accent een beetje lijkt op dat van Ringo Starr. The Quarrymen halen herinneringen op en maken grapjes, zei hij. 'Anders zijn we gewoon een stel oude mannen die veel oude liedjes spelen. Volgens mij noem je dat 'shtick' (een gimmick) in Amerika.'
Net als de Beatles treiteren en plagen de originele Quarrymen elkaar ook. Toen Garry, de komiek van de groep, die een tweede carrière als een Monty Python lid had kunnen hebben, noemt de nieuw leven ingeblazen groep een 'unieke niche', waarop Hanton terug kaatst: 'Is dat hetzelfde als een quiche?'
De film 'Nowhere Boy' heeft veel feitjes in de Quarrymen geschiedenis veranderd, zeggen de bandleden. Maar ze klagen niet. 'Het is geen documentaire, er zitten veel fouten in', zegt Hanton, die een carrière maakte in textielwaren. 'Maar als je de algehele sfeer van de film bekijkt, dan hebben ze het best goed gedaan'.
Naast Hanton, Davis en Garry, deden ook Lennons goede jeugdvriend Pete Shotton (die op een wasbord speelde) en Eric Griffiths (die gitaar en banjo speelde) mee aan de reünie. Maar Shotton hield ermee op doordat hij gezondheidsproblemen kreeg en Griffiths overleed in 2005 waardoor de Quarrymen nu een trio is.
Anders dan Hanton bleef de bebaarde Davis zich bezig houden met muziek. Hij deed mee aan de folk herleving van de 60er jaren en speelde bluegrass, Tex-Mex en andere stijlen. Ook Garry bleef muziek maken met als hoogtepunt een belangrijke rol in de productie van 'Come Together' (een Christelijke rockmusical waar oorspronkelijk Pat Boone aan meedeed).
Toen ze voor het eerst bij elkaar kwamen voor de reünie zei Davis: 'Len en ik waren niet zo stijf als de andere jongens'.
Toen de Quarrymen de Beatles werden, verloren Davis, Hanton en Garry hun tiener bandleden uit het oog. Ze kwamen uit de arbeidersklasse en konden zich daardoor moeilijk identificeren met de uiteindelijke status van de Beatles als helden van de tegencultuur.
'Mijn moeder was erg boos over wat John had gedaan met zijn zwarte Rolls-Royce', weet Davis zich nog te herinneren. 'Het had geen wieldoppen en hij maakte het nooit schoon. Ze was echt woedend'.
Maar de mannen waren het er allemaal mee eens dat de internationaal bekende imago's van de Beatles klopten met de jongens die ze ooit hebben gekend. Lennon was de cynische en slimme van de groep. McCartney was sociaal, beetje maf, de diplomaat. En Harrison was stil en in gedachten verzonken.
'Klopt precies' zei Garry.
Toentertijd konden ze niet weten dat hun vrienden zo groot zouden worden, zei Hanton. 'We wisten dat ze best goed waren, maar er waren tientallen, zo niet honderden andere bands in Merseyside'.
'Eigenlijk maken we gebruik van vergaande glorie. Als de Beatles er niet waren, zouden we nu niet hier in deze koude en vieze backstage ruimte zijn!'
(Bron: spinner.com)
(Vert.: Malou Oldenhof)
{qtube vid:=ot5nzXdFTd8 ap:=0}
{qtube vid:=Xer8_1p7jhI ap:=0}
