Zijn associatie met 'serieuze revolutionairen' was kort en wordt zeer betreurd.
Het interview uit 1968 met John Lennon dat ik heb gepubliceerd in de New Statesman draaide om Lennons 'kwade' reactie op een brief waarin werd geschreven dat zijn song Revolution op een ongunstige manier werd vergeleken met het BBC radio dramastuk Mrs Dale's Diary (zie artikel: "Day in the life: Lennon's six-hour interview with student revealed" van 17 december).
In het artikel staat dat Lennon 'woedend' was over de brief in Tariq Ali's radicale dagboek Black Dwarf. 'The Beatles mogen hun imago dan wel hebben veranderd, maar het vuur is niet gedoofd, heeft Lennon gezegd'. En in een brief naar het tijdschrift in januari 1969 maakte Lennon blijk van zijn irritatie, waarin hij zei boos te zijn door 'broers in een oneindig verdomde proza'.
Maar in het gesprek - doordat ik hem de brief liet zien, welke zo betuttelend was dat ik wist dat een reactie zou ontlokken - was Lennon eerst niet geïnteresseerd, wat niet raar is gezien dit de eerste keer was dat hij het zag. Hij las Ali's extreem-linkse artikelen zelden, de open brief naar hem was zelfs een maand voor het interview verschenen.
Maar het idee dat tegen de tijd dat John Lennon was doodgeschoten in 1980, hij 'vrede had gesloten met Tariq Ali en dat hij was teruggegaan naar z'n radicale opvattingen', is onjuist. Het is waar dat Lennon in het begin van de jaren '70, vooral in New York, er linkse ideeën op nahield en z'n tekstschrijven en retorische talenten gebruikte voor gerechtigheid en bevordering van de vrede.
Het is daarom misschien wel passend om de volgende quote te geven uit het interview dat Lennon had met Ali en Robin Blackburn voor Red Mole in 1971: 'Lennon was het eens met Ali toen hij zei dat hij steeds radicaler werd en meer interesse in de politiek kreeg'.
Maar dat was in 1971. Lennons politieke radicalisme heeft maar kort geduurd zoals lezers van zijn boek Skywriting by Word of Mouth (een collectie van geschreven stukken van eind jaren '70) zullen weten.
Lennon heeft spijt van zijn associatie met extreem-links, zoals het hoofdstuk 'We'd all love to see the plan' (een zin uit het nummer Revolution) duidelijk maakt.
In 1978 schreef hij: 'De grootste fout die Yoko en ik hebben begaan in die periode is dat we ons lieten beïnvloeden door de "serieuze revolutionaire" macho's en hun belachelijke ideeën van mensen ombrengen om ze te redden van het kapitalisme en/of communisme (ligt aan hoe je het bekijkt). We hadden aan ons eigen idee moeten vasthouden om aan de vrede te werken: bed-ins, billboards, etc."
Lennons voornaamste gave was het schrijven en opnemen van songs die op manieren communiceren met miljoenen mensen dat geen enkele politieke ideologie - of dat nou links of rechts is - ooit zou kunnen.
In het boek dat ik momenteel schrijf over de relatie tussen Lennons nummers en zijn leven, onderzoek ik de communicatiekracht van zijn muziek. Het boek heeft ook als basis de herinneringen die ik heb van 75% van het Lennon interview dat nog bekend moet worden gemaakt. Uw verslaggever kon niet weten dat wat verscheen in de New Statesman weinig lijkt op de "volledige versie".
(Bron: guardian.co.uk/Maurice Hindle - GB)
(Vert.: Malou Oldenhof)
