Welke beroemdheid maakt zich er niet schuldig aan?
De vraag- en antwoord-sessies waarin fans ze het hemd van het lijf mogen vragen en waarbij ze eerlijk antwoord geven op persoonlijke of filosofische vragen. Een vorm van klantenbinding waar menig onderneming nog iets van kan leren! We zijn immers dol op de anekdotes, herinneringen en persoonlijke verhalen van onze helden.
Beatlesfans vormen daarop geen uitzondering en Paul McCartney – grootmeester van de positieve PR – weet dat. Geen wonder dan ook, dat hij regelmatig op zijn website en Twitter aankondigt dat het weer tijd is voor een onvervalste ‘Q&A’. Fans, kom maar op met de slimme, intelligente en doordachte vragen!
Op dat soort momenten dacht ik altijd: ‘Ehhhh… ik weet niets.’ Niet dat ik überhaupt de illusie had dat mijn vraag uitgekozen zou worden (je kunt mij niet wijsmaken dat echt iedere vraag zomaar gesteld mag worden), maar ik kon gewoon niets zinnigs bedenken. Blanco. (Tenzij op ‘wat is je lievelingskleur?’ een opzienbarend antwoord zou komen, maar dat lag niet echt in de lijn der verwachtingen.)
Maar laatst wist ik het ineens!
Ik hoef namelijk niet beroemd te zijn, zoals Paul dat is. Ik hoef geen geniale componist te zijn, zoals Paul dat is. Ik hoef zelfs niet zo’n briljante muzikant te zijn, zoals Paul dat is (mijn ritmegevoel is gewoon lachwekkend). Maar ik wil potverdorie wel gewoon zo’n vegetariër zijn als Paul dat is!
Ik heb het namelijk geprobeerd, vegetariër zijn. Op mijn veertiende dacht ik: laat ik ook maar eens stoppen met vlees eten. Mijn broertje had jaren eerder al het goede voorbeeld gegeven (dode dieren zijn zielig!) en als spiksplinternieuwe Beatlesfan was ik natuurlijk al snel geïnspireerd door opper-vegetariër Paul McCartney. Dus vlees en vis werd resoluut van het menu geschrapt en zo werden er door mij heel wat kippen-, koeien-, varkens- en vissenlevens gespaard.
Ik vond het fantastisch om vegetariër te zijn! Zelfs op vakantie in een vleeslievend landen als Kroatië bleef ik stug volharden in mijn principes – ondanks dat ik tijdens een barbecue een bord met plakjes kaas en rauwe, witte kool kreeg voorgeschoteld en toch wel iets afgunstig naar de gegrilde vissen en steaks moest kijken.
Jarenlang ging het goed, tot ik op een dag eens doorgemeten werd om te zien of mijn lichaam wel de vitamientjes en mineralen binnen kreeg die het nodig had. De uitslag viel me rauw op mijn dak. Nee, het ging helemaal niet goed! Allerlei organen kregen te weinig bouwstoffen en mijn nieren stonden zelfs in een soort shut-down-stand. En die mitralisklepinsufficiëntie die een paar jaar eerder ontdekt was? Die kon wel eens heel goed dezelfde oorzaak hebben.
Ik moest weer vlees gaan eten. En snel een beetje!
Blijkbaar zitten er in vlees stoffen die mijn lichaam nodig heeft om te functioneren. Maar wat ik me dan afvraag: waarom heb ik dat nodig, terwijl anderen al decennia lang probleemloos vegetariër kunnen zijn? Ik wil ook!
Dus Paul, mijn vraag aan jou is dan ook:
“Waarom jij wel en ik niet? Wat is jouw geheim?!”
Laura Alblas
