Toen de Beatles hun horizon verruimden kreeg Paul McCartney, meer dan de anderen, belangstelling voor klassieke muziek, en dat resulteerde in de arrangementen voor strijkinstrumenten van producer George Martin voor songs als ‘’Yesterday’’ en ‘’Eleanor Rigby.’’ Maar pas in 1991 schreef hij zijn eerste lange klassieke compositie, het Liverpool Oratorio, in samenwerking met componist/dirigent Carl Davis.
David en McCartney waren vrienden geworden in de late jaren ’80, toen het Royal Liverpool Philhamonic Orchestra een speciale compositie zocht om het 150 jarig bestaan te vieren. De man die het programma van het orkest samenstelde vroeg aan Davis enkele ideeën toen de componist voorstelde een samenwerking aan te gaan met McCartney die, als voormalige Beatle, wellicht het beroemdste voortbrengsel was van de Engelse stad.
‘’Ze vroegen allen maar iets voor de 150e verjaardag van hun orkest, weet je. We hadden ze een klein strijkkwartet kunnen geven , iets van drie minuten… hartelijk bedankt en een fijne verjaardag,’’ zei McCartney toen hij zijn muziekstuk schreef. ‘’Het begon net tot me door te dringen dat we iets groots ondernamen : anderhalf uur, acht delen en alles erop en eraan.’’
‘’Alles erop en eraan’’ betekende dat de compositie van McCartney en Davis uitgevoerd zou worden door het stadsorkest, meerdere koren en wereldberoemde solisten, en dat allemaal in de Liverpool Cathedral.
McCartney maakte zich niet het middelpunt van het Liverpool Oratorio, maar hij greep terug op zijn opvoeding in de arbeidersstad. De hoofdfiguur uit het werk , Shanty, wordt in 1942 geboren in Liverpool, in hetzelfde jaar als Paul. De lijfspreuk van de school –‘’Niet voor ons zelf maar voor de hele wereld’’ komt voor in de tekst.
Het Liverpool Oratorio was klaar voor de eerste uitvoering voor de 150e verjaardag van het RLPO, in 1981. Met McCartney als toehoorder en Davis als dirigent werden de uitvoeringen gefilmd en opgenomen (met als gevolg een tijdelijke stroomuitval in de kathedraal op de avond van de première door alle generatoren). En dubbel cd kwam uit op 7 oktober 1991 in Groot-Brittannië en op 22 oktober in de Verenigde Staten.
De première was een succes en het stuk werd over de hele wereld uitgevoerd. Ondertussen bereikte het album de klassieke hitparade in zowel de UK als in de VS, en kwam zelfs voor in de pop-elpee hitparade in beide landen (op 36 in de UK, op 177 in de VS).
Hoewel het album, ook al was het klassieke muziek, succes had in de verkoop was de muziekpers niet onder de indruk. Sommigen vonden dat McCartney probeerde een ‘’serieuze musicus’’ te zijn, anderen vonden dat het werk veel te lang was en niet oorspronkelijk en dat het in lyrisch opzicht te kort schoot.
McCartney leek zijn stoomcursus in klassieke muziek te waarderen met Davis die verder werkte aan muziek voor film en tv en ook aan een orkestplaat met Beatles melodieën.
Met een klassiek album in zijn bezit begon de rockster met tussenpozen te werken aan ander symfonisch materiaal in zijn popalbums.
(Bron: ultimateclassicrock.com)
(Vert: Theo de Wit)
