Oldies voor oldies in Californië: Mark Coenen was op Desert Trip
Mark Coenen trok naar Desert Trip om zijn helden Bob Dylan, Neil Young, The Rolling Stones en Paul McCartney aan het werk te zien. Zijn verslag van de derde dag leest u hier.
Op dag drie is het nog heter dan op dag 1 en 2. Tripple digit territory heet dat hier: in Fahrenheitgraden zijn we de honderd voorbij. Een kloeke 38 graden celsius.
Tappelings loopt het zweet over onze ruggen. Iedereen heeft een rooie kop.
Meisje dragen een wuft vermoeden van kleding al moet ik het eerste bovenstuk van een badpak nog tegenkomen.
Zedig volk, die Amerikanen. Als er volk bij is, tenminste.
Forniceren doet men liever in het donker op de camping, in zo'n geairconditonede Silver Bullet die meer CO2 uitstoot dan een straaljager.
Iedereen troept samen in de gigantische fototent: niet alleen om een unieke staalkaart te zien van 50 jaar rockfotografie, maar ook omdat daar airco is. En koele witte wijn. Het is er drukker dan op de Meir op zaterdagmiddag tijdens de solden.
Voor velen was het hoogtepunt van Desert Trip: de passage van McCartney.
Die gaat voor vele paardestaarten de geschiedenisboeken in: Macca is, met zijn dankzij de botox nog zeer stiff upper lip, een lieveling van heb ik jou daar. Kwart van de Beatles, je zou voor minder. Opvreten zouden ze hem. Macca is zo'n indeale schoonzoon dat ik hem er sterk van verdenk in den duik een sm-fixatie te hebben en een waardevolle collectie tepelklemmen. Hoe kan je anders begrijpen dat hij aan zijn ex Heather Mills 14 miljoen pond meegaf bij de scheiding? Dat een mens op één been niet kan staan weze bekend, maar er zijn grenzen.
Collectief geheugen: het is iets raars. Zouden ze hier ook allemaal opgegroeid zijn met de dubbele rode en de dubbele blauwe? "Ik zie best wanneer jullie het goed vinden", zei Macca. "Als we een oud nummer spelen dan kijk ik in een sterrenhemel van oplichtende iPhone-schermen. Als ik een nieuw nummer speel dan is de wei één zwart gat."
Over zwarte gaten gesproken: het enige gsm-scherm dat ik heb zien oplichten tijdens het concert van Dylan was dat van zijn manager, die pizza's bestelde voor de hele ploeg.
Het verhaal achter het podium gaat dat Dylan zich eigenlijk te goed vond om te openen voor de Stones en ook moeilijk deed over zijn loonbrief.
De headliners krijgen hier - het is nog een lange weg, Bazart - tussen de 7 en de 10 miljoen dollar, en de voorprogramma's een schamel miljoen. Dollar. Om één keer te spelen dus.
Jagger zijn eerste woorden waren vrijdagavond dan ook "Welcome to the Palm Springs retirement home for gentle English musicians".
Dylan en de Stones hebben altijd al een rare relatie gehad. Toen Dylan Richards voor het eerst tegenkwam begin jaren zestig moet hij fijntjes gezegd hebben: "Iedereen kan Satisfaction schrijven, maar Mr Tambourine man maken kan alleen ik".
Dat is natuurlijk om moeilijkheden vragen. De wraak na 50 jaar is zoet.
Laaiend enthousiast is men in de perstent ook over everybody's favorite Canook Neil Young, de paardenstaart suprême, die op zijn eentje en als eerste ook blijk gaf van maatschappelijk engagement.
Dylan had gewoon zijn rekeningnummer doorgegeven.
Indianen, moeder aarde, Trump, racisme, de pijplijn in Arizona, vrouwenrechten: over alles heeft hij een mening die hij, goedgemutst, naar het publiek overbrengt.
"I know who's to blame, it's all those people with their funny names".
Hij heeft ter illustratie daarvan het podium vol teepees gezet. Hij steelt ook moeiteloos de show als hij Macca komt opnaaien tijdens A day in the life en daarna een aarde verschroeiende solo uit zijn Old Black perst tijdens Why don't we do it in the road.
Good fun was had by all.
'Ik kan tenminste tegen de kleinkinderen zeggen: bompa lawijt was er de eerste keer'
Het waarlijk fabelachtig soundsystem van Desert Trip zorgde voor de rest: een concert waaraan je je kan vastklampen als de winterdepressie weer in het land is. Young was bijzonder goed bij stem en beschikt dankzij Promise of the real over een begeleidingsband die kan scheuren en meerstemmig kwelen tegelijk.
Dat loepzuivere, krachtige en toch subtiel gelaagde geluid speelde dan weer niet in de kaart van Macca, die soms klonk als een kraai met laringitis, en zeker niet in de schuppen zot van Keith Richards. Zijn gitaar zat zo vooraan in de mix dat alle fouten pijnlijk goed te horen waren. Ik ben halverwege gestopt met tellen.
De Stones beginnen nog altijd nummers zonder te weten waar ze gaan eindigen: als het freejazz zou zijn dan zou ik het snappen. En Charlie Watts ook.
Zou dit echt a once in a lifetme opportunity zijn geweest? Ik hoop van wel, anders kan ik het wel schudden bij de hoofdredactie van uw krant.
Maar ik hoor nu toch al geruchten dat deze melkkoe misschien nog wel een extra dracht in zich heeft. Sory bij voorbaat, An.
Coachella en Oldchella vullen elkaar sociodemografisch perfect aan en wie zegt er nu nee tegen een eenmalige fee van 10 miljoen dollar? Alleen die Dylan laten we thuis.
Ach wat zou het. Ik kan tenminste tegen de kleinkinderen zeggen : bompa lawijt was er de eerste keer. En vergeleken met Desert Trip was dat Woodstock of hoe heette dat alweer een braderij.
Die klein mannen geloven toch alles.
Zo heeft The Who het ervan afgebracht:
Zondagavond waren het twee werelden tegen elkaar: net zoals in de jaren zestig.
De mods tegen (art-)rockers.
Eerst mogen die met hun brommerkes van de Who. Daarna zij die hebben doorgeleerd aan de kunstacademie.
Roger Daltrey, die steeds meer op een kruising tussen een poedel en Michael Caine begint te gelijken, heeft van alle zangers dit weekend de grootste klep en de hardste stem. Hij zit er soms een halve toon naast, maar een kniesoor die daar op let.
Na elke song staat zijn hemd wat meer open. Ook Townshend heeft zijn hemd à l'Italienne, met een dikke mafiaketting rond de nek. Daar zal hun recente tour in Italië wel voor iets tussenzitten.
In de Pit staat zowat half Hollywood uit de bol te gaan: Sean Penn (met een t-shirt van Roger Waters), de halve Fleetwood Mac, Tommy Lee van Pamela Anderson en Motley Crüe, Michael Douglas en Cindy Crawford doen een dansje.
In de Olympische Spelen der Toch Al Wat Ouder Wordende Groepen hier in Indio gaat The Who grandioos voor goud. Ze spelen veruit de hardste set, met een Townshend in waarlijke topvorm, zowel verbaal ("Good luck with the elections", met een lachje) als muzikaal. Moeiteloos verbreekt hij het wereldrecord molenwieken op de gitaar, dat al sinds 1966 op zijn naam staat trouwens.
Heerlijke set, met eigenlijk alleen maar hoogtepunten. De Stones zijn belangrijker in de popgeschiedenis, maar in de woestijn worden ze grandioos naar huis gespeeld. Baba O'Reilly, We won't get fooled again, Behind blue Eyes, My Generation natuurlijk (al vroeg in de set) I can see for miles, Bargain, en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. En hoe ouder hij wordt hoe zo mogelijk nog meer Pete Townshend op (pdw) begint te lijken.
Die zou waarschijnlijk gezegd hebben: "Piepke, dat hebt ge vanavond goed gedaan. Pintje? En gaat gij ook met de moto naar huis?"
En Roger Waters, die klonk zo:
One of these days I'm going to cut you into little pieces: Roger Waters is going for the kill. Hij ziet er een beetje uit als George Clooney met meer spieren en dirigeert zijn uitgebreide gezelschap op het podium als een generaal uit de Tweede wereldoorlog.
'Eeuwig jong zijn: wie wil dat eigenlijk?'
Het geluid is voor de laatste keer dit weekend van een verbluffende quadrofonische kwaliteit en de vloeistofdia's die op de schermen worden vertoond zijn ook niet gewoon. De toon van de set is dreigend, men kijkt serieus en er komt geen "Hi fuckers how are you doing", zoals Pete Townshend het concert van de Who introduceerde.
Wereld van verschil. Het publiek, dat dankzij de tropische temperaturen en de weed van een goed jaar al helemaal mellow is geraakt niet meer overeind.
Waters staat er ook maar wat te staan: de beleving is ver te zoeken. Het publiek wil zwetende muzikanten zien die grimassen trekken, geen diavooorstelling met een boodschap.
Tot hij tegen het einde van de set Pigs inzet (uit Animals) en dat illustreert met beelden van Trump met borsten - ik verzin niks- en de woorden Fat chance en Charade.
Dat valt hier niet goed, raar maar waar. Waarmee bemoeit die Engesle bonenstaak zich, hoor je de mensen denken. Het is een malloot, the Donald, maar het is onze malloot. Foutje, Rog.
En zo eindigt het Woodstock onder dokterstoezicht, zoals Ellen Degeneres Desert Trip noemt, met een lichte kater.
Terwijl de tekst van Waters' Shine on you crazy diamond eigenlijk perfect deze unieke driedaagse samenvat:
"Remember when you where young, and shone like the sun?"
Want eeuwig jong zijn: wie wil dat eigenlijk?
(Bron: De Morgen)
