In Parijs gaf de 73-jarige Paul McCartney een drie uur durende masterclass in vakmanschap, geschiedenis én ontroering. In een uitverkocht Bercy spande Macca de verwachtingen voor Pinkpop (12/6) en Rock Werchter (30/6) daarmee nog wat hoger.
Eind deze maand wordt McCartney voor het eerst op een festival in de Benelux verwacht. Voor Herman Schueremans was PiekenPaul "de nummer één op zijn wishlist", maar ook "een van de laatste grootheden die in de rijke festivalgeschiedenis van Werchter nooit op bezoek is geweest".
Voor jeugdige fans van Kanye West staat Paul McCartney dan weer bekend als de protegé van Yeezy: iemand waar we in de toekomst vast nog veel méér van zullen horen - of dat is toch wat de trollen op sociale media u na de release van 'FourFiveSeconds' wilden doen geloven.
Datzelfde muzikale niemendalletje met Rihanna en West passeerde ook de revue in Parijs, maar het mocht van meet af aan duidelijk zijn dat de Brit méér gensters zou slaan met songs van de Beatles, Wings en een handvol opmerkelijk solowerk.
ADVERTISING
inRead invented by Teads
Vinger en balsem op de zere wonde
Share
Voortdurend schipperde Macca tussen sentiment, nostalgie en euforie
"Parijs is altijd geweldig," sprak Macca met zachte stem voor hij de Beatles-classic 'I've Got A Feeling' inzette. "Maar deze keer is het nog specialer. Ik hoop dat jullie vanavond veel plezier maken. Jullie verdienen het."
Méér woorden maakte de pop royalty niet vuil aan de olifant in de woonkamer. De trauma's van de lichtstad na de aanslag op de Bataclan waren voelbaar nog niet verwerkt, merkte je in de Parijse arena. Subtiel drukte McCartney een vinger op de zere wonde, maar tegelijk bracht hij balsem aan.
Klinkt u dat wat wollig in de oren? Ach, u had er gewoon bij moeten zijn: voortdurend schipperde Macca tussen sentiment, nostalgie en euforie. Zo droeg hij heel wat songs op aan alle dierbaren die hem vroeg of laat ontvallen zijn: John Lennon werd bedacht met een vertederend 'Here Today', waarin hij postuum een gesprek voerde met zijn doodgeschoten groepsmakker.
Nadien liet hij zijn stem - breekbaar als porselein - ook nog waaien doorheen en flard 'Give Peace A Chance'. "Yeah, one of these days," voegde McCartney er nog aan toe. Véél hoop klonk er niet door zijn stem.
Aan George Harrison haalde hij dan weer een fraaie herinnering op door het onsterfelijke 'Something' in te zetten op ukelele - ooit speelden ze die song zo achter gesloten deuren. En ook de vijfde Beatle, George Martin, werd niet vergeten: aan hem droeg McCartney de Beatles-classic 'Love Me Do' op.
Macca's vrouw Nancy Shevell kreeg op haar beurt de wat zoetsappige ballad 'My Valentine' opgespeld. Die song is bepaald geen hoogvlieger in McCartney's omvangrijke oeuvre, maar toen de song op de backdrop elegant uitgebeeld werd in doventaal door Natalie Portman en Johnny Depp, moest zelfs de sikkeneurigste criticaster even slikken. Net als tijdens een prachtig 'Maybe I'm Amazed' dat als eerbetoon aan Linda McCartney werd opgevat, waarbij een vergeeld strandkiekje van Paul McCartney uit de jaren zeventig tot leven kwam.
Sixties survivor
Zelfs Jimi Hendrix werd niet vergeten, toen een likje 'Foxy Lady' aan de Wings-cover 'Let Me Roll It' werd toegevoegd. Zonder woorden gaf McCartney daarmee overigens fijntjes aan dat hij vandaag een uitzonderlijk lijstje van sixties survivors aanvoert. Een lijst met bejaarde, vermaarde, en vaak ongeëvenaarde artiesten als de Stones, Bob Dylan, Paul Simon, Brian Wilson of The Who, die nog steeds beantwoorden aan de lokroep van het tourleven.
Eerlijk? Dat Macca ver na pensioengerechtigde leeftijd nog steeds het podium opzoekt, zou makkelijk meelijwekkend kunnen ogen. Maar deernis bleek allerminst op zijn plaats bij deze held uit vervlogen tijdperken. Bewondering leek méér op zijn plaats. Macca hoeft het immers al làng niet meer voor de poen te doen, ondanks een vechtscheiding in het recente verleden.
En niemand die het de popster kwalijk zou kunnen nemen, indien hij besloot om op zijn lauweren te rusten, zijn haar niet langer te verven en zich op zijn oude dag terug te trekken op een landgoed in de Britse countryside.
Aan het eind leek hij minder pompaf dan zijn zeventienduizend toeschouwers
Desondanks besliste McCartney om drie uur lang - yep, dat las u goed - een marathon te houden waarin hij tot in de laatste rechte lijn kwiek over het podium bleef struinen. Méér nog: aan het eind leek hij minder pompaf dan zijn zeventienduizend toeschouwers. Toegegeven: Macca's stem is de laatste jaren een tikje breekbaarder geworden. Dunner ook, met een lichte rasp. Maar die fragiliteit speelde juist in zijn voordeel tijdens het wondermooie 'Blackbird' of 'Yesterday'.
De titel van zijn tour, One on One, suggereerde een vergelijkbare graad van intimiteit. Klinkt natuurlijk grotesk in een stadium waar 17.000 toeschouwers elkaar kwamen verdringen. Maar met die songs wist hij wel degelijk aan gevoelsmatige schaalverkleining te doen. On-waar-schijn-lijk.
Schurfthekel, maar meekwelen zul je
Die hoogtepunten stonden in schril contrast met de luidruchtige spektakelmomenten die vast beter uit de verf zullen komen op een festival in uw buurt: 'Back in the U.S.S.R.' scheurde je trommelvlies nogal lomp aan flarden, terwijl het hele aanwezige arsenaal en budget aan licht-en-vuurwerk verbrast leek aan 'Live and Let Die'. Bijna nét zo luid, maar veel meer genietbaar was dan weer het "na-na-na-"koortje tijdens 'Hey Jude'. Opmerkelijke vaststelling: zélfs als je doorheen de jaren een schurfthekel ontwikkeld zou hebben aan sufgekauwde classics als 'Hey Jude', 'Let It Be' of - horresco referens - 'Ob-La-Di, Ob-La-Da', toch betrapte je jezelf op een beaat meekwelen tijdens die tijdloze songs.
De meeste liedjes klonken in Parijs overigens even vertrouwd als McCartney's Hohner-bas oogde: hymnes als 'Can't Buy Me Love' of opener 'A Hard Day's Night' - dat hij een halve eeuw niet meer gespeeld had! - verschilden nauwelijks van de oorspronkelijke sixties-opnames. Maar net zo goed verraste Macca met het relatief obscure 'Temporary Secretary': een elektropopdeuntje met een synthlijntje dat gelicht leek uit een 8-bit Nintendo game en na 1983 een nieuw leven ging leiden bij dj's en remixers.
Even fijn klonk ook de semi-akoestische versie van 'In Spite of All the Danger', het eerste nummer van The Quarrymen, de band die Lennon aanvoerde toen de twee elkaar ontmoetten als tieners in de jaren vijftig. Om nog te zwijgen over de indrukwekkende psychedelische roes die opgewekt werd tijdens 'Being for the Benefit of Mr. Kite!', een wat ondergesneeuwd pareltje van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Hadden we het al eerder gezegd? On-waar-schijn-lijk.
Nog méér hoogtepunten voor de geest halen? Een makkie. Maar uw tijd is kostbaar. Dus om kort te gaan: in Parijs beleefde Macca artistiek eerherstel, voor alle Beatles-fans die zich in dweperige Lennon-verheerlijking blijven verliezen of die niet geloven in geriatrisch genie.
Ook als survivor en geschiedenisleraar kent geen artiesten vandaag hun gelijke in McCartney. Mis uw afspraak met de geschiedenis niet in Werchter.
(Bron: De Morgen – dinsdag 31 mei 2016)
Reacties
RSS lijst met reacties op dit artikel