PAUL MCCARTNEY, MIJN HELD

 

Een optreden van Paul in London is natuurlijk hartstikke bijzonder. Behalve dat de stad zelf al geweldig is, heb ik het idee dat de mensen er allemaal net iets gekker zijn. Op weg van de metro naar het stadion liep je langs diverse grote posters van Paul, waar iedereen fanatiek foto’s van maakte. De sfeer was daar al heel gemoedelijk en relaxt, met een bijna voelbare buzz van de verwachting over wat er komen zou. Er waren veel mensen met T-shirts en sweaters van Paul, Wings of The Beatles, maar ik zag ook twee mensen die een T-shirt met John erop aanhadden. Direct in de O2 stonden diverse stands met merchandizing, maar toen ik zag dat een programma 20 pond kostte, ben ik meteen doorgelopen. (Ik ben wel benieuwd om te zien wat het in Amsterdam kost!)

 

Wij zaten hoog bovenin, en met een simpele iPhone zijn de foto’s dan ook niet bijzonder. Aangezien we ruim op tijd waren, was het even wachten voordat het concert begon. Het leuke was dat ze tijdens het wachten muziek van Paul speelden, eerst een lange dj-mix van allerlei nummers, en daarna covers door diverse artiesten. We kwamen al helemaal in de stemming!

 

Volgens de ticket startte het programma om 8 uur, en het begon weer met een foto/video-collage die op de schermen naast het podium werd vertoond. En precies om half 9 werden het geluid en de lichten gedimd, en kwam de band met Paul het podium opgelopen. Rustig, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, en de O2 ontplofte bijna. Hij opende met ‘Eight Days a Week’, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk niet veel heb meegekregen van het begin, omdat ik helemaal in het moment zat, en als een ouderwetse Beatlesfan heb gewhoohood en heb meegezongen.

Hij heeft zo’n 38 nummers gespeeld, en natuurlijk zitten daar de vaste favorieten bij zoals ‘Band on the Run’, ‘Let it Be’, ‘Hey Jude’ en ‘The Long and Winding Road’. Een primeur die avond was de eerste live-uitvoering ever van ‘Temporary Secretary’. Er kwamen drie nummers van het album New voorbij, plus ‘My Valentine’ (for Nance, en hij had het nummer al ingezet, toen hij stopte om dat nog even te zeggen), en ‘Hope for the Future’. Dat was echt wel het minst geliefde nummer, en het grappige was dat hij na afloop van dat nummer zei dat ze op het podium aan de hand van de iPhone-activiteiten in de zaal precies kunnen zien bij welk nummer de interesse van het publiek wegzakt. “But we like to do this one anyway.” Al die nieuwe nummers betekende dat er een paar golden oldies zijn gesneuveld, zoals ‘Jet’, ‘Get Back’ (alhoewel hij die blijkbaar zondagavond wel weer heeft gedaan) en ‘A Day in a Life’. 

 

Wat waren voor mij de hoogtepunten? Eigenlijk alles wel, behalve ‘Hope for the Future’. Elk nummer heeft z’n eigen emotionele waarde voor mij, en vooral de nummers die je nog niet of niet zo vaak live hebt gehoord, zijn bijzonder. Voor mij waren dat ‘Nineteen Hundred and Eighty-five’, ‘Listen to What the Man Said’, ‘Maybe I’m Amazed’ (voor Linda), ‘Queenie Eye’, ‘Lovely Rita’ en ‘Another Day’. Nummers als ‘All Together Now’ en ‘Ob-La-Di’ zijn gewoon een feestje. Paul was ook goed bij stem, er waren alleen wat haperingen bij ‘Here Today’ en ‘Maybe I’m Amazed’, maar dat heeft misschien meer met zijn emotie te maken.

 

Hij heeft veel gepraat tussen de nummers door, de verhalen die hij altijd verteld bij bepaalde liedjes, maar hij was ook erg geëngageerd met het publiek voor in de zaal. Hij heeft diverse keren met z’n arm boven z’n hoofd gestaan om de zaal in te turen, en gepraat tegen diverse mensen. Zo riep hij een keer, voordat hij een nummer begon, tegen iemand in de zaal: “This one’s for you, I have no idea what you were shouting.”

 

Natuurlijk ook weer het verhaal over de borden die de mensen gedurende de show omhoog houden. Deze keer werden er een man en een vrouw uit het publiek het podium opgehaald, die een bord hadden opgehouden met: “Please sign my wife.” En Paul heeft z’n handtekening op de rug van de vrouw gezet. Dus voor degenen die in Amsterdam in de zaal staan: neem een opvallend bord mee, en wie weet word je eruit gepikt.

 

Het begint traditie te worden om in London bij een toegift een andere artiest te laten meespelen. De vorige keer dat ik in London was, was dat Ronnie Wood, deze keer was het Dave Grohl, die heel enthousiast meespeelde bij ‘I Saw Her Standing There’. Ook dat werd erg gewaardeerd door het publiek.

 

Al met al een geweldig concert, een geweldige ervaring, en ik ben heel benieuwd hoe het in Amsterdam zal zijn.

 

En als je dan toch in London bent, dan ga je (die zaterdagmiddag) nog even naar Abbey Road naar het zebrapad en de studio kijken (met nog tientallen andere fans), en loop je nog even door z’n straat. Daar stonden zo’n acht mensen met een camera in de aanslag, maar niemand wist eigenlijk of Paul thuis was, dus zijn we daar niet lang blijven hangen.

 

Plus op zondagmorgen nog even een Beatleswalk gedaan met Richard Porter. Een aanrader voor iedere Beatlesfan. Hij doet twee verschillende walks, en die van zondagmorgen ging onder andere langs het kantoor van Paul, de Trident-studio waar ‘Hey Jude’ is opgenomen, en 3 Saville Row, waar het Apple-kantoor was gevestigd en waar de Beatles hun beroemde rooftop concert hebben gegeven. Voor meer informatie zie www.walks.com.