TOM ROBBINS OVER THE BEATLES EN 'HEY JUDE'

 

"Eind augustus 1968 reed ik 's middags naar huis vanuit mijn weekendbaan bij een krant in Seattle. Ik luisterde naar de autoradio en de dj kondigde de nieuwste single van the Beatles aan. Ik wist niet wat ik precies verwachtte, maar zeker niet iets als Hey Jude. Het was tegelijkertijd triest en extatisch, het duurde meer dan zeven minuten, en de laatste vier minuten waren enkel 'Nahhh-nah-nah-nh-nah-nah-nahhh'. In die tijd woonde ik 2,5 uur rijden van Seattle in South Bend, Washington, waar ik bezig was met het schrijven van mijn eerste novelle, 'Another Roadside Attraction'. De volgende dag vroeg ik me af of ik het nu had gedroomd, dat Hey Jude. Er waren geen platenzaken in South Bend, een klein vissersdorpje, maar gelukkig waren er enkele radiozenders uit Seattle die het nummer speelden, dus ik kon er onderweg steeds naar luisteren.

 

Eigenlijk luister je niet echt naar Hey Jude. Het is meer zoals een Indiase raga, het omhult je en uiteindelijk mondt het uit in een non-verbale extase. Het had de capaciteit om je in je eigen excentrieke stemming te krijgen, en hoewel het arrangement me net zo raakte als de boodschap, identificeerde ik me ook met de drie thema's in de tekst: vrijheid, transformatie en feest. Transformatie als in 'a sad song and make it better', bevrijd jezelf van altijd maar je gevoelens wegstoppen, en vier het bestaan. Alle drie de thema's maakten al deel van mijzelf uit, maar destijds luisterde ik veel naar blues, en in plaats van het treuren over iemands problemen, was hier Paul die Jude aanmoedigde - John Lennon's zoon Julian, en tegelijkertijd ook ons, om tegenslagen bij de strot te grijpen en het 'beter te maken'. Het was anti-blues.

 

Uiteindelijk, echter, was dat advies ondergeschikt aan de muzikale complexiteit en stoutmoedigheid. Het leek erop dat the Beatles hun definitie van popsong aan het uitbreiden waren, op hetzelfde moment dat ik probeerde de kloof tussen populaire en zogenaamde serieuze fictie probeerde te dichten. 

 

Als ik het nummer vandaag de dag hoor, vind ik het deels vooral nostalgisch, een herinnering aan een tijd waarin een hele generatie probeerde om dingen 'beter, beter, beter' te maken."