Ruim 30 jaar geleden liep de Japanse fotograaf Kishin Shinoyama door Central Park met een van de beroemdste stellen van de wereld.
Het was tegen zonsondergang, herfst; ze zaten op een bankje precies voor de vijver, omringt door bomen met een vleugje skyline van New York zichtbaar in de verte, inclusief het gebouw waar zij woonden. Hij vroeg hen te kussen, en hij drukte af. Drie maanden later, op 8 December 1980 werd John Lennon fataal beschoten bij de ingang van de Dakota, thuis voor hem en zijn vrouw, Yoko Ono. Maar drie weken voor Lennon’s dood, verscheen Shinoyama’s foto van John en Yoko’s kus bij de vijver in Central Park op de hoes van wat hun laatste studio album zou zijn, “Double Fantasy”. Shinoyama maakte natuurlijk meerdere foto’s die dag, — om precies te zijn 800 in totaal — maar veel daarvan is nooit eerder vertoont, tot nu, ter gelegenheid van Taschen’s komende publicatie van “Kishin Shinoyama. John Lennon & Yoko Ono. Double Fantasy” ($700,-) deze maand.Het boek was Ono’s idee, Shinoyama legt het per e-mail uit, door middel van een tolk ( hij spreekt geen Engels ). Het was naar aanleiding van een expositie in Tokyo in 2010 waar de 30ste verjaardag van het album werd gevierd . “Er waren veel foto’s die Yoko dertig jaar niet meer gezien had,” vertelt hij. “Ze zei tegen mij, ‘Bedankt dat je foto’s hebt gemaakt van mijn gelukkigste tijd. Als we nu eens een fotoboek met deze opname’s maken ?”
Drie decennia eerder, waren ze begonnen met fotograferen in de studio waar Lennon en Ono aan het opnemen waren, voordat ze in het park terecht kwamen, waar Ono 'een cover foto' wilde laten maken. De eerste van die serie was hem.
Hoewel hij nerveus was om de voormalige Beatle te ontmoeten, zoals Shinoyama zich herinnert in de video, werd hij op zijn gemak gesteld door hoe toegankelijk Lennon was: “Hij was zo aardig en lief.” Het zette de sfeer voor de dag. “ Ik heb niet geprobeerd om in hun privé leven te stappen, “ herinnert Shinoyama zich nu. “Ik wilde niets verstoren en wilde zijn tedere en zachte persoonlijkheid stilletjes vangen, zodat ik hem op een natuurlijke wijze vast kon leggen, en niemand geloofd zou hebben dat we elkaar nog nooit eerder ontmoet hadden.”
De opname’s opnieuw bekijkend bracht Shinoyama terug naar het moment dat hij van Lennon’s dood hoorde. “Ik was op mijn kantoor,” herinnert hij zich. “Opeens begon mijn telefoon te rinkelen, mensen van de kranten en TV belden. Ik was te geschokt om ook maar iets te doen.” Het leek wel of iedereen in Tokyo een reactie wilde van een van de laatste Japanners die John en Yoko persoonlijk ontmoet had. “Ik heb mijn gevoelens eerlijk verteld,” zegt hij. “De hoes van de ‘Double Fantasy” plaat lag voor mij toen. Ik had hem in kleur genomen, maar de hoes kwam uit in zwart-wit. Ik vroeg me af waarom ze het veranderd hadden.”
Shinoyama heeft een fotografisch bewustzijn over de vergankelijkheid van tijd. Zoals hij in de video vertelt , “Elk moment verandert ogenblikkelijk — het wordt het verleden, weet je.” Als hij nu naar zijn foto’s kijkt, ziet hij er dan iets in wat hij toen niet heeft gezien ? "Zoals ik het nu zie, geloof ik nog steeds dat John en Yoko’s pure liefde doorgaat,” zegt hij. “Vanuit hier kan ik dat zien.”
(Bron: tmagazine.blogs.nytimes.com)
(Vert.: Trix van Twist)
