Randolph Peter Best is een bescheiden figuur op het podium. Voorzien van een witte snor, wit haar, een jongensachtige grijns en 'droopy' ogen ziet hij er tegenwoordig meer uit als een gepensioneerde automonteur dan als een voormalige Beatle.
Maar toch, als je hem ziet optreden in een kleine muziekclub in een buitenwijk van Santiago, Chili, kan het niet anders dan dat je geraakt wordt door zijn liefde voor live muziek, de duidelijke ijver waarmee hij de drums bespeelt en zijn bijna verlegen reactie op de vleierij van het publiek. Zijn nederigheid maakt duidelijk dat hij geen rockster is en dat is een belangrijke reden waarom het zo gemakkelijk is om Pete Best aardig te vinden. Best heeft zowel ongelofelijke hoogtepunten als zware dieptepunten meegemaakt in zijn 72 jaar op deze planeet, maar daar merk je niets van als je hem tegenwoordig spreekt. Hij is vriendelijk, zachtaardig en hij omschrijft zichzelf, boven alles, als een eenvoudige 'familieman'. Als hij zijn mond opendoet om mijn vragen te beantwoorden, en daarbij een onmiskenbaar Liverpool accent onthult, kan ik niet anders dan denken: "Hij klinkt echt als een Beatle."
Maar tegelijkertijd is Pete Best duidelijk geen Beatle - zonder de branie, het ego en de indrukwekkende verschijning die gewoon zijn aan zijn beroemde voormalige collega's.
Tussen 1960 en 1962 was Pete Best de drummer van een reizende, maar tot dan toe onsuccesvolle Britse rock and roll act, met de namen Johnny and the Moondogs, The Silver Beetles en, uiteindelijk, The Beatles. Voor meer dan twee jaar hield hij de beat vast voor John, Paul en George in donkere clubs in het red light district van Hamburg in Duitsland en speelde marathon optredens voor publiek dat voornamelijk bestond uit strippers en matrozen. Nadat ze hun kunstje in Hamburg hadden laten zien, kwam de band terug naar Liverpool waar zij al snel de belangrijkste act van de stad werden met daarbij een verslindende lokale fanclub.
En toen, op een middag in augustus, vlak voordat de band doorbrak, kreeg Beatles manager Brian Epstein de opdracht van John, Paul en George om Pete te ontslaan en hem te vervangen door een andere Liverpool drummer, Ringo Starr. En van het ene op het andere moment was Pete geen Beatle meer en werd hij voor altijd verbonden met de voetnoten van de rock and roll geschiedenis.
De redenen voor het ontslag van Best zijn altijd onduidelijk gebleven. Sommigen beweren dat Pete niet meer goed in de band lag vanwege zijn introversie; anders beweren dat Ringo gewoon een betere drummer was; sommigen beweren zelfs dat John en Paul onzeker waren vanwege Pete's knappe uiterlijk en dat zijn populariteit bij de fans hen ondermijnde. Wat de reden ook was, vlak voor het begin van Beatlemania zat Pete plotseling zonder werk en miste hij wat waarschijnlijk het grootste feest aller tijden was in dat proces.
In de maanden en jaren die volgden rezen John, Paul, George en Ringo naar ongelofelijke roem, rijkdom en commercieel en kritisch succes. Vlak nadat ze Pete ontsloegen, bereikten The Beatles het onmogelijke: ze werden zelfs groter dan Elvis, een krankzinnige utopie voor de jongens die maar een paar jaar eerder in Hamburg stonden te zweten.
Na zijn ontslag bij The Beatles probeerde Best zelf naam te maken in de muziek, maar had slechts bescheiden succes. Uiteindelijk ging hij terug naar Liverpool en maakte carriere als een ambtenaar; hij trad niet op tijdens de Ed Sullivan Show of gaf een hand aan de Koningin, maar hij kon in ieder geval de rekeningen betalen. En toen, 20 jaar nadat hij uit de spotlights verdween, begon Pete eind jaren '80 met optredens op verschillende Beatles-gerelateerde evenementen. Hij herontdekte zijn passie voor live optredens en startte zijn eigen Pete Best Band. De afgelopen dertig jaar heeft hij over de hele wereld opgetreden.
Backstage in Santiago was ik benieuwd naar 'de mens' Pete tegenover 'ex-Beatle' Pete. Hoe gaat iemand om met zo'n ongelofelijke teleurstelling? Hoe kan een muzikant accepteren dat hij een van de belangrijkste optredens aller tijden heeft gemist? Hoe gaat iemand om met, naar ik aanneem, een leven vol 'Wat als'?
Veel van deze vragen werden beantwoord toen ik na het optreden met Pete praatte. Terwijl liedjes van zijn oude vriend John Lennon uit de speakers klonken - '(Just Like) Starting Over', 'Imagine' en anderen - ontdekte ik een man die niet is verslagen door bitterheid en teleurstelling, maar hoopvol over de toekomst en oprecht tevreden met een leven gewijd aan familie en de muziek waar hij van houdt.
Enkele van de liedjes die je vanavond speelde, speelde je meer dan 50 jaar geleden in Duitsland met The Beatles. Hoe is het om deze liedjes opnieuw te spelen?
Ik krijg er nog steeds een 'buzz' van, want het waren natuurlijk geweldige rock'n'roll liedjes. Sommigen heb ik al 50 jaar niet meer gespeeld; je krijgt er een 'buzz' van, gewoon omdat het onderdeel uitmaakt van je erfgoed. Mensen verwachten dit van je. En je vindt het leuk om te spelen... Chuck Berry, Eddie Cochran, Gene Vincent, Ray Charles... ik kan blijven doorgaan. Ze waren onze helden, dus het is geweldig om ze levend te houden, zelfs onder het pseudoniem van 'The Beatles'; het zijn nog steeds de oude rockers van lang geleden. Als zij er niet waren geweest, waren wij hier niet geweest.
Je hebt een tijdje weinig opgetreden in de jaren '60 en '70. Waarom ben je toch weer begonnen met optreden?
Ik werd al jaren gevraagd om op te treden zodat mensen konden zien wat ik kon en wie deze kerel toch was.. 'Deze mysterieuze vent die met The Beatles optrad.' [lacht] En ik bleef ze maar afwijzen. In 1988 werd ik gevraagd door mensen die een Beatles conventie opzetten in Liverpool en ik kwam er niet onderuit... Dus ik zei: "Okee, laten we het dan maar doen." Ik zocht wat vrienden uit van toen en mijn jongere broer, en zei: "Laten we plezier maken. Het wordt een eenmalig optreden. Laten we het doen, dan kunnen ze zien wat we kunnen." En dat deden we en het publiek ging uit hun dak. Echt helemaal uit hun dak.
Mijn moeder was er ook die avond, omdat het de eerste keer was ze haar jongere en oudere zoon samen op het podium zou zien. En toen ik klaar was, draaide ze zich om en zei: "Pete, je weet het nog niet, maar je gaat zeker terug in de showbusiness." Waarop ik begon te lachen en zei: "Nee hoor, het is gewoon eenmalig." En hier ben ik dan, 30 jaar later! [lacht]
Dus ze had gelijk.
Ja, ze had zeker gelijk.
Toen ik naar je optreden keek vanavond, zag het eruit alsof je veel plezier had. Ik vond dat echt inspirerend.
Als je geen plezier meer kunt hebben, moet je niet terug het podium op gaan. Zo simple is het. Een eenvoudige regel in de muziek: mensen voelen wat je neerzet op het podium. En als je er geen plezier in hebt, komt dat eruit in de muziek. Je kunt het niet verbergen.
Je kunt niet zonder je publiek en daar moet je hen voor bedanken. En de enige manier waarop je ze kunt bedanken, is om er zeker van te zijn dat je optreden 100% is. Eenvoudige regels.
Wat denk je dat de toekomst brengt? Heb je plannen?
Op mijn leeftijd... [lacht] heb je nog steeds plannen, maar niet voor de lange termijn. Ik wil nog doorgaan met muziek maken en plezier brengen aan de mensen. Ik heb geen ambities om een plaat de hitparade in te krijgen of zoiets. Mijn missie is om mijn fans te laten genieten en zelf geniet ik ook van het optreden dus daar ga ik mee door.
Buiten de muziek ben ik een grote familieman. En hoeveel ik ook op tournee ben, ik ben altijd blij als ik weer naar huis mag. Ik heb de meest fantastische vrouw, we zijn al 50 jaar getrouwd. Ik heb kleinkinderen die ook fantastisch zijn, twee prachtige dochters. Het is fijn om weer naar huis te gaan en tijd met hen door te brengen.
Heb je de teleurstelling achter je gelaten over de ruzie met The Beatles in 1962? Of sluimert er nog wat bitterheid?
Er is nooit bitterheid geweest. Bitterheid is een woord waar de media mee kwamen. Er was boosheid en wrok vanwege wat er is gebeurd en vanwege de manier waarop dat is gebeurd, omdat ik zoveel heb bijgedragen aan de band, maar bitterheid, nee dat niet.
Het is zoals met alles, als je het met je meedraagt, word je een bittere en rare oude man. En dat is niet nodig. Ik heb genoten van het leven. Er was een tijd dat ik dacht 'Okee. Het gaat niet om wat er gisteren is gebeurd, het gaat om vandaag en morgen." En ik denk dat wanneer je in het reine komt met jezelf, dan realiseer je je dat er zoveel meer is dat de toekomst voor je in petto heeft, in tegenstelling tot je verleden.
Mijn leven heeft ups en downs gekend; het is geen perfect leven geweest. Maar als ik nu terugkijk, zou ik niets veranderen. Ik ben gelukkig, ik ben gezond, ik heb een geweldige band waarmee ik over de wereld reis. Ik ben een familieman, ik ontmoet graag mensen, ik maak graag grappen en lach graag. Ik zit nog steeds in de showbusiness, en dat had ik niet verwacht.
Maar misschien mijn karma; het is een woord dat we vaak gebruiken in het oosten [noot van de schrijver: Best is geboren in Brits India en woonde daar tot zijn vijfde]. Karma is een woord dat we heel vaak gebruiken. Misschien heeft mijn karma gedacht: "Jouw tijd komt nog wel."
Ik heb geen klachten, ik heb van het leven genoten. Ik zou niets veranderen."
(Bron: popmatters.com)
(Vert.: Ellen Clement
