De lowbudgetfilm van de Beatles werd voor een budget van een schamele £200.000 geschoten met behulp van handcamera's - het geldt vandaag de dag als de beste rock'n'roll films aller tijden.
Vijftig jaar geleden dacht een aantal filmmakers uit de VS heel snel een paar dollars te kunnen verdienen aan een passerende rage rond een Britse band. Volgens Sunday People wilden ze een lowbudgetfilm over de Beatles die in een paar weken in elkaar kon worden gedraaid om maar zoveel mogelijk uit de "kortstondige gekte" te kunnen halen.Maar een beetje gegeneerd met de Scouse-accenten gold er wel de eis dat de stemmen van de Fab Four in fatsoenlijk Engels zouden worden overgedubd.
Gelukkig voor ons allemaal werd dit door Paul McCartney geweigerd met het argument dat "Als wij die f***ing cowboys uit Texas kunnen verstaan dan moet het voor hen toch niet al te moeilijk zijn om ons Liverpools te begrijpen."
Het resultaat was de kaskraker A Hard Day's Night, genomineerd voor een Oscar en met handcamera's gemaakt voor een schamele £200,000. De film, nu beschouwd als de grootste rock'n'roll film ooit, staat op het punt een nieuwe generatie fans voor zich te winnen als de digitaal geremasterde bioscoopversie komende vrijdag ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag over zowel Engeland als Amerika zal worden uitgebracht.
Vandaag de dag staat de zwart-wit film met zijn 87 minuten in de top 100 aller tijden maar in 1964 zag men de Beatles slechts als eendagsvliegen. United Artists gaf dan ook alleen toestemming om een Beatlesfilm in Amerika uit te brengen als dat snel zou gebeuren. Trouwens, ook in het Verenigd Koninkrijk had maar een enkeling er vertrouwen in dat McCartney, John Lennon, George Harrison en Ringo Starr blijvertjes zouden zijn ondanks een reeks van nummer-1 hits en een waar leger van gillende meisjes.
Maar hoe dan ook, de film die eerst Beatlemania zou heten maar naar een opmerking van Ringo na een marathonsessie werd omgedoopt tot A Hard Day's Night, spotte met elke voorstelling van een tussendoortje. Naar een script van Alan Owen die als geboren Liverpudlian wekenlang met de Beatles optrok werden ze neergezet als vier sympathieke knapen, vol verrukking over alle adoratie die hen ten deel viel waar ze ook maar gingen.
De film opent met echte fans die achter de groep aanrennen op weg naar een trein voor Londen. Eenmaal daar horen de jongens van hun manager dat ze zich in hun hotel klaar moeten houden voor een optreden. Maar natuurlijk houden ze zich daar niet aan wat aanleiding is voor allerlei komische ongein met hoofdschuddende autoriteiten. De bandnaam "The Beatles" wordt geen enkele keer in de film genoemd hoewel die één keer tegen het einde van de film zichtbaar is op Ringo's drumkit.
En wanneer John een secretaresse ontmoet die denkt dat hij op een beroemdheid lijkt ontspint zich een surrealistisch conversatie over hoeveel hij wel niet op "hem" lijkt zonder dat ook maar gezegd wordt over wie ze het nu eigenlijk hebben.
Afgezien van de Fab Four, de film is en blijft een van de meest bekende entertainment uitingen van de vijftiger en zestiger jaren.
Wilfred Bramble, ster uit “Steptoe and Son”, als amok makende opa van Paul kreeg zoveel lovende kritieken dat hij in de Verenigde Staten, waar niemand wist wie hij was, een bekende ster werd.
Het verhaal laat zien hoe helder en uitdagend hij kijkt, met een knipoog naar het karakter van de vieze oude man uit de platvloerse komedie.
De paniekerige tv regisseur met zijn opvallende trui wordt gespeeld door Victo Spinetti. Danser Lionel Blair is de choreograaf en de stoere Deryck Guyler speelt de politieagent.
Norman Rossington was al een beroemde ster toen hij zijn contract voor deze film tekende. Hij speelde al in films als “A Night To Remember” en “Lawrence Of Arabia”. The Beatles waren zo onder de indruk van zijn acteerprestaties dat zij hun management vroegen hem te contracteren.
Opvallende, in de aftiteling niet genoemde, acteurs waren de 13-jarige Phil Collins – die later een wereldster werd - in een massa scene en model Pattie Boyd als schoolmeisje. George ontmoette haar en trouwde haar het jaar daarop.
De film is geregisseerd door de Amerikaan Richard Lester die in de jaren 50 was verhuisd naar Engeland en daar een low budget show maakte voor ITV. Na de uitzending zei comedy legende Peter Sellers hem: “Of het is de slechtste show die ik ooit op de Britse televisie heb gezien of je hebt toch meer in je mars.” Sellers en Lester werden vrienden en samen maakten ze de radiohit “The Goon Show” voor de televisie.
De eerste film van Lester was “Running, Jumping and Standing Still”, een bizarre 11 minuten durende comedy. De film werd genomineerd voor een Oscar en was de aanleiding voor The Beatles hem te vragen hun film te regisseren.
Het resultaat is een mix van slapstick, satire en vaudeville afgewisseld door hits als “Can’t Buy Me Love”, “She Loves You”, “Alle My Loving”, “Don’t Bother Me”, “If I Fell”, “This Boy” en “I Wanna be Your Man”.
De titelsong “A Hard Day’s Night” werd door John en Paul in een nacht geschreven.
The Beatles zelf waren geen opgeleide acteurs. Er waren geen formele repetities en veel scènes werden geïmproviseerd en direct op film vastgelegd.
Wanneer Ringo wordt gecomplimenteerd voor zijn melancholieke acteren is zijn antwoord: “Het was het resultaat van een gigantische kater. Ik had de hele nacht gedronken en ik was niet in staat een zinnig woord uit te brengen.”
De opnames voor de film begonnen op 2 maart, een uur nadat The Beatles zich hadden aangesloten bij de vakbond voor acteurs, Equity.
De eerste dag (op het Marylebone Station in Londen) moest helemaal opnieuw worden opgenomen omdat de opnames verloren waren gegaan. Gillende fans zagen de opgezette Beatles als echt aan en vielen hen aan.
Een beveiliger werd aan de crew toegevoegd en de politie moest meerdere malen straten blokkeren omdat uitgelaten fans achter de band aanzaten.
De tweede week van de opnames vonden plaats in een trein tussen Londen en Somerset. Daarna vertrokken cast en crew naar de Twickenham Studio in het zuidwesten van Londen voor de binnenopnames.
Turks Head in Twickenham was de plek voor de pubscènes en het oude Scala Theater in het centrum van Londen was de locatie voor het concert, dat gezien kan worden als het hoogtepunt van de film.
Het duurde slecht zeven weken om de film vast te leggen.
Op 6 juli, een dag voor de 24 ste verjaardag van Ringo, ging de film in première. Zowel critici als fans waren laaiend enthousiast en de verkoopcijfers versloegen alle records.
Vier dagen later kwam de film uit in de Verenigde Staten en vond veel bijval. Sindsdien zijn tientallen miljoenen ponden verdiend aan de film.
Scripschrijver Owen en muzikaal directeur George Martin werden beiden genomineerd voor een Oscar. Vele tientallen jaren jaren later kreeg Lester een speciale MTV award als vader van de pop-video.
Lester gaf zijn zegen aan de digitale remix onder leiding van Giles Martin, zoon van George Martin, in de Londense Abbey Road Studios, waar The Beatles hun beroemde platen opnamen.
Giles zegt hierover: “De film werd gemaakt toen ik nog niet geboren was. Toen ik hem voor het eerst zag vond ik hem geweldig en de kans om er nu aan te werken was erg spannend.”
Lester, nu 82 en wonend in Petersham, Surrey zal donderdag 3 juli de voorvertoning zien van de geremasterde film in het British Film Museum in Londen. De dag daarna zal de film officieel uitkomen. Nu reeds is hij beschikbaar op blu-ray en dvd, met veel extra’s zoals out-takes, beelden achter de schermen en interviews met de cast.
Lester maakte later met The Beatles “Help” en blockbusters als “The Three Musketeers” en twee delen van “Superman”.
Zijn ervaringen met de “Goon Show” die live op de buis kwam en waar toch wel dikwijls iets misging, hebben geholpen “A Hard Day’s Night” snel te maken.”
Lester zegt: “Het heeft me in staat gesteld mijn leven met verstand handen en voeten te geven.”
Klik HIER voor de trailer.
(Bron: mirror.co.uk)
(vert.: Klaas Schoehuijs, Toine Gribling)
