1964
Dit was het jaar dat…
- 1.Februari (25): dat Cassius Clay (later Muhammed Ali) Sonny Liston verslaat en wereldkampioen lichtgewicht wordt.
- 2.Juni (12): Nelson Mandela tot levenslang wordt veroordeeld in zijn strijd tegen Apartheid in Zuid-Afrika.
- 3.Augustus (7): het Congres van de Verenigde Staten het besluit van de golf van Tonkin goedkeurt, waardoor Lyndon B. Johnson de oorlog in Vietman kan voortzetten.
- 4.Oktober (14): Martin Luther King als jongste ooit, de Nobelprijs voor de Vrede ontvangt.
- 5.Oktober (14): Nikita Khrushchev afgezet wordt als leider van de Sovjet-Unie: Leonid Brezhnev en Alexei Kosygin grijpen de macht.
- 6.Oktober (15): de Labour Party de verkiezingen in de UK wint en daarmee een einde maakt aan een periode van 13 jaar, waarbinnen de Conservative Party aan de macht was. Harold Wilson wordt de nieuwe premier.
Het geluid van de vrijheid (door Alan Light)
CAN’T BUY ME LOVE
Nummer 1 in de UK en US en uitgebracht op 16 maart 1964 in de US en op 20 maart 1964 in de UK.
Na het eerste optreden van The Beatles in de Ed Sullivan Show op 9 februari waren The Beatles op het gehele continent bekend en hun gedenkwaardige optreden ontaardde in een opwindende gebeurtenis.
Het refrein van Can’t Buy Me Love gaf een feilloze aanzet tot de Beatlemania. En als de hit nr. 1 wordt in Billboard’s US lijst in maart is een record neergezet dat nooit meer is doorbroken. The Beatles stonden overal aan de top.
Can’t Buy Me Love werd in Parijs geschreven gedurende een verblijf van 18 dagen in het Olympia Theater. John zal later over het nummer zeggen: “Het is compleet Paul.” Er stond duidelijk druk op. Er moest een opvolger komen op I Want To Hold Your Hand. The Beatles piekten tijdens drie shows per dag en namen de song in vier takes op in de Pathé Marconi Studios.
Het nummer werd niet speciaal voor de film geschreven. De song werd later aan de film toegevoegd omdat regisseur Richard Lester besloot dat de song vrolijk genoeg was om de jongens te begeleiden tijdens hun vlucht uit het theater via de brandtrap, waarna ze al springend in een volledig leeg veld zich amuseerden. Het gevoel van vrijheid, los van regels en verantwoordelijkheden was definitief gevangen in beeld en geluid. Het spiegelt tevens het gevoel van het publiek over heel de wereld en de tekst ondersteunt dat. De tekst heeft niets van doen met prostitutie, hetgeen wel werd gesuggereerd.
LOVE ME DO
Nummer 1 in de US en uitgebracht op 5 oktober 1962 (UK) en 27 april 1964 (US)
In de lente van 1964 was het moeilijk om aan de vraag naar Beatles materiaal vanuit de US gehoor te geven.
Love Me Do, hun eerste single die in de UK niet verder had gereikt dan de 17de plaats, sloop gestaag naar de eerste plaats in de US. Het ging om kopieën van de singles, die via Canada naar de US kwamen. Het Vee-Jay label uit Chicago had de rechten op Beatles materiaal al in 1962 veiliggesteld Vee-Jay haastte zich haar eigen 45 toeren singletje van Love Me Do in de winkels te krijgen om zo het nummer een maand later de nummer 1 hit te laten worden.
De vrolijke debuutsingle van The Beatles (de onverschillig bespeelde mondharmonica van John Lennon aan het eind van iedere strofe, gebaseerd op Delbert McClinton op het nummer van Bruce Chanell, Hey Baby, droeg daaraan bij) had zijn plaats verdiend. Het nummer had al drie eerdere pogingen gedaan, met drie verschillende drummers. De sessie met Pete Best in juni voor EMI was een van de versies. Maar bij de sessie van september, zat Ringo weer achter de drums. George Martin was niet te spreken over zijn uitvoering en besloot de week daarop met studio muzikant Andy White en Ringo op de tambourine de opname te maken. Deze uitvoering bereikte de top. Dit riep veel gemengde gevoelens op. “Ik was woedend door het feit dat George Martin aan mij twijfelde.” Ringo zei in 2000: “Sinds die tijd heeft hij honderden keren excuses aangeboden maar …. Ik heb die klootzak jarenlang gehaat.”
A HARD DAY’S NIGHT.
Nummer 1 in de UK en US en uitgebracht op 10 juli 1964 (UK) en 13 juli 1964 (US)
Optreden in een film is een ander niveau van beroemd-zijn voor muzikanten. The Beatles lieten hun grappigste en charmantste kant zien, ze ontwapenden hun critici en voldeden aan de wensen hun fans.
Bob Dylan, The Byrds en Grateful Dead spraken over hun gevoel bij het verlaten van de zaal. Ze vonden hen sluw en ze bezaten een subversieve culturele kracht. Ze vonden hen muzikale ontdekkers.
De door Ringo bedachte titel zette de wereld op zijn kop, maar zou niet zoveel hebben betekend dan wanneer John Lennon niet deze verspreking van Ringo “It’s been a hard day….night” (zich realiserend dat het avond was) had voorgesteld als titel van de film. Hij schreef de titel achterop een kaart die door een fan aan zijn zoon Julian was geschreven ter gelegenheid van zijn verjaardag.
De opening met “an F with a G on top” (George Harrison), bedoeld als een wekker waar ieder wakker van wordt is een klassieke Lennon. Het maakt vermoeidheid wakker. Bootlegs laten horen hoe George rommelde en oefende op zijn twaalfsnarige Rickenbacker, om pas na drie uur de definitieve versie onder de knie te hebben. Maar het resultaat was er ook naar. The Beatles waren de eerste band ooit, van wie de single én het album tegelijkertijd in de UK en de US lange tijd op nummer 1 stonden.
I FEEL FINE
Nummer 1 in UK en US en uitgebracht op 23 november 1964 (US) en 27 november 1964 (UK)
Zelfs nu de groep grote verkoopcijfers haalde en de aandacht van de jeugd over de hele wereld had stopte ze niet met te vernieuwen en de opening van I Feel Fine was het tot nu toe meest radicale experiment ooit.
Wanneer de band de studio verlaat om in de controlekamer te gaan luisteren naar de opname, zet John zijn semi-acoustische gitaar tegen een versterker. Het geluid wat daardoor te horen is windt hen allen op en ze vragen zich af of dat kan worden opgenomen. George Martin zegt dat dit mogelijk is en raadt hen aan deze vinding (bekend geworden als audiofeedback) toe te voegen aan de rock vocabulaire. “Ik daag iedereen uit een opname te vinden, al is het een oude blues-opname uit 1922, die feedback op deze manier gebruikt.”
De openingsriff was de eerste bewerking van The Beatles van het R&B nummer van Bobby Parker uit 1961 Watch Your Step, een favoriet uit de clubdagen die reeds eerder werd gecoverd door Adam Faith en dat later Led Zeppelin voor Moby Dick inspireerde. Een ander onderscheidend element was de Latijns-Amerikaanse drumstijl van Ringo, die was gebaseerd op de drumpartij in What’d I Say van Ray Charles. Dit drumpatroon stelde Ringo’s plaats in The Beatles veilig. Paul zegt: “Een van de meest vaste elementen voor Ringo”. Ringo kon schitteren in dit nummer omdat de conventionele ritme gitaar in I Feel Fine ontbreekt.
I Feel Fine was de zevende nummer 1 in successie van Lennon en McCartney. Dit kan gezien worden als een nieuw record.
