GESCHIEDENIS VAN DE ROCK 1965

 

 

In de Oostenrijkse bergen, waar The Beatles aan het filmen zijn, is John de afgelopen week erg boos geworden op de mensen die hen op de filmset lastig vielen, foto's maakten en vroegen om handtekeningen. Eenieder heeft luid, duidelijk en onvriendelijk het ongenoegen van Lennon gehoord. Een charmante en vriendelijke benadering is nooit zijn grootste eigenschap geweest. Dat hoort meer bij Paul McCartney. Die is tactvol en vriendelijk. Hij kan zich goed inleven in de meeste mensen met wie The Beatles werken. 

In tegenstelling tot John, die eerder agressief reageert, is Paul veel meer invoelend waar het de menselijke relaties betreft. Dit is een van de meest interessante aspecten van The Beatles  wanneer ze van succes naar succes gaan. John wordt geaccepteerd als een zeer uitgesproken persoon. George is droog en grappig, vindt alles vanzelfsprekend en is ongekunsteld. Ringo is de swingende komediant, die graag in het middelpunt van de belangstelling staat en iedereen verrast, inclusief de andere drie leden van de band.

Paul is niet erg veranderd. Hij houdt van luchtige ontboezemingen en vindt altijd wel tijd voor volgers en onderbrekingen. Ook heeft hij van de vier het meeste gevoel voor de pers. Niet in de zin dat hij uit is op eigen publiciteit. Maar wanneer hem iets wordt gevraagd, gaat hij daar altijd dieper op in.

In het restaurant van Hotel Edelweiss, Obertauern, Oostenrijk was het tijd voor een frisse kijk op Paul. 

 

(lange pauze) Nee. Het zou wat aardiger klinken wanneer ik ja zou zeggen. Maar ik kan omwille hiervan niet edelmoedig zijn. Het antwoord is dus nee. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat wij enige verantwoordelijkheid hebben en het kost me wat moeite dat te zeggen. Het is bovendien beledigend naar de fans en het ontkent hun intelligentie. We krijgen bijvoorbeeld verzoeken van mensen om tijdens een ontmoeting de fans te vertellen dat ze niet moeten drinken. Het is bovendien beschamend. Denk je nu echt dat ze niet meer zullen drinken, omdat een Beatle dat zegt en dat de misdaadcijfers zullen dalen. Zeker niet. Dat kun je niet van ons verwachten. Het voelt niet goed: "Gij zult niet drinken."

 

Ja, ik denk het wel. Het kantelt een beetje. Maar laten we wel duidelijk zijn: het zijn de mensen die naar ons kijken die het imago scheppen. Wij kunnen dat niet zelf. We kunnen er notitie van nemen en zeggen "Ah well..." Ik denk dat het wel goed is wanneer het imago iets veranderd. Je vraagt me hoe het is veranderd?  Ik aarzel een beetje voor het gebruik van het woord 

"rijping". Dat woord is voor diverse uitleg vatbaar. Mensen die rijpen zijn achtenswaardig, gewoon en, denk ik, een beetje saai. Zij gebruiken het woord rijping voor mensen die leven in een sleur. Ik hoop niet dat wij zo rijpen. Mijn gevoel van imago-verandering is: ieder mens gaat een ontwikkelingsproces door in het ouder worden. Mensen realiseren zich dat ook wij ons ontwikkelen.

 

Dat zou heel vervelend zijn. Ik moet dan echt aandacht besteden aan die critici die zeggen dat The Beatles een uitglijder maken. Ik bedoel: Denk aan al die verschrikkelijke uitspraken die mensen dan doen- wij zullen zeggen, wanneer we op nummer 15 binnenkomen, dat er in de hitparade plaats is voor anderen. Serieus, wanneer de song niet meteen op nummer één terecht komt, zal ik vloeken en tieren, hoewel jij weet dat ik nooit zal vloeken. (lacht breeduit).  Ik kan wel zeggen, ik zou flippen. Kom op nou. Eerlijk gezegd, ik zal me depressief voelen en ik zal erg teleurgesteld zijn."

 

Het is niet de vraag of ik het verwacht, maar of ik het hoop. Het is meer hoop dan verwachting. Wanneer je begint en je verwacht succes dan kun je teleurgesteld worden. We gaan nooit het toneel op om onzin te presenteren. Wij weten dat mensen het willen kopen. Een ramp. We zijn bij iedere nieuwe uitgave doodsbang. Zo ook nu. Wij vinden het goed, maar mensen kunnen het niets vinden en dat is hun goed recht. De handel in singles baart ons altijd zorgen, en dat meen ik, omdat we steeds met iets nieuws willen komen en dat hebben we ook nu weer gedaan. Niet alleen omdat we de Black Dyke Mills Band als backing hebben! Het zou van eenieder een verkeerde houding zijn wanneer ze denken: "De laatste was OK, dat zal deze ook wel zijn." Ik kan alleen maar zeggen: laat ons bidden.

 

Over dit onderwerp is me altijd een ding als dom overgekomen. Je hebt mensen die dingen zeggen als: "Een beetje kritiek is altijd goed voor je. Een sneer krijgen en een advies heeft nog nooit iemand pijn gedaan." Dit is echt kletskoek. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die het fijn vindt bekritiseerd te worden, zelfs wanneer de criticus het doel heeft advies te geven. Laten we wel wezen: onze critici zijn er niet op uit om ons te helpen of om ons van advies te dienen. Ze zijn simpelweg kwaadwillend. Iets waar ik ook een vreselijke hekel aan heb is de mening na een optreden. Je kent dat wel: "Als je echt eerlijk mijn mening wilt weten, in de allereerste plaats houd ik er niet van." Wij haten dat echt. Het is gewoon laf. We maken ons zorgen om critici. Doet niet iedereen het. Wanneer iemand in de straat op iemand afloopt en zegt: "Wat draag jij een afschuwelijk jack," dan ben je al een criticus. De vent die dat jack draagt vindt die opmerking echt niet leuk. Zo hebben wij dat ook met critici. Wanneer critici binnenkomen vinden we dat niet leuk. We houden niet van Clever Henrys.

Ja, we hebben daar allemaal wel mee te maken. De reactie is afhankelijk van mijn stemming. Wanneer ik op weg ben naar vakantie en fotografen achtervolgen me, daar baal ik van. Maar als de fotograaf OK is en me netjes vraagt voor hem te poseren, en hij is daar iorecht in, dan zal ik me zeker niet ergeren. Dus wanneer de pers je oprecht bejegend, heb ik daar geen problemen mee. Wanneer mensen stiekem foto's maken of mijn vakantie proberen te verstoren, dan word ik erg boos.

 

Ik vind het geen slecht idee, zolang hij me maar niet vraagt de microfoon voor hem vast te houden. Serieus, ik vind het een goed idee. Het zal een hele uitdaging zijn.

 

Scheren! Ik zal de vraag serieus beantwoorden. Het zijn die maffe mensen die backstage komen en na het optreden tegen je zeggen: "Lieverd, je was super!" Vrouwen in de showbusiness die eenieder willen laten weten dat ze in de showbusiness zitten. Vrouwen in de showbiz die zich gedragen als mannen. Ik haat deze types. Al de "Oh lieverd"-types. Verschrikkelijk. Al die mensen die rondlopen en iedereen "Love" noemen. Niet op de manier zoals winkelassistentes in het noorden "luv" bedoelen, maar het "Love" in de showbusiness. Dikwijls is dit type de floormanager van een TV-show. Het is zo verwaand. Zij denken dat ze daardoor zich als persoon kunnen profileren. Maar in de werkelijkheid volgen ze gewoon regeltjes uit een boek en trappen in elke showbiz-val waardoor ze juist onpersoonlijk worden. Dit is wat me ergert in de showbusiness. (John: "Dat is het, Paul.! Boor het de grond in! Zeg het maar eens!)

 

Ik raakte altijd in paniek door andere denkbeelden omdat ik erg gemakkelijk ben te beïnvloeden - gevoelig, waarheidsgetrouw. Ik maakte me zorgen wanneer we op foto's roken. Dan realiseer ik me dat het helemaal niet zo gek is. Ik raakte in paniek wanneer ik ergens gespot werd met Jane (Asher), want ik had het ouderwetse idee dat artiesten nooit gezien moeten worden met hun vriendin. Nu maak ik me daar geen zorgen meer over. Ik en de anderen trekken ons daar niets meer van aan, omdat we niet zo in imago geloven. We praten nooit over imago, over hoe anderen ons zien. 

We denken dat we verschillende typen volgers hebben. Sommigen hangen aan ons om tegen hun vrienden te kunnen zeggen dat ze The Beatles hebben ontmoet. Prima toch. Anderen zijn bij ons omdat ze voor ons werken. De ergste soort zijn degenen die zich gedragen als volger, terwijl je weet dat ze drie weken geleden vertrokken zijn.

 

Ik denk dat dat gemakkelijk kan. Niemand heeft ooit gedacht dat het succes van Elvis Presley zou worden overtroffen. Ik denk dat we dat nu al een of twee keer hebben gedaan, is het niet?

 

Nee, zeker niet. Waar ik ook ben, ik zal Engeland altijd het beste vinden. (George: "Engeland verlaten? Nooit. Het beste land om in te wonen en te leven.")

Paul: Met een lach.

George: Ik houd het gewoon.

Ringo: Ik wil herinnerd worden als die kleine jongen van Mrs. Starkey.

 

 

 

Voordat John Lennon de deur van de Rolls-Royce openzwaaide voor de Twickenham film- studio's keek hij in de gezichten van vele fans, die de weg versperden. meisjes rammelden aan de deuren en spatborden van de wagen en schreeuwden: "John! John!" The Beatle liet zichzelf insluiten. Dat was niet ongebruikelijk. Spoedig gaf een nieuwe groep blijk van de gevolgen van het beroemd zijn. Zij werden weggeslagen door een meedogenloze chauffeur. De gemiddelde Rolls rijder zou huiveren bij het aanzien van het aantal deuken.

"Ik zie het zo, " zegt John, terwijl de wagen langzaam Twickenham verlaat, "Zij hebben de wagen gekocht, dus hebben ze ook het recht deze in te trappen."

 

Het was half zes, Lennon verliet de studio waar hij filmopnames had gemaakt en was op weg naar huis om met Cynthia te gaan dineren. Na het diner, samen naar de film. Na de film op naar de Ad Lib Club in London. Duizenden woorden later, op vrijdagochtend om 5 uur, waren de Lennons weer op weg naar hun huis in Weybridge, Surrey.

"Wij gaan naar The Ipcress File" en de Rolls rijdt weg. "Wij huren de bioscoop wel vaker af." Wanneer de auto hen weer naar huis brengt praat John honderduit over de hitparade en de vooruitzichten voor "Ticket To Ride."

"Ik zag voor het eerst Donovan op TV. Ik viel van mijn stoel. We kwamen net terug uit Oostenrijk en ik dacht: mijn God, Dylan is in Engeland. Ik kan het nog niet geloven. Het is fantastisch te zien hoe goed Dylan het doet. Ik dacht niet dat hij het met deze single zo goed zou doen. Ik hoop spoedig weer met hem samen te zijn wanneer hij in de buurt is. Ik zal hem uitnodigen en ik hoop dat hij bij mij thuis komt."

 

Hij zei dat het hem niet zal verrassen wanneer "Ticket To Ride" niet in de top van de hitparade terecht komt. "Dat kan gebeuren en dat zou wel eens nu kunnen zijn."

 

Lennon zit niet in zijn Rolls. Hij ligt erin. Met zijn voeten bedient hij de elektrische ramen en hij laat ze regelmatig open en dicht gaan. Ook rookt hij veel en biedt de chauffeur dikwijls een sigaret aan. Bij verkeerslichten kijken de mensen in de wagen, zien dan een bos haren, controleren dit een tweede keer en dan : "Is hij het wel-hij is het." Ze stoten de andere passagiers in de auto aan. John kijkt hen aan met de meest starre blik die je je kunt voorstellen, of negeert hen.

Na een lange rit komen ze op de plaats van bestemming: "Hier moeten we zijn. Laten we naar binnen gaan en enkele nummers spelen."

 

Het buitenhuis van Lennon heeft hem 20.000 pond gekost en zo ziet het er ook uit, Het huis is erg comfortabel, maar niet opvallend, gemeubileerd. Zijn nieuwe Ferrari staat glansrijk voor de voordeur.

"Prachtige wagen. George en ik reden 's nachts over de snelweg en in een acceleratie reden we 120 mijl per uur."

John zei Cynthia (Cyn) goedendag en stelde zijn zoon Julian voor.  "Hij is geloof ik twee." Na wat gehannes met zijn platenspeler zette hij "Subterranean Homesick Blues" op, de nieuwste single van Dylan. Hij kondigt deze single aan als "groots en erg Chuck Berry-ish".

 

John en Cynthia besteden ruim een kwartier aan het interpreteren van de tekst, maar zonder succes. In de lounge zoekt hij in enkele LP-boxen naar "Rags, Blues and Hollers" van Koerner, Ray en Clover, waar hij erg van houdt, nestelt zich en luistert.

Cynthia zegt dat het eten klaar is voor het diner. Tijdens een fantastisch maal met kip, rode wijn en appeltaart en ijs, bleef John praten. De meest prikkelende en opwindende pop ster in Engeland, de 24 jaar oude Beatle was in topvorm. Hij sprak over zijn haat om oud te worden; over de Bernard Levin affaire en over Not So Much Of A Programme, More A Way Of Life (een satirisch TV programma van de BBC). Over Spastici en zijn imago; over de Britse pop scéne.

 

"De popscéne bevindt zich op het ogenblik in een leuke positie. Die is erg wisselend. Het begon met Proby, viel terug en nu weer Tom Jones. De scéne is dun, met flauwe liedjes in de hitparade. Soms gebeurt er wel iets goeds, zoals The Yardbirds en The Who, maar het geeft te denken hoeveel beter hun songs zouden kunnen zijn. Dan zijn er nog de folksongs. Denk aan Donovan die denkt dat hij een folk-singer is en natuurlijk Count Basie? Een LP winnaar."

Er moet nu enige toelichting komen op het feit dat Lennon op het moment een spelletje aan het spelen is. Hij doet schandalige uitspraken, totaal irrelevant voor het gesprek en dan zegt hij "LP winnaar". 

 

 

"Ik denk dat Levin een softy is door de zeggen dat die vent een imbeciel is. Hij wacht op mensen die hem volgen. Nu is dat gebeurd. Als hij denkt weg te komen met wat Proby deed, dat kan echt niet. Wat te zeggen van R & B?  Al Saxon, Stoke-on-Trent, LP winnaar."

"Ik houd ervan naar pop shows te kijken op TV. Zelfs al moet ik naar rotzooi kijken. Ik vind het wel leuk want er zal vroeg of laat wel iets goeds tussen zitten. Ik houd van pop shows en de optredens. Ik kijk naar Not So Much A Programme. Ik houd van kerels als Patrick Campbell en Harvey Orkin. Maar soms brengen ze echt rotzooi. Het is een beetje een verliezers programma. Ik werd er ook voor gevraagd maar ik heb geweigerd. Ik wil het alleen doen wanneer er mensen op het podium staan die ik leuk vind, anders zal het een saaie avond worden. Ze hebben me proberen over te halen, maar toen dat gebeurde werd ik behoorlijk onbeleefd."

 

Over het ouder worden: "Het is moeilijk voor te stellen. Soms probeer ik in de toekomst te kijken, maar ik ben daarmee gestopt omdat het zo'n zich voortslepende gedachte is. Denken aan een oude Beatle, of een Beatles met grijs haar, of een spastische Beatle. Maar de gedachte dat iemand naar me toekomt en vraagt "Hoe oud ben jij" en ik moet zeggen "50" put me nu al uit. Wil je weten waarom ik het haat om na te denken over het ouder worden? Toen ik 16/17 was zeiden mensen tegen me "Wacht tot je 20 of 24 bent en lacht over je gedrag van toen je 16 was." En natuurlijk, ze hebben gelijk. Wanneer ik oud en ellendig wordt, schilder ik mezelf groen en rood en er schieten ballonnen uit mijn oren."

Cynthia kijkt hem aan met een blik die verraadt: "Wat praat je nu weer onzin.."

 

Zal er na zoveel succes van The Beatles nu een soort anticlimax volgen? "Ik verwacht niet meer van het zijn van een rock ster. Ik ben niet ongeïnteresseerd maar er is meer dan het maken van platen en deze verkopen. Ik wil graag dat we steeds betere films maken. Dat is erg moeilijk, dit in tegenstelling tot het maken van popmuziek, het laat je als persoon meer groeien. Ik hunker er niet naar meer gouden platen te produceren, ook al geven ze een stevige impuls. Dat is zo. Ik wil een allround spastische LP winnaar worden."

 

"Ik bedoel er echt niets vervelends mee, echt niet", antwoordt hij, terwijl hij op en neer loopt. "Ik denk niet aan een spasticus voor een Polaroid lens. Ik hang me niet aan hem op. Wanneer ik het woord "spastisch" gebruik in een algemeen gesprek, bedoel ik dat niet letterlijk. Ik heb een grote sympathie voor deze mensen - het lijkt wel het eind van de wereld als je misvormde spastici ziet en we zien ze best veel tijdens onze reizen. In de Verenigde Staten brachten ze een keer een stuk of honderd van hen achter het toneel; en het was fantastisch. Ik bleef maar naar hen kijken. Ik heb me afgewend. Ik moest of lachen of ik kreeg een enorme aanval van haat. Luister, ze brachten hen achter het toneel en ik kreeg de indruk dat The Beatles een soort van gebedsgenezers voor hen waren. Het was ziekmakend. Ik gebruik het woord spastici als straattaal. Het is wat ouderwets om te zeggen : "Hij mist een been." Het klinkt wat moderner wanneer je over spastici praat." 

Cynthia kijkt hem vermanend aan. "Geniet je wel van het diner?", vraagt John. 

 

Sinds de opkomst van The Beatles heeft Lennon steeds meer het imago van een verdorven uitgesproken Beatle. Hoe kijk je daar tegen aan? "Ja dat klopt. Veel slijmerige verslaggever types schijnen angst voor mij te hebben, dat is fantastisch. Ik doe mijn best om de titel te krijgen van de verdorven Beatle, de bijtende Beatle, de Beatle met de bijtende humor. Wat een onzin. Maar het is handig zo betiteld te worden, wanneer ik intelligente en hippe mensen ontmoet. Ik hoef dan namelijk niet op mijn tenen te lopen zonder hen teleur te stellen. Mensen die zijn gevallen voor mijn publiciteit en imago, kunnen ook naar Paul gaan die volgens mij nog grappiger is. Wanneer hij tot het uiterste wordt gedreven kan Paul nog veel cynischer en gemener zijn dan ik. Maar hij heeft wat meer geduld. Hij kan mensen in no time wel raken, wanneer hij daartoe wordt geprikkeld. Hij raakt de spijker op zijn kop en steekt zijn kop niet in het zand. Paul is een LP winnaar!"

 

Wanneer ze om 8 uur 's avonds het huis willen verlaten, wil John dat helemaal niet. Hij kijkt nog wat rond en draait nog wat plaatjes. Hij zegt zijn grote hond Nigel goedendag. "Hij is lief. Ik heb hem gekocht om mij te beschermen." In een van de kamers van John staan 11 gitaren.

 

John en Cynthia stappen in de Rolls en gaan naar een bioscoop, die in een kelder is gevestigd, in West End. Een plaat van Bobby Goldsboro is te horen op de radio en Lennon zegt: "Verdomd, dat is die vent die me tijdens de show van Orbison ompraatte om contactlenzen te gaan dragen. Hij was de gitarist van Orbison." Het volgende nummer op de radio was "I Follow The Sun" van The Beatles. "Ik denk dat mensen dit folk vinden, zo wordt deze song ingedeeld. Paul schreef deze song toen hij pas 10 jaar oud was. Dus hoe kan dit folk zijn? LP winnaar!"

 

Een plaat van een showband maakt dat John weer helemaal los gaat. "Jaren geleden hadden we een optreden voor publiek in de Pavilion in Liverpool. (noot vert.: op 2 april 1962. Daar traden ook op The Royal Waterford Showband). We waren allen wat lacherig. Het was zo grappig. Ik kon mezelf niet voorstellen dat zij zichzelf serieus zouden nemen. Hun publiek was ouderwets en eigenlijk zijn ze dat nu nog. Ik heb niks persoonlijks tegen ze, maar hun muziek was werkelijk beroerd. Het is net of je naar een lange saaie talentenjacht zat te kijken. Alle muzikanten waren 28 of 30, sprongen en dansten sloom en zongen over werkelijk stomme dingen. Kunnen ze toch nog groot worden?"

 

De Rolls komt aan bij de bioscoop. John en Cynthia werden snel daarna vergezeld door Ringo en Maureen, George en Patti Boyd, Paul en Jane Asher, filmproducer Walter Shenson en road managers Neil Aspinall en Malcolm Evans. Ze kregen drankjes geserveerd.

Tot de openingstune van de Ipcress File begon bleef John maar "Goldfinger" zingen. Na afloop vond hij te film wel te hebben en na een langzame start vond hij de film eigenlijk niet slecht. Paul was er helemaal van onderste boven; John en Ringo vonden de fil wel aardig.

 

Op naar de Ad Lib club. John in zijn Rolls, George in zijn E-type en Paul in zijn Mini. Na ongeveer een uurtje waren John en Cynthia nog de enige overgeblevenen van The Beatles. Ze dronken whisky en cokes.

 

"Nadat we waren aangekomen werd de club al snel vol," zegt John. De volgende uren bleef John maar praten. Tegen Alan Price van The Animals, tegen Dionne Warwick. John rakelde met Price enkele hilarische herinneringen over hun ruzies op die ze hadden tijdens hun reizen - Lennon in Hamburg, Price in Newcastle. Om half vijf werd het tijd de leeggelopen Ad Lib Club te verlaten. Op weg naar huis in Surrey sliep Cynthia in de wagen. John: "Zullen we de andere ook maar wakker maken." Dat deed hij niet. Het drong plots tot hem door dat hij om 8 uur op de filmset moet zijn.

 

Toen de wagen Twickenham passeerde zei John: "Ik kan net zo goed slapen in een stoel in de studio." Hij was erg wakker, maakte grapjes en verheerlijkte de pop scéne, doorlopend lachend. "Ik durf te wedden dat je straks niet meer zo lacht," zegt Cynthia. "Eerst is hij altijd vreselijk." John werp haar een cynische blik toe en begint "A Hard Day's Night" te zingen. Dit is de enige juiste houding.

 

Ray Coleman.

 

 

Meer dan ooit denken The Beatles sinds ze naar de top schoten na over de toekomst. Roem en fortuin zijn bereikt. Maar er is meer in het leven. Ringo zat afgelopen week in zijn appartement, had een blik op de wereld en dacht na over de jaren die komen gaan. 

"Het stoort me soms wanneer ik me zit te verwonderen over alles wat me is overkomen. Je kunt het niet zomaar op een rijtje zetten. Het is niet te overzien wat er zou gebeuren wanneer The Beatles binnen twee jaar uit elkaar zouden gaan. We zijn te lang bij elkaar geweest om dan ineens afscheid van elkaar te nemen. Het is onmogelijk ieder zijn eigen weg te gaan en elkaar nooit meer te zien.

 

Maar we zitten nu in een hoek. Van A naar B is een rechte lijn, maar voor ons is er geen rechte lijn. Ik zou best willen weten hoe dit alles zal eindigen. Het zou stom zijn je boeltje te pakken terwijl dingen zijn zoals ze zijn. Niemand van ons wil dat op dit ogenblik. Alles is te groots. We gaan door met spelen en wachten tot de platen minder beginnen te worden, maar voor een dag van waarde zijn, mensen zullen zeggen dat we alles oppakken omdat we het hebben gehad. Dat haat ik. Ik kijk dan naar Elvis. Hij is 30 en blijft maar doorgaan. John en ik lachen regelmatig met elkaar en zeggen dan tegen elkaar: "Ik ga met mijn dertigste niet op het podium staan." Weet je, ik ga echt niet op mijn dertigste als een rock 'n' roll drummer op toer. Dan voel ik me oud en uitgespeeld. Wanneer ik het podium opga en het publiek zie dan denk ik bij mezelf: "Goeie God, Zij zijn 16 en ik ben 24." Dat zal dan niet meer zijn."

"Ik denk dat het beste is gewoon door te gaan en te zeggen "Het gebeurt zoals het gebeurt". Maar toch blijf ik denken aan en me verwonderen over hoe het verder zal gaan. Ik wil het einde van The Beatles tot iets goeds maken. Wat ik bedoel: Sommige rockers uit de late vijftiger jaren dachten dat zij het beste van de wereld waren, maar komen er nu achter dat het publiek dat niet meer vindt en dan is het afgelopen. Dat mag niet met ons gebeuren. Maar het kan wel. Op een dag zullen we moeten stoppen en ik hoop alleen maar dat dat op een waardige manier gebeurt."

 

"Ik hoop dat de films goed gaan. Wij houden ervan om te filmen. Ik hoop niet dat ik de indruk wek dat het bijna over is. Dat is niet waar. Maar er komt een ogenblik dat je na gaat denken over alles wat er gebeurt. Ik ben altijd een beetje een optimist geweest. Dingen gaan zoals ze gaan en ik hoop dat het zo blijft gaan, echt. Blijf bij jezelf: "

 

De 24-jaar oude oudste Beatle verbleef een middag in zijn appartement. De  groep was even vrij van de filmopnamen. "Dit appartement voelt meer aan als een thuis dan de andere flat," zegt Ringo. "En, getrouwd zijn is fantastisch. Ik hoop dat we nog heel lang hier kunnen wonen. Ik hoop alleen dat ik dit appartement, net als het vorige , niet vroegtijdig hoef te verlaten vanwege het gedrag van zogenoemde fans. Het zijn stumpers en exhibitonisten die hier rondhangen, dag en nacht schreeuwen, belletje trekken en dergelijke dingen. Het maakt me gek. Dit zijn niet de echte fans. Echte fans gedragen zich niet zo. Ik kan niet begrijpen waarom er mensen zijn, die mij geen redelijk normaal leven laten leiden als ik thuiskom van mijn werk. Wanneer ik mijn auto uitstap en weiger handtekeningen uit te delen schreeuwen ze me verwensingen, zodat iedereen dat kan horen. Dat is niet mooi. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd dit vermijden. Iedere keer vraag ik of ze rustig willen zijn. Ik heb wel eens handtekeningen uitgedeeld, maar ze blijven schreeuwen bij mijn deur. Het is beschamend, want iedere echte fan weet waar ik woon en komt wel eens langs, maar zij vinden het gedrag van sommige fans niet goed."

 

Hij pakt zijn laatste aankoop, een LP van Woody Guthrie, en praat over een brief in de postbus van de laatste Melody Maker. Daarin worden The Beatles aangespoord Ringo vaker te laten zingen op de singles. Zou hij dat willen? "Het deert me niet echt. Ik ben al blij wanneer ik op elk album een nummer mag zingen. Een is genoeg. Ik hoef niet zo nodig meer nummers op een album te zingen. Ik zie mezelf niet als de leadzanger, zeker niet als de beste zanger. Ik wil toch de schrijver van de brief, Mark Radford, bedanken voor de lieve brief. Waarom was hij geen LP winnaar? Het was een lieve brief. Vertel hem maar dat ik een LP voor hem zal kopen om hem voor de brief te bedanken. Zeg hem maar de rekening te sturen naar MM dan betaal ik het wel."

 

Hij vertelt over het vooruitzicht vader te worden. "Ik ging uit mijn dak van blijdschap en Maureen was helemaal opgewonden. De baby is nog heel klein. En wat de toekomst van de baby aangaat, ik heb zelf niet de beste opvoeding van de wereld gehad. Ik woonde niet ideaal, maar ik ben er niet slechter van geworden. Wanneer je als kind examens doet, kun je ook naar de universiteit, maar ik ben nooit gepusht. Ik zal nooit dat type vader zijn die zegt: "Jij krijgt pas een fiets als je je examens hebt gehaald." Dat haat ik."

Zal het kind van Ringo worden aangespoord muzikant te worden? En hoe sterk zal hij of zij moeten leven met het imago, dat zijn of haar vader een Beatles of ex-Beatles is?

 

"Wanneer ik nu een 10-jaar oude zoon had, ja. Hij zal er mee opgezadeld worden mijn kind te zijn. Maar terwijl hij opgroeit, wil ik niet dat hij rock 'n' roll drums bespeelt, wil ik dat? Nou, Ik zou het toch wel erg leuk vinden. Ik kan me voorstellen dat, wanneer ik onze nummers voor hem draai, hij zegt: "Kom op, pa. Waarom speel je al die ouderwetse troep. Luister eens naar DEZE sound, man!" Ik maak met niet zo'n zorgen of hij wel of geen muzikant wordt. Laat hem zijn eigen fouten maken. Toen ik 16 was probeerden ze me de handel in te sturen, waar niets mis mee is, wanneer je een gewoon mens bent. Ik veronderstel dat ik geen gewoon mens ben. Ik nam de kans die ik kreeg en ik had geluk. Ik ontmoette Maureen drie dagen nadat ik bij The Beatles kwam en vanaf dan is het een rollercoaster voor mij geworden. We ontmoetten elkaar in de Cavern. Dat overkomt niet iedereen." 

 

De poedel van Starr loopt wat rond en Ringo lacht. "Hij is een heel intelligente hond. Intelligenter dan die van John. De hond van John is juist sloom. Tiger is dat niet. Poedels hebben hersens. Ik zou er al mijn geld voor over hebben wanneer ik mijn hond zou kunnen horen praten.... nou, de inkomsten van een week."

 

 

 

George Harrison is erg geïnteresseerd in geld. Hij wil precies weten wat er met het geld gebeurt dat The Beatles hebben. Wanneer je John Lennon, Paul McCartney en Ringo Starr daarnaar zou vragen zouden ze botweg antwoorden: "Vraag het George, die is de enige die ernaar vraagt en hij weet precies wat ermee gebeurt."

 

De 22-jarige leadgitarist is geen geld tovenaar. Maar hij besteedt meer tijd dan de anderen aan het nadenken over investeringen. In zijn 20.000 pond kostende huis in Surrey zegt Harrison: "Ik ben echt niet de Beatle die de meeste belangstelling heeft voor geld. Maar wel de enige die het belangrijk vindt te weten wat er mee gebeurt. Ik wil weten waar het naartoe gaat. Eigenlijk kan ik best begrijpen waarom de anderen zich er niet zo druk om maken. We zijn bij de gesprekken met de accountants die ons vertellen dat we tweeënhalf procent van dit en vier procent van dat bezitten. Het allemaal verwarrend en saai en ik wil er meer van weten."

 

"Na een jaar maakten The Beatles platen en dat was mooi. Ik probeerde uit te vinden hoe dat allemaal in zijn werk ging. John, Paul en Ringo waren daar evenzeer in geïnteresseerd. Maar dat gaven ze op. Ik heb dat niet gedaan. Het is wat te gemakkelijk om onverschillig te zijn en te denken wij maken veel geld en anderen zorgen ervoor. Maar ik wil weten hoeveel er binnen komt, waar het naar toe gaat, wat ik te besteden heb. Ik ben niet meer gek op geld dan de anderen. Maar ik houd me we er wel mee bezig en probeer achter alles te komen."

 

George begint ons wat meer details te geven: "Wij hebben allemaal privé investeringen. Geloof het of niet maar we hebben geen verschrikkelijk grote rekening met geld erop. Er zijn grote groepen investeringen in de naam van The Beatles Ltd, gewoon omdat dat erg veilig is. Er is geen miljoen pond in kas. Het zijn meestal investeringen. Ringo heeft een steenfabriek en John en ik hebben ergens een supermarkt, waar precies weet ik niet. Van Paul weet ik het niet, maar ik denk dat ook hij goede investeringen heeft gedaan. We hebben ook een partnerschap wat investeringen betreft. Ik herinner me dat ik wel eens heb verteld dat we een investering van twee procent hebben in een wooncomplex, maar daar zijn zoveel details van bekend, dat ik die later zal geven. Het is een erg gecompliceerde zaak."

 

The Beatles worden dikwijls als miljonairs beschreven. "I zou niet willen zeggen dat ik of Ringo miljonair zijn. George licht toe: "Ik zeg dat er een gerede kans bestaat dat John en Paul dat wel zijn door het vele geld dat ze verdienen door Northern Songs. Ik denk dat het erg moeilijk is voor ons allen vier echte miljonairs te worden. Een echte pop ster in Engeland verdient op een avond ongeveer 2000 pond. The Beatles verdienen op een avond ongeveer 4000 pond. Een solo ster verdient die 2000 pond voor zichzelf. Voor ons geldt dat de 4000 pond gedeeld moet worden door 4. Dat maakt op papier 1000 pond per man. Wij doen niet zoveel live shows. Voordat we echt miljonairs zijn moeten we totaal 4 miljoen pond totaal verdienen. En let wel, er moet ook belasting worden betaald.

 

Ook Eppy krijgt een percentage. Ik ben er zeker van dat Ringo en ik geen miljonair worden. Dat is het verschil met John en Paul, omdat zij de songs ook schrijven. Dat klinkt alsof ik het heel zwaar heb. Dat is natuurlijk niet zo. Ik ben OK. Ik denk dat ik een half miljoen heb en je hoort me niet klagen over de andere half miljoen. Van dat half miljoen kan ik een huis en een auto kopen, die ik hebben wil. Een miljoenen zaak is alleen status. Naar mijn mening is er een grens aan wat je wenst uit te geven."

 

Ondanks hun fortuin zijn The Beatles in hun dagelijkse leven niet geobsedeerd door geld. Zij lopen niet met uitpuilende portemonnees. Grote rekeningen worden door hun kantoor betaald en Ringo zegt: "Ik kan me niet voorstellen dat ik zomaar geld uitgeef omdat ik het heb. Soms heb ik zelfs helemaal geen geld bij me en moet ik dat lenen van Neil of Mal."(roadmanagers Neil Aspinall en Malcolm Evans)

 

Staan The Beatles ooit stil bij de vergelijkbare armoede van jaren geleden? Missen ze het niet rond te wandelen zonder te worden lastig gevallen? George Harrison zegt daarover: "Wij denken er echt nooit aan over wat we hebben gedaan, over wat we hebben verdiend en over hoe welgesteld we zijn. Dat is waarom we onze hoofden koel houden. Alles klopt nog steeds bij ons. Wij zijn niet van die types die zeggen: "We hebben genoeg verdiend-dat is genoeg." Wanneer we horen weer een miljoen verdiend te hebben, dan nog gaan we niet uit ons dak en we denken niet hoe fantastisch dat is en wat een prestatie we hebben geleverd. Het gaat niet in de eerste plaats om geld. Wij hebben nooit bij elkaar gezeten en tegen elkaar gezegd dat we rijk willen worden. Natuurlijk is geld mooi.

 

Maar er is iets wat er veel meer toe doet: trots. Onlangs dacht ik nog: wat zou het heerlijk zijn wanneer ik over straat zou wandelen zonder dat er iemand zegt: "Dat is George Harrison." Maar van de andere kant zou ik niet door die straat lopen en van alles kunnen kopen. Mensen zeggen: "Mis je niet een gewoon busreisje zoals elke normale vent?" Het antwoord is: Nee.  En dan hijgt een of ander vies oud mannetje je in je nek? Trouwens ik kan niet normaal in een bus komen. Ik wil niet in een rij bij de bus staan en denken hoe fijn het zou zijn een eigen auto te hebben - om dan aan het eind van de rij plots de conducteur te horen zeggen dat de bus vol is. Ik heb nooit van bussen gehouden en ik haat ze ook nu nog omdat ze een obstakel vormen voor mijn chique auto."

Ray Coleman